MİHMAN

✩57

•

6 Ay Sonra

"İyi günler İpek Hanım." diyen danışmana başımla selam verdim.

"Teşekkürler."

Şirketten çıkıp evime girdiğimde bir şeyler atıştırdıktan sonra zaten hazır olan valizimi alıp taksiye bindim.

Gerekli işlemlerden sonra uçağa bindiğimde cidden hiçbir şey hissedemiyordum. Ne mutluluk ne heyecan ne de üzüntü... Aylar sonra Türkiye'ye, İstanbul'a dönmek garip geliyordu sadece.

1-2 hafta önce Özgür beni arayıp 'düğünüm var' diye bas bas bağırmıştı. Şimdi de o beklenen düğün içindi bu yolculuğum.

Özgür ve Miray evlendiği için seviniyordum ama o düğüne gelecek kişiler arasında Teoman'ın da olması detayı... beni geriyordu. Onunla karşılaştığımda ne hissedeceğimi kestiremiyordum.

Değişmiş miydi? Benden sonra hala aynı mıydı? Hayatına bir başkasını almış mıydı?... Mutlu muydu?

Çünkü ben değildim. Hem de hiç mutlu değildim. Onsuzken yediğim yemeğin tadı yoktu, uyuduğum uykunun bir faydası yoktu. Sadece öylesine yaşıyor gibiydim.

Kaya her gün mutlaka beni arayıp halimi hatrımı soruyordu. Aradığı bir seferde, beklediğim müjdeyi vermişti bana. Belgün'e açılmayı başarmıştı. Tam da tahmin ettiğim gibi, Belgün de onu seviyordu. Şimdi çok güzel bir ilişkileri vardı.

Bütün bu olanlara yabancı olan bendim. Onlar... Kaya, Özgür ve Teoman benden sonra da bir arada olmaya, görüşmeye devam ediyorlardı. Artık onlara yabancıydım.

———

Aylar sonra evime girdiğimde her şey aynıydı ama aslında çok da farklıydı.

"Oo İpek Hanım, hoş geldiniz." dedi abim kapıya geldiğinde.

"Hoş bulduk."

"Sen buralara gelir miydin ya?"

"Geldim işte." diye mırıldanıp salona geçtim ve kendimi bir koltuğa attım.

Ben gittikten sonra abim hala Étoile Conception'da çalışmaya devam etmişti. Teoman'ın öyle bir şey yapmayacağını bilsem de kısa bir an 'belki işten çıkarır' diye düşünmüştüm ama tam da ondan beklenileni yapıp abimin işe devam etmesine izin vermişti.

Biraz dinlendikten sonra akşam için hazırlığa başladım. Yarın akşam düğün vardı. Bu akşamda düğün öncesi minik bir parti...

Makyajımı yaparken telefonum çaldı.

"Efendim Damat Bey."

"Kaçak, geldin mi?"

"Çoktaan." dedim uzatarak.

"İyi iyi. Aferin. Kontrol için aradım."

"Geleceğimden şüphen mi vardı?" dedim gülerek.

"Yaani... Biraz."

"Pis. Kapat telefonu, ben geri dönüyorum."

"Tabii tabii. Neyse, akşam görüşürüz."

"Tamam. Görüşürüz."

Hazırlandıktan sonra çantamı da alıp evden çıktım. (Medya)

İşte şimdi bir şeyler hissetmeye başlamıştım. Heyecan, gerginlik...

Elimle direksiyonu sıkarken derin bir nefes aldım.

"Sakin ol. Hiçbir şey olmayacak."

Kendimi yatıştırmaya çalışarak partinin yapılacağı eve geldiğimde arabadan indim.