Psycho (shqip)

*Kapitulli 25

Duart dridheshin teksa unë merria telefonin, duke mos e kuptuar se si dreqin telefoni im gjendet ketu.
Mari:Çfarë bën ky këtu.
Thash kur e morra dhe eca brenda e friksuar duke shikuar telefonin.
Lirika:Kush ishte?
Tha ajo duke me pyetur por unë isha ajo që kisha humbur duke shikuar telefonin.
Lirika:Marii.
Por hapa sytë kur mu kujtua...qe...
Mari:Ohh Joo, Daniel...
Thash duke hapur sytë ku hapat e mia filluan të vraponindhe dola jashtë,...jo nuk mund të jetë ajo që po mendoj.
Lirika:Ku dreqin shkon.
Thoshte ajo mbrapa meje, nuk mund t'i shpjegohesha, po vrapoja me aq sa nundja...nëse telefonin im është këtu kjo i bie që e ka marrë nga Danieli...por çfarë ka bër me Danielin. Mendova unë teksa vrapoja e shqetësuar. Ku hapat e mi ndaluan kur pashë përballë makinat e policëve.
Lirika:Çfarë ka ndodhur.
Tha ajo ndersa unë hyra brenda aty ku ishin edhe vetë policët.
Mari:Ku është Danielii..
X:Zonjush diln jashtë...nuk mund te hyni brenda.
Mari:Daniel.
Thash kur pashë që atë po e merrnin.
X:Zonjush po më dëgjoni.
Mari:Çfarë i ndodhi.
Thash duke shikuar ata ku trupi po më dridhej e lotët tani vetëm po fillonin të më pikonin.
X:Ka ndodhur një aksident, në kuzhinë, është djegur...
Mari:Daniel....
Thash duke e shikuar atë dhe po shkoja pas tij.
Mari:Është i gjithë faji im.
Trupi im ishte aq i dobët sa nuk mund të bëja as edhe një hap.
Lirika:Çfarë ka ndodhur Mari.
Tha ajo duke ardhur afer meje, por nuk ngrita kokën që ta shikoja pasi më erdh një mesazh në telefon.
-X:Mariposa po ma humb durimin me këto që po bën, ke filluar të flasësh shumë e ke filluar të hulumtosh shumë, e din që ajo mikesha jote vdiq për këtë arsye, kështu që po fillove të flasësh me tjert do vijn në fillim ata persona pastaj ti KUPTOVE...Oh dhe herën tjetër mos harro telefonin tek personat që nuk duhet. Në rregull.
Mbylla sytë duke lën që lotët të preknin faqën time, çfarë dreqin do nga unë... kush është ky.
Lirika:Marii.
Mari;Nuk mund të qëndroj këtu Liri, të shkojmë.
Thash duke u ngritur edhe pse këmbët nuk po në mbanin, gjatë rrugës nuk thash asgjë, por nuk thash gjë edhe kur mbërrita në shtëpi, edhe kur nëna erdh unë nuk flisja, vetëm po qaja dhe të dy nëna e Lirika më shikonin me fytyra që dëshironin një përgjigjje për këto lotë.
Nëna:Marii...çfarë po ndodh.
Tha ajo duke u ulur e po më shikonte, e përqafova dhe vetëm qaja.Tani po friksohesha të flisja, nuk mund t'i tregoja, friksohesha se mos i bënte gjë edhe tyre. Dukej sikur ai mund të dëgjonte çdo gjë. Kur shkova lart këtë herë mbylla sytë dhe e ndjeja që gjumi po më rrëmbente kisha nevoj në fakt për të, të largohesha për pak nga kjo botë nga këto gjëra që vërtet isha e lodhur më.

Lirika:Do shkosh të vizitosh Danielin.
Më pyeti ajo teksa unë po merria çantën të nesërmen në mëngjes.
Mari:Po.
Lirika:Në rregull atëherë unë do ndalem në shtëpin time.
Mari:Do që të qëndrosh vetëm.
Lirika:Jo prindërit do vijnë sot prandaj.
Mari:Në rregull atëherë.
Thash dhe të dyja ne dolëm nga shtëpia, kur u ulëm në autobus asnjëra nga ne nuk fliste edhe pse e shija që Lirika dëshironte të fliste ose të më pyeste për shumë gjëra.
Lirika:Oh mos, filloj të bjer shi.
Tha ajo duke më bër që të ktheja kokën nga xhami që kisha afër.
Mari:Merre umbrellën time, do ecësh më shumë se sa unë.
Thash duke e morrë nga çanta.
Lirika:Por tii?
Mari:Nuk është aq larg spitali.
Pasi mbërritëm në stacionin që duhej zbritur u përshëndeta me atë dhe dola nga aty. Hyra në spital duke shkuar drejt e tek Danieli, ku fytyra e tij ishte e gjitha e mbuluara me fasho, vetem duke e shikuar ashtu më vinte të qaja, sepse ishte faji im që ai ishte në këtë gjendje.
X:Zonjush duhet të dilni tani, nuk mund të qëndroni më shumë.
Pohova me kokë dhe dola nga aty...ishte vetëm motra e tij pasi prindrit e tyre tashmë kishin vdekur në një aksident, ishte vetëm ajo me të dashurin e saj që po e prisnin atë të zgjohej...kur dola nga spitali shiu kishte filluar me të madhe, por jo që më pengonte aq shumë.
Mari:Hhh.
Shfryva fymën pak më e lehtësuar të them të drejtën zhurma e shiut po më pëlqente, kur u bëra të dilja nga mbuloja që po qëndroja dëgjova një person që më thërriti.
X:Mariposa.
Ktheva kokën me vetullat e ngrysura por që bëra menjëher një buzëqeshje të vogël kur pashë profesorin Mazu.
Mari:Profesor.
P.Mazu:Supriz e bukur kjo, përse ju këtu...
Tha ai duke ardh drejt meje teksa mbante të hapur umbrellën.
Mari:Erdha të vizitoja një mik timin...po ju.
P.Mazu:Erdha ta shoh profesorin Orion.
Mari:Këtu është ai.
P.Mazu;Po...
Mari;Por, unë dëgjova që është më mirë, dhe që sot vetëm do dilte.
P.Mazu:Jo për fat të keq sot prap ishte përkeqsuar...Do shkoni tek stacioni.
Mari:Po..
P.Mazu:Atëhere ejani me mua edhe unë për andej do shkoj.
E shikova dhe ai bëri një buzëqeshje.
Mari:Në rregull pra.
Pranova pasi shiu nuk duhej që do mbaronte, por te them të drejtën ishte më mirë të shkoja me dikë se sa vetëm, nuk më duket tani ide e mirë të ec vetëm pas gjithë këto.
P.Mazu;Çfarë ka miku yt...
Mari;Është djegur, fytyra e tij te them më mirë...
P.Mazu:Ohh! Epo shpresoj të bëhet më mirë.
Mari:Shpresoj shumë edhe unë.
Thash duke kthyer kokën nga ai dhe po e shikoja atë.