Koşuyorum, uçsuz bucaksız bir ormanda koşuyorum.
Buraya nasıl geldim, burada ne yapıyorum hiçbir fikrim yok!
Ama bir şeyden kaçıyorum.
Birden hava karardı ve uğursuz bir gök gürültüsü yankılandı gökyüzünde. İliklerime kadar titrediğimi ve korktuğu...
Üzülerek söylüyorum ki bu, finalden önceki son bölüm :(
Kitap kiminize uzun, kiminize kısa gelmiş olabilir. Ama bana göre artık final yapma vakti geldi. Her şeyi tadında bırakmayı severim. Ama elbette bu demek değil ki final son olacak. Ara ara sadece Ad🤝🏻Ma'ya özel, özel bölümler atacağım.🤗
Final konuşmasını bir sonraki bölüme saklayarak sizi bölümle başbaşa bırakıyorum. 🤓
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar.🧚🏻♀️
_
"Senin için geliyorum. Çok az kaldı. "
Bu da neydi böyle?
Gittiğimiz mekânda karşıma çıkan ve evin köşesinde gördüğüm silüet'in yaptığını tahmin edebiliyordum. Ama neden bunu yapıyordu? Kimseye bir zarar vermediğime, bir kötülük yapmadığıma emindim ama bunu kim ve neden yapıyordu?
Artık bu oyunlardan çok sıkılmıştım. Sürekli birileri gelip bana mesajlar bırakıyordu. Üstelik ortada bir sebep yokken. Bizimkilere söyleyecektim ama Marco'nun doğum gününün geçmesini bekleyecektim. Herkes bu kadar heyecanlı ve mutluyken buna gölge düşürmek istemiyordum.
Sadece yarına kadar sabredecek ve kimseye bir şey belli etmeyecektim.
_
Günün geri kalanında ev işleri ile uğraştığımdan vaktin nasıl geçtiğini anlamamıştım. Annemler geldiğinde birlikte akşam yemeği yiyip Marco'nun doğum günü hakkında detayları konuştuk.
Yemeğimizi yedikten sonra beraber mutfağı toplamış salona televizyonun karşısına geçmiştik. Sürekli okula gitmeye alıştığım ve dışarı çıktığım için evde durmak canımı sıkıyordu. Pencereden dışarıya baktığımda kar yağışının durduğunu gördüm. Bakışlarım Marco'nun evine takıldığında odasının ışığının yandığını gördüm. Aslında birlikte yürüyüş yapabilirdik. Belki onu ormandaki kovuğa götürürdüm.
Gülümseyerek ayağa kalktığımda annemlerin bakışları üzerime döndü. "Nereye gidiyorsun tatlım?" Dedi Lisa annem.
"Biraz yürümeye çıkacağım."
"Bu saatte tehlikeli değil mi?" Dedi Maria annem.
Endişelenmemeleri için gülümsedim. "Marco'yu da çağıracağım, endişelenmeyin."
