Psycho (shqip)

*Kapitulli 44

.
Shumë më larg nga vendi që ishte Mariposa në shtëpin e saj babai i saj po qëndronte ulur me duart në kokë.
X:Gruaja ime u gjetë e vdekur ndërsa vajza ime nuk është askund dhe ju ende nuk po mund të bëni asgjë...
Tha ai teksa po shikonte policët që kishte para syve tij.
-Mariposa...Ku je...-
Mendoj ai duke kthyer kokën nga fotografia e saj.
.
Kur Laito më morrë nga badrumi ku tashmë ishin bërë më shumë se dy ditë që po qëndroja aty e lidhur duke mos pirë e mos ngrënë  asgjë.
Ktheva kokën nga dritaret kur mbërrita në sallon,në fytyrën time u formua një buzëqeshje kur pashë që toka sëshpejti do mbushej me dëborë.
Mari:Laito po bie dëborë.
Thash teksa sytë e mi ende shikonin ëmbël fjollat e dëborës. Por gëzimi im nuk zgjati aq shumë kur ktheva kokën largova menjëherë atë buzëqeshje, teksa e shikoja Mazun i cili ishte ai që erdh tek unë, afër meje.
Mazu:Të pëlqen stina e dimrit.
Tha ai teksa duart i mbante mbrapa e trupin e mbante drejt duke shikuar jashtë.
Mari:Po.
Thash ngadalë duke mos e shikuar por ndjeva sytë e tij tek unë.
Mazu;Unë e urrej këtë stinë.
Mari:Kë nuk urren ti.
Thash me zë të vogël por ktheva kokën kur ndjeva dorën e tij që prekën flokët e mia duke vendosur mbrapa veshit tim.
Mazu:Do të thoja që ty...
Ngrita njërën vetullë teksa ai formoj një buzëqeshje.
Mazu:Por nuk dua të të gënjej.
Shtrëngova nofullën duke e shikuar me urretje ashtu sikurse ai që po e bënte...Në atë qetësi u dëgjua stomaku im që kërkonte ushqim, kjo bëri që ai të bëj një buzëqeshje dhe u largua nga aty. Pas disa minuta sytë e mi shumë shpejt takuan Laiton i cili hyri brenda.
Laito:Darka është gati.
Tha ai duke më bër me dorë që të dilja e të ulesha aty ku ishte dhe Mazu, edhe pse nuk doja aspak, kur do vije ajo ditë që të largohem, kur? U ula ne karrige teksa Laito po qëndronte në këmbë përballë meje. Ula kokën dhe shikova ushqimin e dëshpëruar përse çdoherë duhet të kemi këtë mish...
Mazu;Përse rri e menduar.
Ngrita sytë dhe e shikova... si dreqin ky njeri mund të luante rolin e një mësuesi, të luante rolin e një personi të mirë, ende e pa besueshme për mua, vazhdimisht po lusja Zotin që ky të vdiste ose të paktën njëri nga ne.
Mazu:Fillo mos më shiko.
Mari:Nuk mund ta marrë këtë mish..nuk e dua.
Thash duke u ngritur në këmbë.
Mari:Në mirë qëndroj pa ngrënë me ditë, se sa të provoj përsëri këtë.
Thash me vetullat e ngrysura ku Mazu ngriti dorën dhe me një shpejtësi goditi fortë tavolinën, ku bëri që unë të kërceja nga frika.
Mazu:Hhh përsëri ke filluar të ngritësh zërin, të më kundërshtosh mua.
Tha ai duke u ngritur në këmbë i nevrikosur.
Mari:Jo...por nuk mundem vërtet, nuk e dua këtë mish.
Thash duke ulur kokën nuk doja të shikoja sytë e tij, më friksonte. Deri sa ndjeva dorën e tij që kapi flokët e mia shtrëngushëm duke më ngritur kokën.
Mazu:Dëshiron të ta qepi gojën..më thuaj nëse do, mund ta bëj.
Tha ai duke më shikuar teksa duart e mia mundoheshin të largonin dorën e tij. Derisa më tërheqi me forcë ku kisha dhimbje goxha për shkak mënyrës se si ai tërheqte flokët e mia  ishte aq e fortë dhe e vrazhgët, këtë herë po mallkoja vetën time, a duhej patjetër të flisja? Por me të vërtetë nuk mund të provoja përsëri atë gjë. Kur mbërritëm në bodrum ai më gjuajti në tokë, ndjeva që më këputi disa fije floku teksa më gjuajti në tokë.
Mazu:Po m'i ngrit nervat Mariposa, me këto sjell që bën.
Tha ai teksa filloj të largoj rrypin nga pantollonat e tij. Dhe ishte zemra ime që po rrahte shpejt nga frika.
Mazu;Shpresoj të marrësh mësim pas kësaj.
Tha ai duke ngritur dorën që kishte të kapur rrypin dhe me gjithë forcën e lëshoj dorën poshtë duke bërë që ai rryp të prekte shpinën time. Zëri im u dëgjua pas dhimbjes që u formua menjëher si më goditi.
Mari;Të lutem...Ndalo, në rregull nuk do flas më.
Thash duke bashkuar duart teksa po i lutesha të ndalonte... Dhe për çdo goditje që merria zëri im dëgjohej edhe më shumë...
Mazu;DUHET TË MË DËGJOSHH.
Tha ai i nevrikosur duke bër që të më godiste edhe më shumë.
Mazu;LE TË JETË HERA E FUNDIT KJOO.
Tha përsëri duke ngritur zërin ku unë tashmë isha e shtrirë në tokë e lotët vetëm më pikonin.
Mazu:Hhhh...
Shfryu frymën i kënaqur duke ndaluar, unë po shikoja vetëm me njërin sy i cili largoi flokët e që tashmë ia kishin mbuluar ballin.
Mazu:Besoj e ke kuptuar tashmë me çfarë personi ke të bësh.
Mari:Me një psikopat!
Mazu:Ende nuk e kuptove mësimin...Do ende?
Tha ai duke ngritur dorën, tashmë trupi im u mësua me dhimbjen që po merrte.
Laito:Zotëri.
Tha ai ku bëri që të ndaloj së më godituri.
Mazu;Çfarë.?
Tha ai duke kthyer ashtu i mbushur kokën nga ai i cili ende nuk dukej që kishte shfryer tër mllefin.
Laito:Besoj mjafton me kaq.
Mazu;Ti po më tregon? A mjafton?
Laito;Ajo nuk ka ngrënë asgjë dhe me këto goditje mund të vdesë, nuk besoj që ju dëshiron që ajo të vdesë tani.
Mazu;...E drejt.
Tha ai duke vendosur dorën tek nofulla e tij.
Mazu:Atëherë si thua ti ta zëvendësosh atë?
Tha ai dhe unë hapa sytë duke shikuar Laiton...i cili më shikoj dhe ngriti duart duke hapur këmishen e tij.
Laito:Në rregull.
Tha kur largoj këmishen dhe u ul, por ishte Mazu që u ndal duke e shikuar...
Mazu:HHHH....