Psycho (shqip)

*Kapitulli 14

Mari:Jo nuk tha asgje, vetem se une ndihem keq per te.
Thash duke shikuar rrugën që po kalonim.
P.Mazu;Sa keq që e kuptoj mirë kur një person gënjen dhe kur një person thotë të vërtetën.
Tha ai duke kthyer kokën nga unë, ku kjo më bëri ta shikoja e habitur.
P.Mazu;Por e drejtë, ka goxha fatë të keq.
Ngrysa vetullat duke e dëgjuar fjalët që po thoshte.
P.Mazu;Them për shkak asaj që i ndodhi.
Formoj një gjysëm buzëqeshje dhe unë pohova me kokë. Kur mbërritëm Liri dhe studentët e tjerë tashmë kishin mbërritur.
Liri më mbajti zgjuar deri në momentin që i erdh gjumi asaj, e nga aty vetëm vazhdova qëndroja me sy hapur në atë errësirën e dhomës. Morra telefonin dhe hyra tek Marukus.
-Mari;Nga e njeh Zion?
-Marukus:Hh prap me të..Po m'i ngrit nervat me emrin e tij.
-Mari;Dua ta di, si dreqin e njeh atë.
-Marukus:A nuk të tregoj aii.
-Mari;Jo, prandaj po të pyes ty.
-Marukus;Epo do e marrësh më vonë përgjigjen e dashur.
-Mari;Kush dreqin je ti?
Shtrongova nofullën pasi ai nuk po më përgjigje më.
.
Të nesërmen kur u zgjuam unë e Liri dolëm me vrap nga dhoma pasi dyjat ne ishim zgjuar vonë.
Lirika;Unë mendova se ishim vonë.
Tha ajo kur pa të dilte profesorin Mazu nga dhoma.
Ai hyri në ashensori por nuk preki numrat që të mbylleshin dyert deri sa edhe ne hyrëm brenda.
Kur zbritëm Liri u ndal të lexonte njoftimin që lexova unë dje, ku unë tashmë nuk isha e interesuar për ta lexuar prap prandaj ktheva kokën nga profesori Mazu i cili po fliste me profesor e tjerë.
Lirika;Po shikon profesor Mazun.
Tha ajo duke më prekur në krahë.
Mari;Jo.
Thash duke u larguar.
Lirika;Sytë e tu ishin drejt tijj, mos gënjee tani.
Tha ajo duke më ndjekur nga pas. Mohova me kokë duke hyr në klas me atë që ajo thoshte.
Lirika;Pa më thuaj si shkuan ato dy orët shtes.
Mari;Mirë, duke mësuar.
Thash duke u ulur.
Lirika:Gënjeshtare, ti diçka nuk po tregon.
Mari:Nuk kam çfarë të tregoj.
Thash unë dhe profesori Mazu hyri, me orar kishim me P.Orion i cili ende nuk kishte filluar të vinte prandaj Mazu ishte vendin e tij.
P.Mazu;P.Orion, ende nuk ndihet mirë, kështu që orën e tij do e zëvendësoj unë.
Tha ai duke lëshuar me forcë ditarin në bankë teksa syte e tij po shikonin djaloshin që po luante në telefon e nuk po e dëgjonte atë.
Të gjithë ne po shikonim profesorin Mazu të habitur i cili nuk po i largonte sytë nga ai dhe ishte Darian që la telefonin dhe nuk dinte më as se si të sillej kur pa qe ai po e shikonte.
P.Mazu;Telefonin.
Tha ai kur shkoj tek ai.
P.Mazu;Nuk dëgjove...
Tha ai prap i nevrikosur e asnjë nga ne nuk mund të thoshte asgjë pos te shikonim.
p.Mazu:Të Thash...Telefonin.
Kur zgjati dorën Darian zgjati telefonin ku nga dora e tij vërehej që ai po friksohej, epo të them të drejtën të gjithë ne po ndjenim një frikë. Kur dora e profesorit Mazu kapi telefonin të gjithë ne kërcyem nga frika e sëbashku me atë frikë shikuam të habitur kur ai e gjuajti në tokë atë telefon.
P.Mazu:E shikon se çfarë bëre...Duhej dëgjuar.
