Psycho (shqip)

*Kapitulli 20

Hapat që bëja nuk e dija qe unë mund të bëja hapa të tilla, ai nuk po thoshte asgjë dhe kjo më bënte të mos flisja as unë, pasi asnjë nga nxënësit nuk e dinin se kush ishte profesori këtu e kush nxënës prandaj kjo edhe një ndër arsyet se përse nuk po ndaloja se kercyeri me të, Klores nuk e pashë më por as nuk munda të shikoja për të kur profesor Mazu po më mbante aq fortë afër tij, koka ime i binte tek fyti i tij prandaj unë duhej të ngrisja kokën për të shikuar fëtyrën e tij apo të them maskën tani për tani.
Muzika nga veshët e mi tani nuk po dëgjohej si në fillim e kjo bënte të kuptoja që ne ishim ata që po largoheshim nga salla duke dalur në ballkon aty ku nuk ishte askush tjetër vetem ne të dy, prandaj duart tona u larguan nga njëri-tjetri.
Mari:Epo kjo ishte e çuditshme.
Thash pas gjithë asaj qetësie, që të mos ishte më aq e sikletshme kjo shkeputje e duarve tona dhe kercimit, pasi ai nuk tha asgje bëra të hyja brenda por ishte ai që mbylli derën duke më terhequr mue. Ktheva kokën duke hequr masken e habitur.
Mari:Çfarë bën?
Sytë e mi po shikonin atë që nuk thoshte asgjë dhe vetëm hapat e tij vinin drejt meje duke me bere mua te mbeshtetesha ne mur, syte e mi po shikonin ate i cili ngriti duart duke m'i vendosur flokët mbrapa veshit tim. Zemra ime po rrahte fort teksa qendroja ashtu pa lëvizur.
Ai u afrua aq afër meje, dhe me dorën e tij ngriti maskën e tij qe ende e kishte duke shfaqur vetëm buzët e tij, ishin po buzët që unë tashmë i njiha.
Mari:Çfarë bëni profesor.
Thash e habitur i cili u afrua duke preku të dy pjesët e buzës sime. Hapa sytë e habitur duke mos e pritur këtë gjë, prandaj u shtyra pak nga ai.
Mari:Profesor...
P.Mazu:Nuk ke pse brengosesh, nuk do e di askush për këtë.
Tha ai ngadalë duke vendosur dorën tek nofulla ime dhe vendosi prap buzët e tij tek të mijat, këtë herë nuk-nuk  u largova nga ai, në fakt fillova të ktheja puthjen edhe unë atij, nuk e di as përse po e bëja por asnjë nga pjesët e trupit nuk po më ndalonin mendja ime po e shijonte këtë dhe kjo ishte arsyeja se përse unë po vazhdoja me këtë puthje. Ishte një puthje që zgjati aq sa ne duhej te ndaleshim për shkak se kishim nevoj per ajër. Zemra ime po dilte nga vendi dhe buzët e mia e pëlqyeb atë puthje, ai buzëqeshi duke vendosur prap të gjithë maskën.
P.Mazu:Kjo mbetet këtu.
Tha ai duke drejtuar të hy brenda ndërsa unë po krijoja një buzëqeshje në fytyrë, nuk mund ta mohoja, më më pëlqeu kjo puthje.

Ora ishte 01:45 dhe të gjithë ne po dilnim nga salla, tashmë ajo balle e madhe përfundoj e të gëzuar po largoheshim që të shkonim të flinim pas loodhjes së madhe të kërcimeve që u bë... Unë e Lirika ishim të ulura pasi këmbët nga takat po na vrisnin prandaj u ulëm të pushonim e pastaj të shkonim në dhomë.
Lirika:Çfarë ke që fëtyra të rri kaq e buzëqeshur.
Tha ajo duke më rikujtuar që buzët e mija po rrinin të buzëqeshura epo sigurisht që ajo puthje më bënte të buzëqeshja çdoherë që e kujtoja.
Mari:Pasi kalova mirë prandaj, ti jo?
Lirika:Jo edhe unë kalova shumë mirë.
Tha ajo dunr kthyer kokën nga nxënësit që ecnin.
Lirika:Të shkojmë.
Tha ajo kur pa që të gjithë tashmë u larguan. Kur mbrritëm në dhomë, të dyjat ne u shtritëm ne të njejtën kohë.
Lirika:Uf jam kaq e lodhur...kam kërcyer aq shumë me Lorken.
Tha ajo duke morrë telefonin..
Mari:Unë nuk kam kërcyer aq shumë.
Thash duke shikuar për telefonin tim.
Mari:Ku e kam telefonin?
Pyeta une duke kërkuar për telefonin.
Mari:Nc dreq! E kam harruar telefonin poshtë ku ishim ulur.
Thash duke u ngritur dhe dola jashtë nga dhoma. Të gjithë dritat ishin të ndalur dhe unë isha e vetmja në ashensor ku duhej të zbrisja në katin e parë. Një nga gjërat më të lodhshme edhe pse nuk do ecia, prao ishte e lodhshme.
Kur mbërrita ishte një qetësi e madhe, nuk kishte njeri, eca duke shkuar aty ku ne ishim ulur, telefonin ishte po aty ku e kisha lënë.

Teksa prisja ashensorin të hapej papritur dëgjova një zë të një vajze, ku më bëri të ktheja kokën në dy anët e mia, por për çudi nuk pashë askënd.
Mari:E çuditshme.
Thash unë kur hyra në ashensor, por nuk mbylla dyert dhe as numrat nuk i preka, pasi fillova të dëgjoja atë zë, ngrita dorën ngadalë të prekja numrin kur papritur sytë më shkuan tek një vajzë që vrapoj përreth, në momentin që u bëra të dilja dhe të shikoja, sytë u ulën duke shikuar poshtë dyshemen që qëndronte një hije.. një person po qëndronte afër tek dyert e ashensorit por nuk ecte, nuk po bënte asgjë dhe vetëm qëndronte i mbështetur, nuk mund të dilja të shikoja, nuk më bënin këmbët...fillova të prekja numrat që të mbylleshin sa më shpejt dyert, këmbët po më dridheshin kur pashë që pasi filloj të mbyllet ashensori personi që qëndronte aty vazhdoj të ec, por nuk mund të shikoja fytyrën.
.
Vajza që po vraponte nëpër korridorin e errët pas saj ishte personi që ajo tashmë po friksohej nga ai për vdekje.
X:Hhh, aq më shumë që vrapon aq më e sigurtë, po të kapa je e vdekur.
U dëgjua zëri i personit mbrapa saj që ecte, duart e tij po luanin me thikat që kishte në duar, fytyra e tij po buzëqeshte duke ecur i kënaqur kur shikonte fytyrën e saj të friksuar. Pëlqente të bënte një vrasje dramatike prandaj po ecte duke luajtur notën "La" vetëm këto dy shkronja po thoshte teksa ecte.
Ishte errësirë në vendin që ajo po vraponte larg shkollës saj, por hapat nuk po e ndihmonin me rrëzime që i ndodhnin, prandaj u mundua të fshihej në një nga pemët që kishte afër...sytë që qëndronin nga ana e djathte të saj duke shikuar për të duke siguruar që ajo ishte mirë, por nuk e dinte që ai me një buzëqeshje po qëndronte në ana tjetër të saj.
X:Buumm TË GJETAAA...
Tha ai duke qeshur dhe ishte ajo që filloj të bërtas.