First Signs of Fall (COMPLETED)

Chapter 41

"Are you sure? How about Micheal? He must be here since this is his mom's birthday."

Hindi ako umimik sa sinabi niya. Tama siya, andito si Micheal. Nawala sa isip ko na baka hinahanap niya na ako pero hindi ko alam. Wala akong ka-malay malay kung nag-uusap pa rin ba sila ng Mama niya o may kinakausap pa sila. Ang tanging gusto ko lang ay umalis na rito.

"Basta gusto ko ng umuwi," mahinang sabi ko. Nakayakap parin ako kay Janice. Parang gusto ko muna mawala kahit saglit lang.

"May ginawa ba sila sayo?" Tanong ni Janice.

Malakas akong bumuga ng hangin. "Janice please..."

"But Cath, you cried-"

"And it's not big deal-"

"Yes, it is!" Singhal niya saakin at kumalas ang pagyakap saakin. "As what I've said a while ago, hindi ka iyakin, Catherine. There must be something happened and don't misunderstood me for prying your business but I'm worried to you! I want to understand what's happening to you, Cath."

Matagal ko siyang tinitigan at nag-dedebate kung sasabihin ko ba sakanya ang nararamdaman ko ngayo pati ang nangyari kanina. Hindi naman siguro masama diba? Maiintindihan niya kaya ako? Hindi kasi ako yung taong laging nag-sasabi ng problema sa mga kaibigan ko dahil problema ko naman 'yon. Kaya ko naman lutasin iyon pero... ngayon, kahit isa lang. Tsaka may tiwala naman ako kay Janice kahit madaldal ito.

Kusang bumuka ang bibig at sinabi sakanya ang lahat. Buti nalang ay habang nag-kukwento ako ay walang pumasok dito sa cr. Nakalimutan ko na nasa cr pala kami ni Janice. Dahil mag-kaharap lang kami ay klarong-klaro ko nakikita ang ekspresyon niya habang nag-kukuwento ako.

"That bitch!" Malakas at puno ng diin niyang singhal. Nag-echo ang pag-sigaw niya sa kabuuan ng cr. Napaigtad din ako sa gulat dahil duon. "Sasabunutan ko talaga siya! Fuck her!"

Akmang lalabas na siya ng cr ay mabilis ko siyang hinawakan para pigilan sa pag-labas. Gagawa pa ng gulo! Hindi ko alam kung nakatulong ba ang pag-sabi ko ng saloobin sakanya o sasakit ang ulo ko dahil sa ugali niya.

"'Wag na." Mahinahong sabi ko sakanya.

Hinarap naman niya ako. "And why?! As far as I know, you know how to punch a human bitch."

"Kasi hindi ko naman party 'to. Baka nakakalimutan mong birthday ng Mama ng boyfriend ko."

"So what?"

"Respeto, Janice."

"Respeto?" Ngising sambit nito habang umiiling. "Bakit nirespeto ka ba nila?"

"Kahit na."

"If I were you, aawayin ko na 'yung Mama ng boyfriend ko."

Maliit akong ngumiti sa pinag-sasabi niya. "Sorry ka, hindi ako ikaw."

Umiling-iling siya, "You really want to go home?" Malumanay niyang tanong.

Tumango ako. Malakas siyang bumuga ng hangin at binuksan ang hawak niyang purse saka nilabas ang phone. Nang ilagay niya ang phone niya sa tenga niya ay kumunot ang noo ko.

"Hello? Yes, hi Grant." Nakangiting nakatitig siya saakin habang ako naman ay umuwang ang labi nang marinig ang pangalan ni Grant. Ang sabi ko gusto ko umuwi, bakit niya tinawagan si Grant?! "Can you pick up, Catherine?"

"Janice!"

"Shh... quiet. I can't hear him," pagsasaway niya saakin. "Because our Catherine cried, imagine that so you better go hear for your best friend. I'll send you the address okay? We'll wait you at lounge. Ingat!"