MİHMAN

✩10

•

Yaman tam karşımda dururken umursamayıp yanından geçmeye çalıştım ama bir adım atıp önüme geçti.

"İpek, konuşalım lütfen."

"Hayır." dedim kesin bir dille.

"Bak, ben seni çok aradım ama taşınmışsın, numaranı da değiştirmişsin. Ailenin yanına gittim, onlar da bir şey söylemediler. Sana ulaşamadım."

"Umurumda değil, tamam mı?" dedim sessizce. "Neden bana ulaşmaya çalıştığını da anlamıyorum. Zaten ayrılmamız senin işine gelmedi mi?"

"Hayır. Gelmedi."

"Beni rahat bırak." dedim sinirle.

"İpek." diye seslenip yanımıza gelen Özgür'e baktım.

"Efendim."

"Bir şey mi oldu?" derken Yaman'a sorgulayıcı bakışlar atıyordu.

"Hayır. Yaman Bey de gidiyordu zaten." dedim üstüne basa basa.

Yaman bana uzun bir bakış attıktan sonra gidince omuzlarımı yenilgiyle düşürdüm.

"N'oldu?" dediğinde tam bir şey diyecekken sözümü kesti. "Sakın 'bir şey yok' deme çünkü var. Bana anlatabilirsin, biliyorsun."

"Biliyorum ama kendi kendime düşünmek bile istemiyorken anlatmak hiç kolay değil." diye mırıldandım.

"Gel, odama gidelim." deyip elini belime koydu ve beni odasına yönlendirdi.

Özgür'ün odasına girdiğimizde masanın önündeki koltuklara karşılıklı oturduk.

"Bu konunun Yaman Öner'le bir alakası var, değil mi?" diye sorduğunda başımla onayladım.

"Étoile'den önce Öner Tasarım'da çalışıyordum, Yaman patronumdu. Aynı zamanda da erkek arkadaşım." dediğimde Özgür fazlasıyla şaşırmıştı.

Haklıydı da.

"2 sene sürdü ilişkimiz, kimsenin haberi yoktu. Bir tek benim ailem ve Aylin biliyordu, o kadar. Gizli tutmak gibi bir niyetimiz yoktu ama açıklama gereği de duymamıştık kimseye. Yani, en azından ben öyle düşünüyordum. Bir gün şirkete girdiğimde herkes fısır fısır dedikodu yapıyordu. Daha önce de ortada büyük bir olay varken bu ortam oluştuğundan hemen anlamıştım bir şey olduğunu. Birine sordum, ne olduğunu. 'Yaman Bey nişanlanıyormuş.' dedi bana."

Neden gözlerim dolmuştu ki ya? Neden üzmüştü beni bu kadar, yeniden?

"Nasıl ya? Seninle sevgiliyken başkasıyla mı nişanlanacakmış yani?" dedi Özgür hayretle.

"Başta inanmadım. Hemen Yaman'ın yanına gittim, bana denilen şeyi söyledim ona. Hiçbir cevap vermedi, ne kabul etti ne de reddetti ama ben anlayacağımı anlamıştım zaten. Elime ne geldiyse fırlattım orada ona, saydım sövdüm. Sonra da hemen istifamı verdim. Allah'tan bu sefer insaflı davrandı da hemen onayladı istifamı. Bütün gün aradı beni, odada sessiz kalmıştı ama beni ararken konuşmakta çok ısrarcı duruyordu. Evi boşalttım, bir süre Aylin'de kaldım, bu şirkete başvurdum ve Öner Tasarım'da çalıştığım için işe alınmam kolay oldu. Yeni bir eve çıktım, numaramı değiştirdim, annemleri uyardım, eğer Yaman oraya giderse kesinlikle numaramı vermemesini söyledim. 2 senenin izlerini silmek zor oldu ama başardım, yani... sanırım."

Gözümden tek bir damla yaş yavaşça akıp gittiğinde Özgür ayağa kalkıp iki koltuğun arasında kalan alçak sehpaya oturdu ve kollarını bana sardı. O bana sarılır sarılmaz sanki bunu bekliyormuş gibi gözyaşlarım hızla dökülmeye başladı.