Koşuyorum, uçsuz bucaksız bir ormanda koşuyorum.
Buraya nasıl geldim, burada ne yapıyorum hiçbir fikrim yok!
Ama bir şeyden kaçıyorum.
Birden hava karardı ve uğursuz bir gök gürültüsü yankılandı gökyüzünde. İliklerime kadar titrediğimi ve korktuğu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar🤗
_
Sarf ettiği sözler ile olduğum yerde donup kalırken bir endişe dalgası vücudumu ele geçirmişti. Arkama dönüp buradan kaçmam veya ona karşılık vermem gerekiyordu ama endişeden ve şaşkınlıktan donup kalmıştım.
Beni en çok korkutan şey, arkamdaki kişinin kim olduğu ve benden ne istediğiydi. Artık düşmanlarımın bittiğini düşünyordum, ama gün geçmiyor ki başka birileri çıkıp duruyordu.
"Adelina?"
Marco'nun sesini duyunca irkilip kendime geldiğimde kafamı hızla arkama çevirip baktım ama kimse yoktu. Gitmişti.
"Adelina?"
Kendime gelmek için kirpiklerimi kırpıştırıp kafamı karşıma dikilen Marco'ya çevirdim. Endişeli bir şekilde bakıyordu.
"İyi misin?" Dedi gerçekten cevabını merak ederek.
Çok iyiyim! Manyağın biri peşime takılmıştı ya da ben halüsinasyon görüyordum. Onun haricinde çok iyiydim.
"İ-iyim." Dedim daha demin ki olayın verdiği etki ile.
"Ne oluyor Adelina?" Dedi şüphe ile.
Bakışları arkamda kalan boş alanda gezinirken kaşları anında gözlerinin üzerine inmiş yüz ifadesi sertleşmişti.
"Bir şey yok, Marco." Dedim onu endişelendirmemek için.
Artık benim yüzümden kimsenin üzülmesini, benim yüzümden başının belaya buluşmasını istemiyordum. Özellikle Marco'nun.
Bakışlarını gözlerime çevirdiğinde, "Emilie'nin söyledikleri için üzülmüyorsun öyle değil mi?" Dedi.
Emilie'nin söyledikleri, daha demin yaşadığım olayın yanında devede pire kalıyordu! Marco gelmemiş olsaydı eğer ne olacağını kestiremiyordum bile.
"Emilie benim umrumda değil, Marco. " dedim sonunda biraz olsun kendime gelerek. Evet, birkaç dakika öncesi için öyleydi ama şu an artık öyle değildi.
Yüzünde ufak bir gülümseme oluşurken yüz ifadesi gevşemişti. "Buna sevindim. Onun gibi biri yüzünden senin üzülmeni asla istemem."
Yüzümde bir gülümseme oluşurken bakışlarımı gözlerinden kaçırdım. Her şeyi sadece bir cümlesiyle unutturuyordu işte. Her zaman yaptığı gibi. Sanırım ben Marco'ya çok çok aşıktım, başka bir açıklaması olamazdı.
"Sen neden gelmiştin?" Dedim bakışlarımı tekrardan gözlerine çevirdiğimde.
"Ben..." dedi içine bir nefes çekerek. "Emilie'nin söylediklerinden sonra sen bir anda gidince merak ettim."
