Psycho (shqip)

*Kapitulli 47

Laito:Ajo do vdess në atë të ftohtë.
Tha ai teksa e shikonte nga dritaria ndërsa Mazu po qëndronte i ulur ku këtë herë kishte ndezur një cigare.
Mazu:Ke filluar si shumë të merakosesh për të Laito.
Tha ai dhe Laito ktheu kokën e po e shikonte me nofullën e shtrënguar.
Laito:Është shumë e dobët...nuk do mund të mbijetoj kështu.
Tha ai përsëri me shpresën që do dëgjonte dhe të jepte leje të shkonte të merrte atë...por jo ai nuk po fliste vetëm po shijonte cigaren e tij.
Laito:Të lutemm.
Tha përsëri kur pa që Mari tashmë vetëm kishte mbyllur sytë. Dhe vetëm kur Mazu përfundoj cigaren ktheu kokën nga ai.
Mazu:E din ky shqetësimi yt për të, do filloj ti bëj keq njërit nga ju të dy.
Tha ai duke u ngritur në këmbë.
Mazu:Më pëlqen ta shoh ashtu, përse nuk shikon ta shijosh këtë pamje, nuk ke pse shqetësohesh.
Tha ai duke nënqeshur teksa shikonte nga dritaria atë pasi u ngrite ta shikonte dhe si çdo gjë tjetër që kishte bërë edhe kjo po i jepte knaqësi teksa e shikonte atë në atë gjendje, po pra nuk ishte si Laito që ndjente dhimbje që dëshironte ta shpëtonte ta merrte nga aty. Mazu ishte ndryshe ai nuk mendonte se si ta shpëtonte, nuk ndjente dhimbje, në fytyrën e tij kishte vetëm buzëqeshje, gjendja se si ishte Mariposa po e bënte të buzëqeshte sytë po i shkëlqenin.

Mazu:Mund të shkosh tani.
Tha ai dhe Laito nuk priti as edhe një sekond e dol nga aty me vrap, si dol duart e tij po mundoheshin të largonin sa më shpejtë litarin ndërsa Mazu po qëndronte aty teksa shikonte.
Mazu;1,2,3,4,5,6...
Filloj të numroj ai por askush nuk e dinte se çfarë po mendonte ai teksa po thoshte këta numra.
Mazu;7,8,9,10.
Kur mbërriti tek numri 10 ai ndaloj dhe vetëm atëherë Laito kapi në krahë Mariposën, nuk ishte e sigurt sa kishte qëndruar aty jashtë në atë dëborë.
Ktheu kokën kur Laito hyri brenda me atë e cila po dridhej e tëra, sytë e tij qëndronin vazhdimisht tek ajo, po qëndronin tek sytë e saj.
-E urrej atë shikim- Mendoi ai kur ju rikujtua një shikimi por jo i Mariposës por një personit tjetër ahh jo të them më mirë të një gruas.
Mazu:Laito dil ti.
Tha ai duke mbajtur ende shikimin tek ajo.
Laito:Por...
Mazu:Do kujdesem unë.
Tha ai por Laito nuk dukej që po i besonte me këtë që tha, por nuk mund te thoshte jo apo te qendronte.
Kur Laito dol nga aty Mazu po qëndronte në këmbë para Mariposës e po e shikonte.
Mazu;Mos u frikso nuk do të vdesësh tani.
Tha ai edhe pse ajo nuk po e dëgjonte.Kapi dorën e saj e cila ishte e ftohtë ashtu si gjithë trupi i saj.Në korridor Laito ishte ai që po ecte sa para e sa mbrapa i shqetësuar për Mariposen.
Mazu:Laito.
Kur dëgjoj emrin e tij ai menjëherë hyri brenda.
Laito:Po.
Tha ai duke shikuar Mariposën e pastaj Mazun.
Mazu:Ndize zjarrin, Ana jonë duhet të shkrihet.
Tha ai duke kryqëzuar krahët ku kujdesi që ai tha ashtu siç Laito mendoj ishin vetëm fjalë, Laito tashme e dinte që ai nuk e dinte mirë se çka d.m.th. të kujdesesh për dikë.
Kur Laito ndezi zjarrin Mazu u ul dhe duart i vendosi tek zjarri. Ku sytë e tij shikonin sa Mariposën e sa zjarrin.
Laito:Të mirrem unë me kujdesin e saj.
Tha ai i cili kishte nje parandjenje qe ajo se çfarë kishte në mendje ai nuk ishte diçka e mirë.
Mazu:Si thua të shkosh lart ti.
Tha ai duke shikuar zjarrin, dhe nga Laito u degjua vetem shfryrja e frymës.
Pasi Laito u largua Mazu pas disa minuta kapi me duart e tij drurin që ishte me flakë n'fillim por prap i tërë ai drur  ishte i nxhehtë por për Mazun nuk dukej aq problem. Ai e mbajti atë në dorë duke shikuar Mariposën.
Dhe kur filloj të afroj drurin tek sytë e saj buzet e tij filluan të qesh. Ishte ajo e qeshur që po ta dëgjoje njëherë nuk do të të largohej më nga veshët e tu.
Mazu;Jo..nuk do vdesësh.
Tha ai kur ndaloj me atë të qeshur.
Mazu:Ende jo.