Koşuyorum, uçsuz bucaksız bir ormanda koşuyorum.
Buraya nasıl geldim, burada ne yapıyorum hiçbir fikrim yok!
Ama bir şeyden kaçıyorum.
Birden hava karardı ve uğursuz bir gök gürültüsü yankılandı gökyüzünde. İliklerime kadar titrediğimi ve korktuğu...
Bir gün buralara kadar geleceğimi hiç tahmin etmemiştim. Kitaba başlayalı iki seneye yakın bir süre olsada kitabı daha dün yayınlamaya başlamış gibi her bir detayını hatırlıyorum. Sizin gözünüzde kitabı başaralı bir şekilde anlatılıp hissettirebildim mi bilmiyorum ama ilk kitabım olmasına rağmen yayınlamaya başladığımdan bu yana her zaman okuyucu sayısı fazlaydı. Bu da bana bir şeyleri başardığımı gösteriyor.
İlk başlarda kafamda hep soru işaretleri vardı. Acaba kitap bir yerlere ulaşabilecek mi, kitlesi büyüyecek mi, beğenilecek mi... gibi benzeri bir sürü soru. Bir ara 35.Bölüm'de final yapmayı bile düşünmüştüm ama beni destekleyen bir yakınım sayesinde biraz daha fikir üretip bu bölüme kadar gelebildim. Evet, birkaç bölüm daha uzatabilirdim ama bir önceki bölümde söylediğim gibi; her şeyi tadında bırakmayı severim. Belki atladığım olaylar, mantık hataları olmuş olabilir. Ama vakit bulursam düzenlerken yanlışlarımı düzelteceğim.😇
Bu bölüme kadar gelen okuyucularım, umarım bu kitap aklınızda kalıp her hatırladığınızda veya gördüğünüzde size güzel şeyler hissettirir. 🙏🏻🌺
Karanlığın Çiçeği, sizler sayesinde buralara kadar geldi, iyi ki varsınız. Belki çok dile getirmemişimdir ama hepinizi seviyorum ve çok çok öpüyorum.🤧🤗❤
Adelina ve Marco hep sizinle olacak. Siz de onların kalbinde olacaksınız. ❤
Final anısına bugün son bir kez oy vermeyi ve yorum atmayı unutmayın 👉🏻👈🏻😌
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_
MARCO'DAN:
İçine düştüğüm karanlıkta hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçerken sürekli bir kız görüyordum. En başta kim olduğunu anlayamadım. Bir o kadar yakınken bir o kadar uzak geliyordu. Ama daha sonra o görüntüler çoğalıp gözümün önünden geçtikçe onun tanıdık biri olduğunu hissettim. İçten içe biliyordum sanki ama beynim kabul etmiyordu.
Bütün görüntüler bittiğinde bir çift yeşil göz canlandı gözlerimin önünde. O yeşil gözler içinde bulunduğum karanlığa bir ışık gibi doldu sanki. Bu gözler hiç yabancı değildi...
Dudaklarının hareket etmesi ile bakışlarım dudaklarına inerken, "Sevgilim..." dediğini işittim. İşte o an bir şeyler hatırladığımı hissettim. O kelime beynimin içinde yankılanıp gerçeği yüzüme vururken sonunda hatırladım. Adelina'ydı. Uğruna canımı feda ettiğim, aşkında ölüp bittiğim en değerli varlığımdı. İşte şimdi her şeyi hatırlıyordum. Ben onunla ilgili olan anılarımı kaybetmiştim. Onun için bizden vazgeçmiştim.
