Şimdi yapmazsam bir daha asla yapamayacağımı biliyordum.
İçime titrek bir nefes çektim ve belki de ömrüm boyunca boynuma zehirli bir sarmaşık gibi dolanacak o sözleri söyledim.
"Ayrılmak istiyorum."
İlk an gözlerinden garip bir ifade geçse bile heme...
[Evanescence- my lmmortal] [Kahraman deniz- doğalafettim]
Keyifli okumalar.🌷 Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.💜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çok yakından gelen kırılma sesleriyle ,korkarak gözlerimi açtığımda uyku sersemliğiyle ayağa kalkıp ışığı açtım ve hemen koridora çıktım, koridorunda ışığını yaktığımda kızlarda odalarından çıkmışlardı
Neyin nesiydi bu sesler. Salona doğru baktığımda seslerin oradan geldiğini anladım kızlara doğru koşmak için adım atmıştım ki,birden etraf zifiri karanlığa büründü.
Biri acımasızca boğazımı sıkıyor gibi hissediyordum bana doğru gelen adım seslerini işittim.
"Bade bak burdayım, sakin ol ,nefes al etraf sakin hiçbir şey yok ,kapalı bir yerde değiliz hadi nefes al kardeşim." Konuşan kişinin Merve olduğunu anlıyordum ama yarım yamalak cümleler geliyordu sadece kulağıma, en son daha fazla dayanamayıp, dengemi kaybetim ve başımı bir yere çarpmam ile kendimi karanlığa bıraktım.
☆☆
Gözlerimi kırpıştırarak açtığım da başımdaki derin sızıyla elimi başıma doğru uzatıp nerede olduğumu anlamak için korkuyla etrafıma bakındım. Kızlar korkuyla yüzüme bakıyorlardı, "İyi misin Bade hasteneye gidelim hadi kalk." Dedi Nazenin yaşlı gözlerle.
Yattığım yerden doğrulup. "İyiyim kızlar sadece bir an nefes alamadım. O sesler neydi, hırsız falan mı girmiş eve. Size bir şey yapmadılar değil mi?" Dedim ve baştan aşağı gözlerimle iyi olup olmadıklarını kontrol ettim.
"Biz iyiyiz kim olduklarını görmedik ama hırsız olmadıkları kesin evi dağıtıp, camları kırmışlar sadece. Bak bir de bu notu bırakmışlar." Dedi ve elime bir not bıraktı Merve.
'Bu bir başlangıç' yazıyordu not'ta kim ne isterdi ki bizden.
"Evi yerle bir etmişler. Şimdi ne yapacağız ki biz." Dedi ağlamaklı bir sesle Merve. "Elektrikleri bile kestiler kesin senin korkunu bilen biri Bade."
O esnada kafamda bir ampul yandı. "Kesin o Ali denen herifti. Nerede karşılaşsak bu burada bitmedi diyordu. Kesin onun işi bu ,öldüreceğim o pisliği." Dedim ve yataktan kalkıp kapıya doğru yürüdüm, ama Merve kolumu tutup durdurdu beni.
"Saçmalama hastasın zaten, ya yine kötü olursan bunu sonra hallederiz otur şimdi. " Kolumu çekip; "Hayır ona bu yaptığının hesabını sormadan asla dinlenmem. Ya şimdi benimle gelirsiniz ya da burada oturur dönmemi beklersiniz ." Dedim sertçe.
Arkamdan tabii ki de geliyoruz diyen seslerini duydum. Odama geçip üstüme rastgele bir şeyler geçirip aynaya bile bakmadan odadan çıktım. Sinirden kudurmak üzereydim.
Saat daha sekizdi. Biz okula vardığımızda insanlar da yeni yeni gelmeye başlamışlardı. Etrafı gözlerimle taradım ama hiçbir yerde yoktu. Kafeteryada olduğunu düşünüp arkamdan gelen kızları bile takmadan oraya doğru koştum. İnsanların garip bakışlarına bile aldanmadan kantinden içeri girdim.
En köşedeki masada onu gördüğümde oturduğu yerde rahatca yayılmış ve arkadaşlarının anlatığı şeylere güldüğünü fark ettim ,bu daha çok sinirlenmeme sebep oldu ve sert adımlarlar yanına doğru yürüdüm.
Beni ilk fark eden o oldu ,yüzündeki gülümseme yerini şaşkınlığa bırakmıştı ve anlamsızca suratıma bakıyordu. saçlarımın dağıldığına,yüzümün kıpkırmızı olduğuna eminimdim şaşkınlığı bu yüzden olmalıydı.
Yanına yaklaştığımda o da hemen ayağa kalkıp bana doğru yürüdü. Yanına gitiğim gibi ,yakalarından tutup geriye doğru itim onu. Bu hareketimi beklemiyor olacak ki geriye doğru sendelemişti.
