Psycho (shqip)

*Kapitulli 26

Po e shikoja atë i cili mbante umbrellën ne duar dhe shikonte rrugën drejt, por që shumë shpejtë mbylli sytë dhe hapi duke kthyer sytë nga unë, ishte ai shikim që më bëri të largoja sytë nga ai..
Mari:Do filloj mësimi nga java tjetër.?
P.Mazu:Po besoj, po ashtu po mendojm që pas dy jave t'ju dërgojmë jashtë qytetit, është viti juaj i fundit prandaj kjo do ishte diçka e mirë për ju.
Mari:Në cilin vend dëshironi të na dërgoni.
P.Mazu:Do e zgjidhni ju vendin.
Mari:Besoj do jetë një gjë e mirë kjo, që të largojmë mendjen nga këto që po ndodhin.
P.Mazu:Po, shumë madje.
Tha ai duke bër një buzëqeshje dhe vendosi dorën e tij tek shpatulla ime. Dhe ishte fytyra ime qe tregonte habin qe kisha, por që të dy ne shikuam të njërin-tjetrin kur u dëgjua muzika e telefonit, kjo bëri që ai të largoj dorën nga shpatulla ime e të marrë telefonin e tij.
P.Mazu;Po..
Tha ai kur e hapi dhe filloj të flas.
X:E pe se çfarë bëri.
X1:Nuk kishte forc ajo dihej.
U dëgjuan dy djalosh që flisnin teksa vinin drejt nesh... Te cilet ishin te humbur ne bisedën e tyra sa kur mbërritën më afër nesh njëri nga ta preki fort krahun e profesorit Mazu sa bëri që telefoni i tij të bjer në tokë.
P.Mazu:HEJJJ.
Tha ai duke ngritur zërin pasi ata të dy vazhduan të ecnin, kur kthyen kokën po shikonin të habitur të dy ta dhe ashtu edhe unë nga zëri i fortë i tij.
X:Me ne e ke.
P.Mazu:Shikon ndonjë person tjeter përreth?
Tha ai ndërsa unë po shikoja e habitur profesorin Mazu që kishte ngrysur vetullat.
P.Mazu;Telefonin që ra në tokë, ma bjer.
Personi përballë ngriti njërën vetullë dhe filloj të qesh me fjalët e profesorit.
X:Dhe nëse nuk e bëj, çfarë do bësh?
Tha ai dhe profesori Mazu u ndal duke e shikuar por nuk thoshte asgjë vetëm po e shikonte.
X1:Leo mos u bë kështu.
Tha miku i tij i cili u ul dhe morri telefonin e profesorit Mazu.
X1:Urdhëro.
Tha ai duke ja zgjatur telefonin por profesori Mazu bëri një hap drejt personit tjetër duke u u afrua afër tij.

-"P.Mazu:Largohu,para se të të gjej, sepse përndryshe..hhhh je i Vdekur.-

Vetullat e personit u ngrysen nga fjalet që profesori po i thoshte por që vetëm ai e dëgjoj se çfarë i tha ai, pasi unë isha shumë më larg tyre. Me një buzëqeshje u kthye profesori dhe morri telefonin, ndërsa djaloshi po shikonte profesorin ende me atë shikim. Kur mbërritëm në stacion autobusi erdh menjëherë.
Mari:Nuk do vini ju profesori Mazu.
P.Mazu;Jo, kam ende punë unë.
Tha ai me një buzëqeshje, dhe unë vetëm ngrita dorën duke e pershendetur dhe hyra brenda. Kur u ula ktheva kokën nga profesori Mazu, por  hapa sytë kur pashë që ishte larguar.
Mari:Hëëë, përse po vrapon.
Thash kur pashë më larg atë, që po vraponte po te njejten rrugë që ne kaluam.
.
Nëna:Do vish të premten apo jo.
Mari:Po besoj.
Thash duke e përqafuar dhe hyra mbrenda në autobus, tashmë kishte kaluar java e pushimit që kishim, dhe duhet të them që nuk pushova ashtu siç unë mendova, dhe sot si ditë e hënë duhej filluar prap mësimi.
Lirika:Kaq shpejt që kaluan ditët.
Tha ajo kur u ula unë tek ajo.
Mari:Nuk dua të kthehem tek ajo shkollë.
Lirika:Kujt i thua...
Tha ajo ndersa unë po filloja duke shikuar nga dritaret, ku sytë më shkuan tek shtëpija e një nga mikeshave që kishim në klasë.
Mari:Liri kush the që ka vdekur tek Sara.
Lirika;Natën që ti shkove në spital lajmruan të nesërmen që ka vdekur vëllau i saj.
Mari;Ka qenë i ri.
Lirika:Nuk e ke parë asnjëher atë.
Mari:Joo.
Lirika;Hmm nuk besoj që kam foto të tij, më lërë ta shikoj.
Tha ajo duke morr telefonin dhe filloj të shikoj në telefonin e saj.