Psycho (shqip)

*Kapitulli 37

Mbylla sytë e po shtrëngoja nofullën teksa ndjeja majën e thikës tek fyti im.
Mazu:Pse dreqin më nevrikos Mariposa.
Tha ai teksa me dorën tjetër prekte flokët e mia. Ngrita dorën duke më dridhur dhe e morra copat që ishin. Lotët vetëm pikonin teksa unë po përtypja ato copa, kjo bëri që ai të largoj atë thikë që mbante tek unë. Vetem kur pijata u zbras e gjitha ai u ngrit në këmbë.
Mazu;Kështu më mirë.
Tha ai dhe unë u ngrita në këmbë, dua të largohem nëse jo nga kjo shtëpi atëherë të shkoj në atë dhomë më mirë të qëndroj e mbyllur se të shoh sytë e tij.
Mazu;Po mi ngritë nervat me këto dreq lotë që shoh në fëtyrën tënde.
Tha ai duke ardh drejt meje ku unë bëra shpejt disa hapa mbrapa. Dora e tij kapi nofullën time shtrëngushëm sa sytë e mi ihin të detyruar ta shikonin atë.
Mazu;Mjaft kam parë lotë kur kam qenë i vogël, dëgjoja shumë herë zë që qanin, kështu që mjaft i urrej këto...Përse të mos jesh e lumtur këtu, nuk e shikon se sa bukur është.
Tha ai me vetullat e ngrysura.
Mazu:M'u përgjigj.
Tha ai duke ngritur zërin por lotë e mi nuk ndalonin.
Mazu;TË THASH PËRGJIGJU.
Tha ai duke më goditur në fytyrë aq fort sa u rrëzova në tokë, unë u detyrova të ndaloja teksa me duart që më dridheshin largova lotët dhe pohova me kokë.
Mazu:Kështu më mirë.
Tha ai kur unë u ngrita e po shikoja vetëm në dysheme poshtë, nuk dëshiroja ta shikoja atë, ishte sikur të kisha një djall para meje. Të dy ecëm duke shkuar në salloni, i cili u ul dhe pas tij edhe unë ku trupi teksa qëndroja ulur po dridhej i tëri.
Mazu:Si thua të shikojmë diçka?
Tha ai duke lëshuar Tv..
-Përshëndetje Mariposa-Ishte një inçizim që e kishte bër ai.
-Të tregoj pak dhomën time-Tha duke ecur përreth dhe u ndal tek një xhamë, por hapa sytë kur pashë që mbrapa xhamit isha unë që po shikoja drejtë... aty ku ishte pasqyra...po shikoja vetën time që u ula e po bëja foto, pra kjo ishte dita kur...emoji ne snapchat dilte jo vetëm tek unë por edhe mbrapa meje.
Mazu;Po pra, unë isha aty tër kohën,të shikoja kur flije, kur flisje, kur qeshje, çdo minutë isha aty.
Tha ai duke bër një buzëqeshje duke më shikuar, ku u afrua më afër meje por unë u largova shpejt nga ai,ku këtë gjë nuk e pëlqeu pasi pashë se si sytë e tij ndryshuan, ndërsa unë dukej që do çmendesha, nuk mund ta besoja që ky personnn....
X:Z.Mazu.
U dëgjua zëri i personit që pashë sot në mëngjes. E shikova atë i cili po shikonte Mazun.
Mazu:Çfarë ndodhi?
X:Vetëm këto munda të gjeja.
Tha ai duke zgjatur disa fleta, i cili morri menjëherë si pa ato.
Mazu:Laito merr Mariposën dhe dërgoje në dhomë.
Tha ai dhe unë menjëherë u ngrita nga aty, as unë vetë nuk dëshiroja të qëndroja as edhe një sekond aty me të.
Teksa ecnim unë isha ajo që ecia mbrapa ndërsa ai qëndronte para meje, të dy ishim të qetë e të menduar, unë po mendoja për këtë dreq fati...për gjithçka që kishte ndodhur në shkollë, në dhomë, në bibliotekë gjithçka që kishte ndodhur me këtë person, kur mbërrita në dhomë hyra dhe qëndrova aty e ulur në shtratë ku tashmë dëgjoja çelsin që rrotullohej që mbyllte derën.
Mari:Të jetë brengosur nëna apo ende mendon që unë po qëndroj në pushim me klasën.
Thash unë duke shikuar nga dritaret.
.
Të nesërmen kur hapa sytë, ku në fakt nuk doja, nuk doja të kaloja edhe një ditë tjeter me këtë person në këtë ferr, nga këto mendime më largoj shikimi i Mazu i cili ishte aty para meje duke qëndruar me një buzëqeshje në fytyrë e me duart e kryqëzuar.
Mazu:U zgjove më në fund burkuroshe e fjetur.
Tha ai dhe unë nuk mundja as ta shikoja e le më të flisja. Por ngrita kokën shpejt kur ai kapi krahunë tim, e po më tërheqte.
Mazu:Nuk marrë një mirëmëngjesi....Qëndron në një dhomë kaq të mirë sa nuk din ta vlersosh.
Tha ai teksa ecnim shkallëve.
Mazu;Përse të mos ndryshojm këtë gjë.
Tha ku unë fillova të ndjeja dhimbje në krahë nga dora e tij që shtrëngonte.
Mari:Të lutem ndalo!
Thash kur ecëm në shkallët e fundit, dhe filluam të zbrisnim poshtë në bodrum, ku menjëherë të ftohtin e ndjeja, nuk kishte asgje pos erresires, nuk mund të shikoja ndonjë gjë aty.
Kur kapi duart e mija më uli në tokë dhe duart filloj të m'i lidhi prap, toka ishte aq e ftohtë dhe unë nuk isha e veshur aq mirë sa të mbrohesha nga i ftohti i tokës, ishte errësirë nuk kishte nga të hynin rrezet e diellit.
Mazu;Do qëndrosh këtu tani e tutje.
Tha ai pasi m'i lidhi duart.
Mazu:Duhet të mësosh se si të sillesh me mua.
Tha ai duke më prekur flokët dhe u largua, dhe ia ku isha unë që po rrija aty në atë të ftohtë e lidhur.
Mari:Aaaa!
Bertita unë pasi ndjeja që ecnin minj nëpër këtë dreq bodrum...
Nuk dija nëse orët kalonin apo po qëndroja po në të njejtën orë gjithçka ishte njejtë nuk shija rreze të diellit apo të hënës...Më dukej sikur do çmendesha kështu në errësir.