Psycho (shqip)

*Kapitulli 11

Të nesërmen si përfunduam orët Lirika ashtu si shumë nxënësa tjerë shkuan në shtëpin e tyre pasi që ishte e premte dhe të qëndronin dy ditë në shtëpijat e tyre e mandej të vinin.
Dhe ja ku isha unë duke qëndruar këtu vetëm që të fitoja një notë më të mirë.
Ditën tashmë nuk kisha çfarë të bëja pos të shkruaja me Marukus i cili si një i çmendur po më fajsonte se përse nuk po ktheja përgjigjiet.
X:Mariposa
Ngrita kokën dhe pash Zion që po qëndronte para meje.
Zion:Çfarë bën këtu..
Mari;Po qëndroj ashtu siç po e sheh.
Zion;Nuk do shkosh në shtëpi.
Mari;Jo.
Thash duke ulur shikimin prap në telefon.
Zion:Sikur të flisnim,dua të shpjegohem se nuk doja të ndahesha nga ti.
Ngrysa vetullat me fjalët që tha ai por nuk ngrita kokën që ta shikoja.
Mari:Zion mos më pengon.
Thash teksa shkruaja me Marukus dhe ai qëndronte mbi kokën time.
Zion:Hëëë...Me kë po flett.
Tha ai duke zgjatur kokën që të shikonte në telefon por unë largova telefonin duke ngrysur vetullat.
Mari:Çfarë po bën.
Zion;Më trego se me kë po flet.
Mari:Nuk ka çfarë të të interesoj ty se me kë po flas unë.
Zion:E pash mirë atë emër?
Tha ai duke më shikuar me vetullat e ngrysur.
Mari:Ç'dreqin ke Zion largohu.
Thash duke u ngritur në këmbë por ai më ndaloj duke kapur krahun tim.
Zion:Por...
Ktheva kokën e nevrikosur dhe ja largova dorën dhe u largova nga aty duke mos e shikuar, nuk dua të mirrem me të më, ka marrë fund më.
Kur shkova doja ta largoja mendjen nga ai prandaj lëshova një muzikë dhe fillova të bëja foto ashtu siç çdoherë kur nuk ke çfarë të bësh, hyra në snap e po shikoja çdo efekt se çfare kisha teksa po qëndroja ulur afër pasqyres që të bëja foto më të mira. Por vetullat e mija u ngrysën menjëherë kur u ndala tek njëri efekt teksa zemrat mbi kokën time po qëndronin jo vetëm tek unë por edhe mbrapa meje në pasqyre edhe pse unë isha fëtyra e vetme aty.
-Ç'dreqin!-Mendova unë duke prekur vetëm fëtyrën time, edhe pse po ndryshoja efektet dy tre herë por prap dilte mbrapa në pasqyre-Ç'dreqin është kjo-
Ktheva kokën nga pasqyra dhe shikova me vetullat e ngrysura pasi vetëm unë isha aty,pse dreqin më del mbrapa kur nuk është asnjë person aty.
Mari:As foto nuk mund të bëj e qetë.
Thash duke ndalur telefonin, e u ngrita duke ecur për tek shtrati, nuk lodha veten të mendoja më shumë për atë që sapo ndodhi pasi nuk jam një që besoj në fantazma apo në shpirtra...prandaj se bëra edhe aq të madhe që të lodhja kokën, sepse së diçka për t'u friksuar...
.
Kur u errësua zbrita poshtë që të merria diçka për të ngrën por Zion ishte ai që më ndaloj...
Zion;Mari...Dua të flasim.
Mari;Nuk dua të flas Zion nuk kupton me fjalë.
Zion;Dua të flas për atë personin që po flet në instagram.
Mari;Po xhelozon që dëshiron të flasësh.
Thash duke ecur duke u larguar nga ai por ishte përsëri ai që më ndaloj.
Zion;Aii personi ishte që më shkruajti mua.
Tha ai dhe unë ngrysa vetullat.
Mari;Të shkruajti.
Zion:Më shkruajti që të ndahesha nga ti.
Mari:Ncc të lutem Zion mos fillo me gënjeshtrat e tua.
Zion:Nuk kam përse të të gënjej, ishte po ai person i çmendur që më shkruajti.
Mari:Më lër tani Zion.
Zion:Jo pa folur ne.
Mari:Më vonë, tani nuk mundem.
Zion;Në rregull kur të mbarosh eja në katin e dytë të tregoj çdo gjë.
Tha ai duke u larguar dhe unë vetëm lëviza pak kokën dhe e shikova atë që po largohej. Prap morra telefonin dhe i shkruajta Marukus-it.
-Mari:Njeh Zion X...
Shkruajta unë duke hyr menjëher në temë.
-Marukus:Jo nuk e njoh.
-Mari:Ai thotë që ti i ke shkruajtur atij.
-Marukus:Jo, ndoshta gabim pasi unë nuk e njoh atë.
Tha ai dhe unë e nevrikosur u ngrita nga aty.
U ndala tek ashensori por pash që ashensori ishte në katin e 5, prandaj vendosa të ecja shkallëve.
Vendosa të shkoja tek kati i Zion-it jo të flisja por ti them se pse dreqi po gënjen aq shumë.
