Psycho (shqip)

*Kapitulli 23

Kur u zgjova e zbrita poshtë nëna nuk ishte.
Mari:Duhet të jetë në punë.
Thash duke morrë diçka për të ngrënë. Dhe përsëri-përsëri mendjen e kisha në atë që pashë mbrëmë, friksohem, po të më ndodh mua, kush dreqi është ky person, çfarë do nga unë. Mendova e friksuar ku keto mendime me beren perseri që të qaja.
.
Mari:Hej Daniel.
Thash unë kur mbërrita tek puna që unë punoja dikur, nuk mund te qendroja vetëm në shtëpi po çmendesha.
Daniel:Mari...ka kohë që nuk të kam parë, çfarë të solli këndej.
Tha ai dhe une eca me afër tij.
Mari:Telefoni im nuk po më punon, a mund ta shikosh.
Thash duke zgjatur telefonin tek ai, nga ajo që pashë mbrëmë ky telefon nuk është më ai që unë pëlqeja.
Mari:Mbrëmë filloj të punoj vetëm pa pritur.
Daniel:Në rregull do e shohë, pastaj të lajmroj.
Mari:Të faleminderit, të faleminderit shumë!
Bëra një buzëqeshje dhe dola nga aty, Daniel është shumë i mirë në këtë punë prandaj vendosa ta solli tek ai. Kur autobusi u ndal tek stacioni pashë Lirikan që dol nga aty.
Lirika:Vajzë që sa kohë s'të kam parë.
Tha ajo duke qeshur...edhe pse ishte vetem një gjysëm dite që nuk e kishte parë.
Mari:Çfarë bëjnë në shkollë.
Thash kur u ulëm në një nga kafet afër.
Lirika:Policët mendojnë të ketë qenë vetëvrasje, profesorët nuk din se çfarë të bëjnë, nxënësit të gjithë tashmë janë nëpër shtëpit e tyre...këtë javë nuk do filloj mësimi, të gjithë janë të tronditur.
Tha ajo dhe unë vendosa dorën tek flokët e mi.
Lirika:Përse the atë ditë që nuk ishte vetëvrasje e njihe atë.
Mari:Jo, por e kam parë të mbante orë me profesorin Mazu, po mikeshat e saj çfarë thojnë.
Lirika:Lorken më tha që ajo nuk qëndronte shumë me tjerët, në dhomë ishte vetëm ajo.
Mari:Vetëm ajo...
Ajo pohoj teksa shijonte lëngun e saj, si mund të ketë qëndruar vetëm.
Lirika:Lorken tha se kur mikeshat e saj shkuan tek dhoma e saj kishin gjetur një fletore të saj.
Mari:Çfarë kishte të shkruar.
Lirika:E kam foto më dërgoj Lorken.
Tha ajo duke më treguar...
Mari:Përseri prekjet e tij, duart e tij që prekin trupin tim, përsëri ato orë, dhe përsëri provat e kërcimit, nuk i duaa, dua të largohemm.
Ngrita kokën dhe e shikova atë.
Lirika:Kalo në anën tjetër.
Mari:Sot prap pashë atë me atë vajzë, edhe ajo duhet të jetë në rrëzik edhe ajo ndoshta friksohet, por nuk mund të flas dhe kur mundohem ai më ndalon kam frikë...Po policët çfarë thojn për këtë?
Lirika:Asgjë, nxënësit mendojn se është donjë histori që ajo po shkruante pasi të gjithë e njihnin si një që shkruante histori të frikshme.
Mari:Çfarë nëse nuk është histori, çfarë nëse po shkruante për atë që ishte duke i ndodhur, përse marrin rrugën më të lehttëë përse nuk hetojnë më shumëë.
Thash unë duke rritur zërin ku bëri që të gjithë të kthenin kokën nga unë, por dreq as që më interesonte.
Lirika:Marii, nuk mund të bëjmë gjë ajo ka vdekur, dhe askush këtu tashmë nuk ka çfarë të bëjë.
Mari:Po ti nuk e pe në provat e kërcimit.
Thash unë pasi më kujtua që Lirika ishte më shpesh në ato prova.
Lirika:Jo nuk ishte asnjëherë ajo, po ashtu ditën e parë ti ishe me mua.
Mari:E vërtetë, nuk e pashë atë.
Lirika:E shikon duhet të jetë ndonjë histori e saj.
Mari:Unë i tregova profesorit Mazu përse ai nuk po bën asgjë.
Lirika:Çfarë i tregove?
Mari:Atë që të tregova ty kur erdha në dhomë pasi morra telefonin.
Lirika:Ajo nuk mund të ishte kjo, ti ishe tek kati i parë ndërsa ajo tek kati i 5.
Tha ajo dhe unë nuk thash asgjë më shumë, nuk doja të bisedoja me atë, për çdo gjë që them ajo dhe askush tjetër nuk do mëbesonte.
Kur mbërritëm në shtëpi nëna kishte mbërritur e po bënte darkën.
Nëna:Erdhët.
Mari:Po.
Thash duke u ulur në divan.
Nëna:Mari, Danieli më thërriti më tha ta marrësh kur të jesh e lirë.
Tha ajo dhe unë u ngrita menjëherë që të merria telefonin e saj.
Mari:Daniel, shikove telefonin.
Thash unë duke u ulur jashtë tek shkallët e shtëpisë.
Daniel:Mari telefonin tënd ka kohë që dikush është duke e kontrolluar.
Mari:Çfarë do thuash.
Daniel:Të ka marrë të dhënat të gjithë që i ke në telefon, me një fjal të ka hakuar telefonin...personi që e ka bërë këtë mund të bëj çfarë të doj me të dhënat e tua.
Mari:ÇKA...që kur, sii....ëëëë...Mund ta zbulosh se kush po e bënë.
Danieli;Është e vështirë...por do vazhdoj të shikoj.
Mari:Faleminderit Daniel!
Thash duke u ngritur pasi mbarova së foluri me të, por kur u bëra të hy brenda fillova të dëgjoja një muzikë e telefonit, ktheva kokën ngadalë kur veshet e mi po dëgjonin atë muzikë që vinte mbrapa dyerve të portave të oborrit.
Mari:Ç'dreqin!
Thash duke ecur ngadalë për tek dyert derisa mbërrita tek dera, zemra po më dridhej dhe përsëri nuk mund të hapja derën dhe të shikoja se kush ishte, kush qëndronte mbrapa këtyre dyer. Dora që dridhej kapi rezen e derës dhe ngadalë u bëra të hapja derën të merrja guximin derisa muzika u ndal dhe fillova të dëgjoja një frymarrje.
Nëna:Marii çfarë bën aty eja.
Ktheva kokën shpejt nga ajo e friksuar, dhe para se të largohesha nga aty dëgjova hapa mbrapa që po largoheshin.
Nëna:Çfarë po bëje aty?
Mari:Asgjë.
Thash duke u ulur në karrige.
Lirika:Ëëmm të lumshin duart tetë.
Tha ajo pasi ashtu preferon ta thërras atë, nëna buzëqeshi dhe më shikoj mua.
Nëna:Nuk të pëlqen.
Mari;Jo është shumë e shijshme.
Thash duke e shikuar por mendja ime ishte aq e lodhur nga këto gjërat që po ndodhnin.