Druga część :)
Ojciec Kruka jest uwięziony w krysztale. Nie oznacza to jednak że nie sprawia kłopotów. Roth czuje się coraz gorzej, często tracąc kontrolę nad sobą i mocą. Nie pomaga jej również napięcie między nią, a nowym nabytkiem drużyny - Tarą...
DAMIAN: Musiałem wyczuć idealny moment. Jeśli zrobię unik za szybko, zdąży zmienić kurs. Jeśli za wolno, zastrzeli mnie. Upadłem w ostatnim momencie, a kula trafiła w panel sterujący maszyną, która, prawdopodobnie, pobierała moc, a kajdany otworzyły się. -Co?!-Deathstroke wyraźnie się wkurzył. -Dałeś się podpuścić.-Wzruszyłem ramionami. Celowo go podjudzałem żeby strzelił i, przy odrobinie szczęścia, uszkodził układ sterujący. Usłyszałem za sobą jęk. To Raven, która usiadła, trzymając się za głowę. -Mam was dość!-Najemnik ponownie przeładował i strzelił. Azaratka wstała i wytworzyła wokół nas tarczę. Kiedy starzec zauważył że nie może nic zrobić, spojrzał na Tare, która też powoli się dobudzała. -Podejdź tu, albo strzele.-Zagroził. -Nie rób jej krzywdy!-Przeraził się pół demon. -Oszalałaś?-Zdziwiłem się.-Porwała Cię! Przez nią leżałem w tej śpiączce! Cały czas pracowała dla Slade'a!-Zacząłem wyliczać. -Ale... Kiedy tak sobie gadaliśmy, jaskinią wstrząsnęło, przez co prawie straciliśmy równowagę. Spojrzeliśmy na Markov. Stała zapłakana i otoczona żółtą poświatą. -KOCHAŁAM CIĘ, SLADE!-Wrzasnęła i strzeliła w niego skałą. Jednooki przewrócił się i ponownie oberwał. W końcu zaczęła pochłaniać go ziemia. -Wypuść mnie Ty... suko..!-Wyharczał, prawdopodobnie z powodu braku powietrza. -ZDYCHAJ!-Zawyła piegowata, a całego Wilsona przygniótł ogromny głaz. Terra upadła na kolana i rozpłakała się jeszcze bardziej. Roth chciała do niej podejść, ale pociągnąłem ją w stronę wyjścia, bo konstrukcja całej jaskini zaczęła się walić. -Nie mogę jej zostawić..!-Tytanka próbowała się wyrwać. Spojrzała na zdrajczynię, która wyszeptała coś pod nosem, a potem i ją zgniótł ogromny kawał stropu. Ametystowe oczy dziewczyny zaszły łzami, a ja tylko ścisnąłem jej nadgarstek i wycedziłem: -Chodź! Biegliśmy, a za nami walił się korytarz. Słyszałem jak Rachel ciężko oddycha. Pewnie nie odzyskała jeszcze siły nawet by lecieć. -Damian... Nie mogę...-Wydyszała. -Musisz! Już prawie! Wskazałem na wyjście jakieś siedem metrów od nas. Wtedy też poczułem jak Córka Trigona wyrywa mi się, a mnie samego uderza fioletowa siła, która wypycha mnie na powierzchnię. Tuż przed tym jak skały zasypały jedyne wejście do jaskini, wraz z Rachel. -RACHEL!-Wrzasnąłem przerażony.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
