Acımasız - Ara verildi-

Bölüm 46

Merhaba güzel okuyucularım.. Biliyorum uzun ve beklenmedik bir ara oldu. İnanın ne kadar üzgün olduğumu anlatmaya kelimeler yetmez. Neden veya nasıl oldu bilmiyorum ama bir kopukluk yaşadım. Öyle ki sayfalarca yazıp yazıp sildim.. Neyseki şimdi buradayız. Biliyorum çok uzun bir bölüm değil. Ama kafamı toparlayabildiğime dahi seviniyorum. Bu hafta bölümsüz kalmamanızı istediğimden bu kısa bölümü iki gün içinde hızlıca yazdım. Umarım beğenirsiniz. En kısa sürede tekrar buluşmak üzere.. Keyfili okumalar.. ♥️♥️♥️♥️

"Ne.. Ne evliliği?" Evet.. Bütün gece asıl korktuğum yerdeydim şimdi. Annemin karşısında. Yılmaz ile beraber..

Yüzündeki şaşkın ve dehşete düşmüş ifadeye bakılırsa annem de en az benim kadar sarsılmıştı bu evlilik teklifi olayına. Annem doğruca yüzümüze bakarken göz ucuyla Yılmaz'a baktım. Sakindi. Her zamanki sakinliğinden daha farklı olarak anlayışlı da görünüyordu. Ancak kararlı olduğunu anlamak için onu tanımaya dahi gerek yoktu. Keskin mavilerinden okunuyordu kararlılığı.

Ciddi bir şekilde anneme bakarken dirseklerini dizlerine dayayıp öne doğru hafifçe eğildi. Boğazını yavaşça temizlediğinde dikkatimi söyleyeceklerine vermiştim.

"Biliyorum Leyla hanım.. Bu haber sizin için çok ani ve beklenmedik oldu." Bakışları sakince bana döndüğünde göz göze geldik. Dudakları hafifçe yukarı kıvrıldı.

"Ancak Ada'yı yeterince uzun zamandır tanıyorum. Ve ilk gördüğüm andan beri ona aşığım." Hızla gözlerimi kaçırıp anneme döndüm. Annemin karşısında bana olan duygularından bahsetmesi beni anlık olarak gerse de tepki vermemeye çalışıyordum.

"Ve elbette bir anne olarak kızınız için endişelenmekte haklısınız. Ancak ömrümü Ada'yı mutlu etmeye adayacağım. Onsuz bir hayatı düşünemiyorum.." Yılmaz'ın sesindeki ciddiyet ve kararlılık anneme ulaştığında ulaştığında annemin kaşları hafifçe yukarı tırmanmıştı.

Yılmaz'ın başı yavaşça bana doğru çevrildiğinde ben de ona göz ucuyla baktım. Mavi gözler yüzümde gezindi bir süre. Ardından bakışlarımı hızla anneme çevirdim.

"Kızım?" Annem doğruca bana bakarken ses tonunun değiştiğini fark etmiştim. Böyle bir haberi ona şu an ve bu şekilde veriyor olmak durumu annem için daha kabul edilemez bir hale getiriyordu.

"Evlilik çok büyük bir karar. Bunu bana nasıl daha önce söylemezsin? Ben senin annenim.." Leyla Kaya'nın öfkeli sesi kulaklarıma dolduğunda kısaca gözlerimi yumdum. Bu işi halletmek bana kalmıştı. Annem kolayca adapte olamazdı bu evliliğe. Ancak onu ikna edecek kişi Yılmaz değil bendim.

Eve geldiğimiz andan beridir Yılmaz konuşuyor ve ben sadece onu kısa cevaplarla onaylıyor olsam da annemin bu tavrıma karşı yaklaşımını fark edebiliyordum. Bana inanmıyor gibiydi. Bu evliliğin ciddiyetini kavramadığımı dahi düşünüyor olabilirdi. Bu kararı neden böyle bu şekilde verdiğime kadar her şeyi açıklığa kavuşturmalı anneme mantıklı açıklamalar yapmalıydım.

"Anneciğim.." dedim dikkatini çekmek ister gibi. Ciddi ve bir o kadarda kızgın bakışları bana kilitlendiğinde kısaca boğazımı temizledim.

Elimi yavaşça Yılmaz'ın koltuğun kolçağında duran elinin üzerine bıraktım. Sıcak tenini buz kesen elimin altında hissederken bana dönen mavilerini fark etsem de bakışlarım ve dikkatim annemdeydi.

"İnan bana ani verilmiş bir karar değil. Üzerine çok konuştuk, düşündük. Ama.. Ben.." Kısaca Yılmaz'a döndüğüm anda büyüyen göz bebekleriyle doğruca bana baktığını görebilmiştim. Az sonra dudaklarımdan dökülecek cümleyi heyecanla beklerken yavaşça dudaklarımı ıslatıp anneme döndüm.