Psycho (shqip)

*Kapitulli 60

Qielli ishte errësuar dhe vetëm hëna po qëndronte lart ne qiellin e errët, atë errësirë po e shikonte Mazu i cili ishte i ulur në karrige teksa këmbët e tij ishin të vendosur në tavolinë duke mos e pasur bezdi dyshemen që ishte e mbushur me njerëz të vdekur, as gjakun e tyre që kishte bërë një ngjyrë të re për dyshemen, në njërën dorë po mbante cigarën ndërsa në tjetrën po mbante disa dokumente.
Mazu:Profesor hëëë...
U dëgjua zëri i tij në atë qetësi, aty filloj edhe loja e tij me ato dokumente erdh edhe idea për të krijuar dokumentet e rreme për profesionin e ri të tij.
X:Matsu X....epo shumë mirë ne po kërkonim një profesor për këtë lënd.
Ishte po dita kur ai u shfaq në atë shkollë ku ndoshta nuk i nevoitej më shumë se një ditë të bëhej më i njohuri aty...ishin ditët kur ai filloj të njoh Laiton e filloj të mirrej me të si fillim.
.
Ndërsa në dimrin kur ai njohi atë kishte më pak borë e më pak të ftohtë, ajo stinë që çdoherë kujton maman e tij,atë vitë e ditë teksa ai po ecte duke shikuar hapat e tij një vajzë e bëri të ndaloj kur u përplas me të.
X:Më fal.
Ishte zëri i saj që ai ngriti sytë e tij e filloj ta shikoj, të shikoj po sytë e personit që kishte përballë,po sytë e vajzës që ia rikujtuan sytë e një mamas se tij.
X:Mariposaa eja më shpejt.
X1:Më falni përsëri.
Tha ajo duke vrapuar nga aty, ndërsa Mazu ktheu kokën nga ajo.
Mazu:Ma...ri...posa.
Tha ai dhe filloj të buzëqesh duke lëvizur pak kokën.
Stinët kalonin dhe por sytë hapat e Mazu po përcjellin çdo lëvizje të Mariposës, duke mësuar gjithçka për të...Duke qëndruar i ulur aty tek puna e saj, duke qëndruar aty jashtë shtëpisë saj, duke dëgjuar bisedat me mikeshën e saj, në çdo kohë ai ishte aty tek ajo, aq sa dinte edhe fjalët që do thoshte ende pa thënë ajo vetë.
—

Mazu:Dreq,duhej ta mendoja më mirë që Laito do e bënte atë gjë.
Tha ai këtë herë pasi rikujtoj që ajo duhej të kishte vdekur ashtu si ai e kishte planifikuar dhe jo ashtu siç ndodhi çdoherë ishte bërë ashtu siç ai kishte planifikuar planet por këtë herë nuk ishte ashtu, kjo vajzë kishte fat të mirë që ende nuk kishte vdekur...apo ndoshta do ishte më keq që ishte ende gjallë.
Këtë gjë po e mendonte vazhdimisht edhe pse tashmë kishin kaluar 3 muaj që nga ajo ngjarje.
Kur ai u ngrit nga ajo karrige që po qëndronte hapat e tij u shpejtuan teksa ecte nëpër shkallët që të dërgonin tek bodrumi ku ishte ajo.
Por ngadal vetullat e tij u ngrysën kur ai po e shikonte atë vetëm tani pas 3-muajve.
Mazu:Ç'Dreqinn.