"Nasıl yaptın ha ,bunu nasıl yaptın. Aldın mı bari hıncını,mutlu oldunmu en zayıf noktamdan vurarak. Söylesene nasıl yapabildin nasıl..."
Yorgunluktan ve üzüntüden dizlerimin üstüne çöktüğüm de,hala sayıklamaya devam ediyordum. Kızlar yanıma gelip beni kaldırmak için koluma girdiklerinde, kalkacak halim bile yoktu ,etraftaki herkesin şaşkınlıkla bize baktığını biliyordum ama hiçbir umurumda değildi. Biraz daha böyle kaldığımda, daha ne olduğunu anlamadan Alper önümde diz çöküp. "Ne oldu sana güzelim kalk hadi." Deyip beni belimden tutup kaldırmaya çalıştı,ama o esnada Ali onu itip hemen önümde diz çöktü ve iki eliyle yanaklarımı kavrayıp ona bakmamı sağladı. "Sakin ol ve beni dinle ,ben bir şey yapmadım. Yemin ederim yapmadım neyden bahsettiğini bile bilmiyorum kendine gel." Histeri krizine girmiş gibi titriyordum, tek yapabildiğim neden diye sayıklamaktı. Cevap veremeyeceğimi anladığında, bir elini dizlerimin altından geçirip diğer eliyle de belimden kavradığı gibi tek hamlede beni kucağına alıp ayağa kalktı ve etraftaki kimseyi umursamadan kafeteryadan dışarı çıktı. En son Alper'in 'bırak onu ' diye bağırmasını duymuştum. Sonra da başım Ali'nin omuzuna düşmüştü ve gözlerim kapanmıştı...
***
Burnuma gelen ağır ilaç kokusuyla gözümü açtığım da ilk başta nerede olduğumu kavrayamamıştım gözlerimi etrafta gezdirdiğim de solumda kalan koltukta tek başına oturan Ali'yi fark ettim. Yaşananlar aklıma geldiğin de gözümden bir damla yaş akıp boynuma doğru ilerledi. Yüzümü yüzüne doğru çevirdim uyandığımı fark ettiğinde tam yanıma gelecekken konuşmaya başladım. "Neden yaptın bunu bana ,evim benim tek sığınağımdı, bu şehirdeki tek güven duyduğum yerdi saçma bir intikam için nasıl yapabildin." Dedim ağlamaya devam ederek.
Doğrulmaya çalıştığımda başımın dönmesi ile kendimi yatağa geri bıraktım. Düştüğümü gördüğü gibi hemen yanıma gelip kolumu tutmuştu.
Bir hışımla kolumu geri çekip. "Sakın dokunma bana."Diye bağırdım. Sinirle gözlerime baktı ve sinirlerine hakim olmaya çalışarak dişlerini sıkıp konuşmaya başladı.
"Bak,bağırma artık kafanı çarpmışsın hastasın zaten ,ben bir şey yapmadım diyorum, senin neyden bahsettiği bile bilmiyordum ben. Kızlar bir şeyler anlatılar ama benim hiçbir alakam yok bu olanlarla." Kuşkuyla gözlerine baktığımda devam etti. "Hem ben senin evinin adresini bile bilmiyorum, kaldı ki bilsem bile böyle bir adilik yapmam." Dedi kesin bir dille.
Ona inanmıştım, ama beynim patlamak üzereydi o değilse kimdi ,kim ne isterdi ki bizden. Konudan uzaklaşmak için. "Kızlar nerede?" Diye sordum. Tekrar koltuğa oturup: "Geveze arkadaşlarını odadan attım." Dedi umursamazca. "Ne,neden attın ki onları." "Ölmüşsün gibi sana bakıp bakıp ağladıkları için kovdum onları, sevgilin olacak o şerefsiz de olay çıkardığı için ona da bir kaç yumruk atmış olabilirim." Dedi gayet rahat bir sesle.
"Ne benim sevgilim yok ki." Diye çıkıştım hemen. Bir an için sanki yüzünde bundan memnun olmuş gibi bir ifade geçti ama yüzünü başka tarafa çevirip ifadesini değiştirip konuşmaya devam eti.
"Şu Alp mi Alperen mi her ne halt ise ,sanki seni bu hale ben getirmişim gibi davrandığı için ben de paketledim onu." Saydığı iki ismin de yanlış olması beni güldürmüştü. "Hem sen bunları düşünme,ben halletim, şu ev meselesine gelirsek olayın içinde ben de olduğum için kimin yaptığını bulmakla ben ilgilenirim." Tam itiraz edecekken tekrar konuşmaya başladı. "Gereken özürü de sonra dilersin cesur kız." Dedi ve tekrar itiraz etmeme fırsat vermeden çıkıp gitti.
Bu davranışı ile gerçekten ona haksızlık edip mahçup olduğum ile kalmıştım. Ne olursa olsun bir şekilde kendimi ona affetirmeliydim.
