Koşuyorum, uçsuz bucaksız bir ormanda koşuyorum.
Buraya nasıl geldim, burada ne yapıyorum hiçbir fikrim yok!
Ama bir şeyden kaçıyorum.
Birden hava karardı ve uğursuz bir gök gürültüsü yankılandı gökyüzünde. İliklerime kadar titrediğimi ve korktuğu...
Heyecan yapmazsanız ve hazırsanız söylüyorum, Marco ve Adelina birazcık birbirlerine açılıyorlar 🤤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben daha fazla spoiler vermeden siz bölüme geçin en iyisi🤓
_
Bir ses duyuyordum.
Birisi bir şeyler söylüyordu. Ama ne söylediğini veya kimin olduğunu anlayamıyordum.
Birkaç saniyenin ardından konuşan kişinin sesi netleşirken sesin anneme ait olduğunu anladım. Gözlerimi açmaya çalıştım ama sanki yapıştırıcı ile yapıştırılmış gibi sıkı sıkıya kapalıydı ve açılmıyordu.
En son hatırladıklarım bulanık olsada aklıma yer edinen en net şey büyücü kelimesiydi. Gözüme imkânsız gibi görünsede neden doğru olmasın ki diyordum. Vampirler ve kurtlar varsa büyücüler neden olmasın?
"Bugün üç gün oldu, Adela'm. Gün geçtikçe, sen uyanmadıkça umutlarım tükeniyor. Senden başka kimsem yokken sende beni bırakıp gitme lütfen. Bir an önce gözlerini aç ve beni hayata yeniden bağla."
Üç gündür uyuyor muydum?
Oysaki bana sadece birkaç dakika gibi gelmişti.
Annemin söyledikleri ile içimden bir parça koparken tekrardan gözlerimi açmaya çalıştım. İlk başta zorlansamda bir sonraki denemde gözlerimi açabildim. İlk karşılaştığım beyaz tavan olurken annemin ayaklanması ile sağ tarafıma döndüm. Bu sırada annem uyandığımı fark edip yerinden hızla kalktı ve yanıma geldi. Gözlerinin altı kızarmıştı ve oldukça bitkin görünüyordu.
"Adelina, uyandın! Şükürler olsun..."
Mutlulukla saçlarımdan öptü. "Kendini nasıl hissediyorsun?"
Bir yandan kendimi çok güçlü hissediyorken diğer yandan da kendimi bir o kadar yorgun hissediyordum. Her yerim uyuşmuştu.
Zorlanarak doğruldum ve zorlukla konuştum. "İyiyim, ama kendimi biraz yorgun hissediyorum."
Annem hızla yardım ederek arkama bir yastık koydu. "Yorgun olman normal, ama bunları sonra konuşuruz. Üç gündür aşağıda arkadaşların senin uyanmanı bekliyorlardı, onlara müjdeli haberi versem iyi olur. "
Bizimkilere haber vermek için gidiyordu ki kolundan tutarak gitmesine engel oldum. "Bekle, ben de geliyorum. "
İtirazlarına rağmen zorlansamda ayağa kalkmayı başardım. Üzerime söyle bir baktığımda ikili eşofman takımım üzerimdeydi. Aşağıya böyle inmen sorun olmazdı.
