Temptation Series #1: Nicholai Romero [COMPLETED]

26

"Nicholai, I don't know what you're talking about. Pwede naman na wag mo ng idamay dito si Peter, diba? Tsaka heto lang ba yung gusto mong pag usapan natin? Yung feelings mo na naman ba towards on me? Nicholai, how many times I've told you, set aside your feelings on me caused at the end, you'll be the one who will get hurt. There are lots of girls in this world, you'll find a better one. I think, I'm not that woman who really suit to a guy like you. So, please, I'm begging. Stop everything in between of us."

Pinilit kong sabihin lahat ng katagang yun sa harap niya kahit alam kong sa kaloob looban ko ay takot ako. Takot ako na aminin kung ano man ang nararamdaman ko sa kanya. Siguro nga, nafall nako sa kanya? Pero, pwede pa naman tong solusyonan lahat kase hindi pa huli ang lahat. Hindi kami pwede ni Nicholai. Why? Kase maraming masasaktan na tao sa paligid namin. Di niya rin naman deserve ang babaeng gaya ko, isang simple at walang laban sa standards ng buhay niya. Kung paiiralin ko lang yung feelings ko, ano na lang yung kahihinatnan ng future ko o namin? I deserve a happy ending. He also deserve too.

"I don't get your point, Amarra. Look, you're just scared to fight your feelings. But, I'm here. I can fight in behalf of us. Hon, I don't want to leave anymore, now that I've know that we're having a child. This time, I'm willing to take the risks and I want to do all my responsibilities towards you and for our child. So, don't tried to push me again and again. Remember that, hon."he answered sincerely.

Oh god! No way! Nicholai naman eh. Bat ba ang tigas rin ng ulo nito? Masyado na siyang paranoid. Hindi nga kami pwedeng dalawa, hays.

Magsasalita pa sana ako ng bigla akong makaramdam ulit ng pagkahilo. Muntikan na kong matumba sa harapan niya, buti na lang ay agad niya kong hinawakan. Nagulat siya, ganon din naman ako. Agad ko siyang tinignan ng maigi at kitang kita ko ang pag aalala niya sakin. Dammit! Stop this, Nicholai. Ayokong mas lalong lumalim tong nararamdaman ko sayo.

"Are you okay? Nahihilo ka? I think, it's a sign. Nakapunta kana ba sa doktor mo? What did they say? Tell me." sunod sunod na tanong nito.

Nag iwas ako ng tingin sa kanya. Wala talaga akong lakas ng loob pag si Nicholai ang kausap at kasama ko. Bat ganito na lang ang epekto ni Nicholai? Hindi naman ganito katindi ang nararamdaman ko pag si Peter ang kasama ko. Kailan nga ba? Kailan nga ba ako napamahal sa lalaking kaharap ko ngayon? I don't know either.

"Hey, naririnig mo ba ko? Okay ka lang ba? O gusto mo dalhin na kita sa hospital ngayon?" pangungulit pa niya lalo sakin.

Tumayo ako ng tuwid saka dahan dahang tumingin sa gawi niya.

"Di mo nako kailangang dalhin sa hospital. Tsaka, okay lang ako. Wag mo na lang akong isipin. Bumalik kana din sa trabaho mo, alam kong busy kang tao kaya atupagin mo na yung mga gawain mo." kalmadong tugon ko kay Nicholai.

"Work can wait. I'm the boss here, so you don't have to worried. I just missed you so much. Pinigilan ko ang sarili ko na makita ka kase humingi ka ng favor na wag akong magpakita. Sinunod ko yun kahit labag sa sarili ko, kahit parang mababaliw nako. Para sayo, gagawin ko kase ganon na kita kamahal. I know sounds crazy but I don't fucking mind."

Unti unti siyang lumapit ulit sakin. Hindi nako nakalayo pa sa kanya dahilan para yakapin niya ko. Yakap na mahigpit pero komportable ako. Ayun na naman yung feeling na di ko ma explain. Argh! Gumagaan lang ang feeling ko dahil sa isang simpleng yakap niya. Oh damn, Nicholai, bat ganon na lang kalakas ng presensya mo sakin? It makes me feel crazy over you. Dammit!

"Amarra, I love you." natigilan ako ng sabihin ni Nicholai yun sa pagitan ng pagyakap niya sakin. Ang sarap ng pagkasabi niya at sobrang seryoso niya dun.