YANILSAMA

44

Elini çıkardı su yüzüne
Ne varsa vurdu yüzüne
Geçmişin sürükleyişine
Gelecek bile karşı koyamadı

****

Babam tehlikede...

Baba...yıllar sonra baba...Yıllar sonra ilk kez seni hissediyorum baba. Kalbimdesin hem de. Ama bu şekilde olamaz. Bu kez değil baba, bir kayıp daha veremem.

"Anlat!"

Bağırışım ani olduğundan bütün dikkati kendimde toplamıştım. Güvenme Zara, güvenme...O bir yalancı Zara! Belki de bu bir tuzak! Sakin kal Zara.

"Babam...babanın hastaneden çıkacağı zamanı kolluyormuş, Alkan'ın babası baban hastaneden çıkınca onu kendi korumasına almış. Ama bir yıla aşkın süredir korumalı yerden babanı alıkoyma planları yapıyorlarmış. Şu anda baban babamın elinde!"

Hızlıca ve tedirginlikle kurduğu cümleler zihnimde anlam kazandığında ortalığı dağıtmamak için sakin kalmaya çalıştım. Doğru muydu? Bütün anlattıkları doğru muydu? Alkan...o biliyor muydu? Bilinmezlikle Alkan'a döndüğümde kafasını iki yana salladı. "Babam babanı sakladıysa da bilmiyorum. Bana bir şey söylemedi." Sonra aniden aklına gelmiş gibi konuştu. "Ama babam garipti, son zamanlarda eskiden olduğu gibi normal değil. Bir şeyler çevirmiş olabilir."

Babası babamı kurtaramadığı için vicdan azabı çekmiş olabilirdi, bu sebeple mi korumaya almıştı? Peki Alp'in söyledikleri doğruysa babam şu anda neredeydi?

"Babam nerede?"

Alp çaresizlikle gözlerini yumdu, beklentiyle onu izledim. Çok mu iyi rol yapıyordu yoksa cidden çaresiz miydi? "Babam...elinde tuttuklarını tek bir yerde saklar ama duyduğuma göre Antalya'dalarmış. Baban...burayı söylemiş olabilir." Kafamı iki yana salladım. Babam söylemezdi...tabii tehdit edilmediyse!

"Ara babanı, çabuk ara!"

Aniden yükselişim ikisini de şaşırtsa da benim bir planım vardı. Hem Alp'in dürüstlüğünü kanıtlayacaktım hem de söyledikleri doğruysa babasını tehdit edecektim.

"Arayamam! Ona ihanet ediyorum şu an!" diye bağırdığında yumruğumu sıktım. O adamı ilk karşılaşmamızda öldürmek istiyordum! Ama eğer Alp yalan söylemiyorsa babasına karşı en büyük kozumuz Alp'ti. Hem o bizi nasıl bulmuştu? Neden yardım ediyordu? Kafamda o kadar çok soru vardı ki...

"Bizi nasıl buldun?"

Aklımdaki sorulardan birisini Alp'e yönelttiğimde Alkan sessizdi. Daha sonra Alp cevap vermeden önce Alkan cebinden telefonunu çıkarıp bize bir dakika işareti yaptı ve birkaç adım uzaklaştı. Babasını arayacaktı.

"Buluştuğumuz gün sana sarıldığımda hırkanın cebine GPS attım. Hemen öldürecekmiş gibi bakma. Ben iyi olmaya çalışıyorum. Her neyse, sonra seni takip edip Alkan'ın evini buldum. Konuşmak istedim ama babam rahat bırakmadı. Evin önünde seninle konuşabilmek için beklerken evden çıktığınızı gördüm. O sırada babam Antalya'ya gittiğini söylemek için aradı. Şansıma siz de buraya geldiniz."

Derin nefesler aldım, kafam çatlayacak gibiydi. "Başta niyetin iyi değildi ama..." deyip bekledim. Kafasını yana yatırdı ve kaşından akan kanı sildi. "Ben...normal değilim Zara. Belki zamanla anlarsın. Bir şeylerin farkına vardım sadece. Gözlerim kör olmuştu, artık her şeyi görebiliyorum."

Bu anlattıkları, girdiği ruh hali ve bakışları yalan olmamalıydı. Bir an onunla empati kurabilmiştim. Ama çok kısa sürmüştü. Yaptıklarını düşününce...