Psycho (shqip)

*Kapitulli 56

Mari:Unë nuk mund ta bëj.
Ishte zëri i saj që e largoj Laiton nga ato mendime, dëshironte vetëm një kujtim ta kujtonte një ditë që ishte ndjeher i lumtur por nuk gjente asgjë pos vutjeve që kishte kaluar, asnjëherë nuk u ndje i lumtur.
.
Mari:Nuk mund ta bëj.
Thash kur pashë që mua më kishte ra ta vrisja Laiton.
Mari:Joo...unë nuk do e bëj.
Thash dhe ktheva kokën nga Mazu.
Mari:Të lutemm mos ma bëj ta bëj edhe këtë.
Thash teksa sytë u mbushën me lotë,duart po më dridheshin unë-unë nuk mund ta bëj.
Laito:Nuk ka problem Mari.
Tha ai duke më shikuar me një buzëqeshje.
Laito:Nëse e bën atëherë unë do jem i lirë më në fund.
Mohova me kokë, nuk mund të bëhesha vrasëse, nun mund ta vrasë një person të pafajshëm...Laitonn...Joo.
Ktheva kokën nga Mazu i cili u ngritë dhe u ul e morri thikën.
Mazu:Bëje.
Tha ai duke më drejtuar thikën që të kapja,ku kjo më bëri të hapa sytë e friksuar.
Mari:Nuk mundemm.
Thash duke kapur duart e mia vetëm që të mos kapja thiken.
Laito;Bëje Mariposa.
Mari:Çfarë thua Laitoo...Joo.
Mazu:Po fillohem të mërzitem, me këto skena.
Tha ai duke kapur dorën time dhe e vendosi thikën tek dora.
Mari:Joo,joo nuk mudemm.
Thash duke ju përgjëruar me sy Mazus që të mos e bënim këtë gjë i cili po na shikonte tani të dyve ne.
Mazu:Nëse nuk e bën atëherë, Laito do të të vrasë ty.
Tha ai duke kryqëzuar krahët, ku shumë shpejt sytë e mi u takuan përsëri me sytë e Laitos të cilët po më kërkonin që unë ta vrisja atë...Jo më mirë të vdes se sa të vras atë, mendova unë duke ulur kokën.
Mari:Nun mund ta bëj, Laito.
Mazu:Laito mund ta bësh ti?
Tha ai duke ngritur njërën vetullë teksa e shikonte atë.
Laito:...Po.
Tha ai duke formuar një buzëqeshje dhe ngadalë morri thikën nga duart e mia. Zemra po më dridhej, po friksohesha nga dhembja qe do ndjeja prandaj mbylla sytë, sëpaku do ndjeja tani nje therje te vogel dhe nuk do kisha dhimbje të vazhdueshme, do vdes ketu dhe nuk do e shoh këtë botë më.
Ndjeva hapat e Laitos që po vinin drejt meje dhe unë isha ajo që kisha grushtuar duart dhe po prisja të ndjeja majën e thikës në zemrën time, ashtu sikurse doja atë natë të ndjente Mazu, mesa duket unë do jem ajo që do vdes dhe jo Mazu siç donim ne. Mendova unë derisa dëgjova zërin e Laitos.
Laito:Më vjen keq që nuk të shpëtova.
Tha ai afër veshit tim.
Laito:Lamtumirë!
Tha ai duke kapur dorën time dhe sëbashku me dorën e tij vendosi thikën në zemrën e tij, hapa syte që më bën të shikoja buzëqeshjen e tij teksa lotët po i pikonin, ngadalë fillova e friksuar të ulja sytë por para se të shikoja mirë ai vetëm u rrëzua në tokë, e mbushur me lotë vendosa duart në gojë teksa po e shikoja atë.
Mari:LAITO.