Hapat që bëja tregonin se sa nevrikosur isha, derisa ngrita kokën që të shikoja shkallët pasi katin e parë vetëm e kalova, por ngrysa vetullat kur pashë personin që po rrëzohej shkallëve duke më bërë që të hapja sytë teksa zemra filloj të më rreh shpejt e me frikë kur pashë që Zion po rrotullohej shkallëve poshtë.
Mari;ZIONN.
Thash duke vrapuar për tek ai.
Mari:O Zot, Zionn.
Thash duke ngritur kokën lartë, ku në korridor pashë vetëm një hije që po largohej, në njërën anë u bëra të ngrihesha e të shikoja se kush ishte por Zion-in kur e pashë në atë gjendje nuk mund ta lija.
Profesoret qe ishin vrapuan qe të kapnin Zion i cili tashmë ishte pa ndjenja.
X:Si ndodhi kjo.
Mari:Nuk e di, e pashë vetëm teksa rrëzohej shkallëve.
Thash duke vrapuar pas tyre që mbanin Zion.
Mari:Do vije edhe unë.
Thash duke hyr ne makinë duke mbajtur Zion, buza poshtë po më dridhej teksa po e shikoja atë ashtu, kush dreqin e shtyri....kjo pyetje më qëndronte në kokë vazhdimisht.
Kur mbërritëm në spital e morrën Zion menjëher profesorët po lajmronin familjen e tij ndërsa unë vazhdimisht kujtoja fyryrën e tij dhe atë kur e pashë teksa rrëzohej nga shkallët. Teksa fillova të fajsoja vetën që u tregova ashtu, përse të mos e ndaloja aty ku isha unë e të mos shkonte.
Ktheva kokën dhe sytë e mij kapën nga poshtë dy këmb të gjata me pantollona të zi e nga lartë një xhaketë të bardhë me një pallto, dy buzë të trasha që po mbanin një cigare të cilën e gjuajti teksa flokët e lagura po i mbante lartë, nga fyryra me vetëm disa fije që po preknin ballin e tij...ishte profesori Mazu që po vinte drejt meje.
P.Mazu;Dëgjova që një nxënës u rrëzua nga shkallët, si është aii.
Mari:Nuk e di mjekët nuk thanë asgjë.
P.Mazu:Si ndodhi?...si u rrëzua?
Ngrita supet teksa po shtrëngoja nofullën që të mos më pikonin lotët...Vërtet s'dua që ti ndodh ndonjë gjë atiij.
Mari:Nuk e di...nuk di asgjë.
Thash duke e shikuar por të dy ne kthyem kokën nga mjeku që dol.
X:Duket që mbrapa ka një plagë që ka ndodhur para se të rrëzohej, plaga është e rëndë prandaj s'mund të them asgjë njëherë.
X:Zionn, ku është Zionii.
U dëgjua një zë që po vinte nga një grua e cila duhej të ishte nëna e Zionit dhe babai i tij.
U larguam pak nga aty se nëna e babai i Zionit filluan të flisnin me mjekun.
P.Mazu:Besoj duhet të shkoni Mariposa, prindërit e tij do jenë këtu.
Tha ai duke shikuar orën e tij që mbante në dorë, ndërsa unë morra telefonin të thërrisja një taksi por num kisha bateri.
Mari:Nukk- nuk kam se me çfarë të shkoj.
Thash duke vendosur dorën në kokë.
P.Mazu:Të dërgoj unë.
Tha ai por si fillim shkoj të fliste me profesorin që ishte këtu pasi prindëri e Zion-it filluan ti fajsonin për atë që i ka ndodhur atij. Po kush dreqin e plagosi atë kush ka probleme me të, kush ishte ai personi që u largua.
P.Mazu:Të shkojmë.
Tha ai duke më larguar nga ato mendime. Ndihesha aq e lodhur me këto që po ndodhnin njëherë profesori dhe tani Zion..
Mari;Nuk do vije. profesori Lerian.
Ishte profesori që solli Zion-in në spital, prandaj e pyeta p.Mazu duke e shikuar.
P.Mazu;Jo
Hyra në makinë edhe pse ishte një gjë shumë e sikletshme që të ishim brenda aty vetëm unë dhe ai. Por ai dukej që s'po i interesonte shumë kjo gjë pasi voziste i menduar. Mendja ime në këtë kohë kishte mendime që ai dukej bukur teksa voziste, prandaj lëviza kokën e nevrikosur me mendjen time.
Mari:Hëë..
Ngrysa shpejt vetullat dhe ktheva kokën mbrapa kur dëgjova një zhurëm papritur.
Mari:Dëgjove atë?
Thash duke shikuar profesorin Mazu i cili mohoj me kokë.
P.Mazu:Jo, por muzikës që është e lëshuar.
Tha ai duke formuar një buzëqeshje teksa unë shikoja mbrapa ku dukej që vinte nga bagazhi..
P.Mazu:Aty kam dokumente të ndryshme mund të jenë rrëzuar.
Tha ai kue pa që unë po shikoja mbrapa por ktheva kokën dhe pohova me kokë teksa ktheva kokën nga pemët që kalonim teksa duart e prodesorit rritën volumin e muzikës në radio.
P.Mazu;Shijoje muziken.
Tha ai me buzëqeshje duke më bërë që ajo muzikë të më dërgonte në mendime të ndryshme.