Psycho (shqip)

*Kapitulli 32

Kur hapa sytë rrezet e diellit më bëri që të shikoja menjëher orën.
Mari:08:56 Joo.
Thash duke u ngritur shpejt e shpjetë edhe pse tashmë kisha humbur autobusin, kete e dija tashmë.
-Mari:Lirikaa.
I shkruajta asaj menjëherë, duhet të dija se ku ishin apo se çfarë kanë bërë.
-Lirika:Ku je?
-Mari:Sa u ngrita, kam humbur autubusin.
Shkruajta unë e menjëherë si fajtore morra maman time.
Mari; Ma përse nuk më thërrite.
Thash duke zbritur poshtë, edhe pse isha unë fajtore që kisha harruar të bëja alarmin.
Nëna:Përse nuk më tregove që do shkoje sot.
Tha ajo kur i tregova se kisha humbur busin dhe tani nuk dija as se çfarë të bëja.
-Lirika:Ne kemi mbërritur tashmë.
-Mari;Oo dreq...
Nëna:Të thërras një taksi.
Mari:Lëre se nuk do shkoj.
Thash duke u ulur në divan.
Nëna:Përse nuk më tregove Marii..
Tha ajo duke morrë telefonin e saj.
-Lirika:Po thërras profesorin Mazu ai është me makinë ndoshta mund të vijë të të marrë.
Tha ajo dhe po rrija e menduar ku pas disa sekonda bera një buzëqeshje, jo që do shkoja me profesorin Mazu por që në fakt do shkoja në këtë pushim dhe pse unë isha ajo personalisht që nuk doja të shkonim por tani që po mendoja jemi të tër klasa përse të mos shkoj.Do jemi të gjithë aty.
-Lirika:Dil ti në rrugë e takon atë pasi tha që nuk e di shtëpinë tënde.
-Mari;Në rregull.
Shkruajta unë dhe u ngrita nga aty.
Mari:Nuk ka problem Ma se u zgjidh problemi.
Thash duke morrë çantën që kisha mbushur me rroba, para se të dilja nga aty u ktheva shpejt nga nëna dhe e përqafova fortë e cila u habit në fillim kur u ktheva ashtu por shumë shpejt më ktheu përqafimin.
Nëna:Kalo sa më mirë.
Tha ajo duke buzëqeshur dhe me një pohim të kokës dola nga aty.
Po ecia ngadalë, ku fytyra ime ishte më në fund e lumtur, nuk isha ndjer kështu për disa ditë, më gëzonte më shumë fakti që do mund të flisja me Lirikan. Mendoja këto gjëra teksa ecja në rrugës ku ishte shumë qetë pos makinave që lëviznin nuk kishte gjë tjetër.
Por shumë shpejt hapat që po bëja ndaluan kur pashë nga larg në shtëpin e Lirikas që ishin mbledhur shumë persona aty.
Mari;Hëë çfarë po ndodh aty.
Thash teksa sytë e mi shikuan një grua që po qante duke hyr brendan në shtëpin e Lirikes. E habitur u bëra të shkoja tek shtëpija e Lirikes por dëgjova borin e makinës që më bëri të ndaloj. Kur ktheva kokën pashë profesorin Mazu që po më shikonte me një buzëqeshje. Bëra edhe unë po ashtu një buzëqeshje dhe eca për tek makina ku ishte ai teksa largoja flokët nga fytyra.
Çantën vendosa tek sedilet mbrapa dhe unë u ula para.
P.Mazu:A duhej të shkoje sëbashku me klasën.
Mari:Po por u ngrita vonë, prandaj mbeta.
P.Mazu;Si çdoherë me vones.
Tha ai me një buzëqeshje të lehtë ku unë vetëm ngrysa pak vetullat, por prap pohova me kokë.
Mari:Faleminderit që erdhe të më marrësh.
P.Mazu:Nuk është gjë, unë po të prisja.
Mari:Hëëë çka?
Thash duke kthyer kokën që ta shikoja atë e habitur për atë se çfarë tha por ai vazhdoj duke shikuar para e nuk tha gjë. Sytë nuk i largova nga ai po shikoja veshjen e tij i gjithi i veshur me ngjyrën e zezë.
Mari:Ti shkruaj Lirikas që jemi duke ardh.
Thash duke morrë telefonin, dhe menjëherë hyra tek Lirika dhe i shkruajta.
-Mari;Jemi nisur, po vijmë tani.
Shkruajta unë duke e dërguar por u ndala duke kthyer kokën mbrapa kur u dëgjua një telefon, zgjata kokë tek sedilet mbrapa ku poshtë pashë një telefon.
Mari;Telefoni i Lirikes është ky.
P.Mazu:Duhet ta ketë harruar këtu në makinë.
Tha ai dhe unë ngrysa vetullat.
Mari:Por unë shkruajta pak më herët me të, kur e harroj ajo telefonin.
Thash duke e shikuar ndërsa ai vetëm më shikoj me bishtë syrit dhe morrë telefonin e tij duke shfryer frymën, nuk po kuptoja as edhe një fjalë që po thoshte ai. Kur ai la telefonin e tij unë u ktheva nga telefoni im kur më erdh përsëru një link.
Shikova profesorin dhe ngadalë hapa linkun.
Duart filluan të dridhen teksa frymarrja filloj të më shpejtohej me sytë të mbushur me lotë teksa po e shikoja videon.
Mari:Lirikaa.
Thash teksa dëgjohej këtë herë zërin tim duke më dridhur teksa qaja.
Mari;Personat që shkonin në shtëpin e saj ishin sepse....sepsee...
-Mazu:Sepse ajo vdiq.
Ishte zeri i profesorit Mazu i cili morri telefonin dhe mesazhi ne telefonin tim erdhen po si fjalet e tib ku bëri që të ktheja kokën nga ai dhe e shikova me sytë të frikësuar.
Mari;Jo, nuk mund të jetë e vërtetë.
Thash duke e dërguar mesazhin po ashtu dhe po ishte ajo që po mendoja ishte telefoni i profesorit Mazu që u dëgjua menjëherë si dërgova mesazhin.
Mazu;Po...Unë Jam Ai.
Tha ai duke u kthyer nga unë aq shpejt sa unë nuk mund të bëja gjë vetëm të ndjeja dorën e tij që kapi flokët e mi aq fortë sa me focë më përplasi fortë kokën, ku bëri që të ndjeja aq shumë dhimbje sa sytë filluan të më mbyllen.