Tha ai duke rregulluar xhaketën që kishte veshur.
Darian;Si...
P.Mazu:Nuk besoj që dëshiron të vazhdosh më shumë.
Fëtyra e P.Mazu nuk po shprehte asnjë emocion sytë e tij këtë herë ishin aq të errët.
Kur u kthye në bankën e tij asnjë nga ne nuk u degjua pos Lirikës qe fliste ne veshin tim.
Liri:Ka të drejtë një profesor ta bëj këtë? Nuk besoj që po.
Tha ajo teksa une shikoja profesorin.
.
Lirika:Ai dukej i çmendur. U friksova edhe unë kur filloj të bërtas.
Tha ajo kur ora u krye.
Mari:Të thyesh telefonin është e tepërt...Ai nuk ka të drejtë.
Lirika;Dëshiron të ngrindesh me të, mundesh kemi tani orën e dytë.
Kryqëzova krahët e nuk thash asgjë.
Lirika;Po ashtu po mendoja të shkonim pas mësimit për kërcim të ushtrohemi...
Mari;Nuk e di, unë këto ditë nuk po ndihem mirë.
Lirika:Përse.
Mari;Po ndodhin shumë gjëra Liri, profesor Orion pa pritur u sëmur Zion e plagosën...A nuk e mendon që është duke ndodhur diçka këtu.
Lirika;Ajo çfarë i ndodhi profesorit Orion me atë që i ndodhi Zion-it nuk ka të bëj asgjë. Po ashtu e ka plagosur ndonjë që ka pasur problem me donjë vajzë si çdo djalë që ngrinden.
Po filloja te kisha dhembje koke, po mendoja për shumë gjëra sa nuk dija as se për çfarë po brengosesha, apo për çfarë po friksohesha.
Kur profesor Mazu hyri përsëri këtë herë dukej më i qetë.
P.Mazu;Kush nga ju dëshiron të dal të zgjedh këtë detyrë.
Tha ai dhe Lirika ngriti dorën.
P.Mazu;Eja dil.
Tha ai dhe ajo me një buzëqeshje dol, por unë nuk po e shikoja Lirikën sytë e mi po përciellnin profesorin Mazu që eci drejt bankës sime, e ngadalë u ulë po në karriken e Lirikës.
Kjo më bëri të hapja sytë e të mos ndihesha mirë ashtu e ulur sëbashku me të.
P.Mazu:Të gjithë sytë nga ajo.
Tha ai teksa qëndronte ende i ulur tek unë, kjo ishte edhe arsyeja se përse sytë e mi nuk qëndronin nga Liri por nga ai. Në momentin që morra stilolapsin që të shkruaja po atë që po bënte Liri, profesori më ndaloj duke kapur fletoren time teksa qëndronte ende ashtu i ulur pasi morrë fletoren preku ngadalë dorën time dhe marrë stilolapsin nga duart e mija.
Pasi shkruajti në fletore e afroj atë prap nga unë ku kjo më bëri që të shikoj.
- Ajo nuk vlen për ty, ti mund ti mbash sytë edhe nga ana ime.-
Hapa sytë nga ajo që lexova dhe e shikova atë i cili më mbylli njërin sy dhe u ngrit në këmbë.
P.Mazu:Shumë mirë!
Tha ai kur Liri përfundoj, ndërsa unë ende po e shikoja atë i cili përsëri bëri që zemra ime të rrahë shpejt. Eci në bankën e tij dhe filloj të shpjegojë perseri.
Lirika:Më jep fletoren tënde vetëm pak.
Mari:JO.
Thash duke rritur zërin sa bëri që të gjithë të kthenin kokën nga unë.
Lirika:Në rregull.
Ula kokën duke shfryrë frymën -dreq- vetëm këtë thash në mendje.
Kur orët përfunduan unë shkova me Lirin e cila kishte vendosur të ushtrohej në kërcim për të dielën që do bëhej festa e shumë pritur.
U ula e po shikoja se si po shpjegonin kërcimin i cili ishte mes dy personave. Doja të provoja por jam aq e keqe në kërcim sa nuk dua t'ja marrë fytyrën vetës. Edhe pse në mendje kisha profesorin Mazu vazhdimisht duke kujtuar mbylljen e syrit që bëri, e cila po më bënte të buzëqeshja si një e çmendur dhe po e urreja.
Lirika:Eja Mari provoje.
Hapa sytë dhe menjëherë mohova më kokë.
Mari:Je çmendur.
Thash duke e shikuar atë, ku bëri që ajo të shfry frymën e unë vetëm buzëqesha.
.
Lirika:Çfarë po ndodh me ty.
Ktheva kokën nga ajo e habitur me atë se çfarë tha, tashmë ishim në dhomë dhe e vetmja fjalë që ajo tha deri tani ishte kjo.
Mari:Çdo të thuash.
Lirika:Sot kur kërkova fletoren mënyra se si u ktheve nga unë, pastaj në orën e kërcimit vetëm qeshje...
Mari:Sot në orë nuk doja të sillesha ashtu por nuk e di më erdh ashtu...
Thash duke e shikuar me një buzëqeshje të lehtë e nuk thash më shumë pasi as ajo nuk më pyeti asgjë më.
Ktheva kokën nga ana tjetër dhe ndala dritën duke menduar për shumë gjëra ku përfshinin po gjërat që ja mbaja të fshehur Lirikës dhe nuk i tregoja.
Të nesërmen kur u zgjova ishte shumë herët që të thërrisja Lirin apo të filloja të përgatitem, prandaj dola në ballkan e po shijoja ajrin e freskët. Por nuk po shikoja poshtë se ishte goxha lartë dhe lartësia është një nga frikat e mia, ktheva kokën nga ballkoni i profesorit Mazu e u ngrita pak në gishta që të shikoja në dritaren e tij, por dora që rrëshqiti më bëri të largohesha nga aty e të kthjellesha.
-Ç'dreqin bën Mari.-
Po i thoja vetës sime pasi nuk po mund të besoja atë që po bëja...hyra menjëherë brenda se nuk dëshiroja të rrezikoja vetëm time më shumë. Kur Liri u zgjua atëherë fillova edhe unë të bëhesha gati. Ku si çdoherë orët sa fillonin e bëheshin më të mërzitshme.
Lirika:Sot nuk do shkoj në orën e kërcimit.
Mari:Por unë sot doja të provoja.
Lirika:Do dal me Lorken.
Tha ajo dhe unë vetëm vendosa kokën në bankë.
Mari:Mesa duket duhet të shkoj vetëm.
Dhe ashtu u bë vërtetë Liri dol vërtet më Lorken dhe unë isha ajo e vetmuara, kur hapa derën e sallës ku do kërcenim nuk ishte asnjë person.
Mari:Oh të lutemm..
Thash kur lexova njoftimin që kishin vendosur..
Mari:Duhet të pres edhe një orë.
Thash duke vendosur çantën në tokë.
Mari:Qa të bëj tani unë.
Thash duke lëshuar një melodi që ishte në radion e vogël.
-Tani duhet të di vetëm edhe kërcimin.-
Mendova unë duke shfryrë frymën sepse çdoherë kur vendosi diçka kështu ndodh e në fund hoqi dorë prap.
X:Ke nevoj për ndimë.
Ktheva kokën shpejtë kur dëgjova pa pritur një zë.
Mari:Më frikësuat profesor.
Thash kur pashë që ishte profesor Mazu që hyri brenda.
P.Mazu:Po bëni prova vetëm.
U kthye nga unë pasi mbylli derën dhe unë me një buzëqeshje pohova lehtë me kokë.
Mari:Nuk e dija që do fillonin në ora 16:00...prandaj vendosa të ushtrohem vetëm.
P.Mazu:Si thua të të ushtroj unë.
Ngrita vetullat teksa sytë e mi po e shikonin të habitur.
P.Mazu;Pasi të dy erdhem herët, nuk do ishte keq të ushtrohemi sëbashku.
Mari:Ëëë po e drejtë, në rregull atëherë.
Thash jo shumë e sigurt teksa ai shkoi dhe ndryshoj melodin. Filloj një melodi e qetë që shkonte ngadalë.
Sytë e mi po e shikonin atë që erdh afër meje e kontaktonin mes tyre i cili mbante një buzëqeshje në fytyrë por ishte një buzëqeshje që të jepte një ndjesi ndryshe nga herat tjera.