Acımasız - Ara verildi-

Bölüm 26

Dudaklarımızı ayırabildiğimde nefes nefeseydim. Az önceki öpüşmenin etkisini hala bütün vücudumda hissedebiliyorken ellerimi Yılmaz'ın yüzünden indirmiş göğüsünün üzerine yerleştirmiştim. Yılmaz anlını anlıma dayadığında hızla alıp verdiğimiz nefesler birbirine karışıyordu. Yüzüme çarpan nefeslerinin arasında başımı geriye doğru çekmiş böylece göz göze gelebilmiştik. 

Boynuma dokunan elinin dokunuşu nazik ve belirsizken belimi kavrayan elinin tutuşu fazlasıyla sıkıydı. Bedenimi kendi bedenine olabildiğince çektiğinde geri gitmek için hamle yapmamıştım. Buz mavisi gözleri gözlerime sabitlenmişken göz bebeklerinin büyüdüğünü görebiliyordum. Bakışları tutku doluydu. Tutku ve şehvetin yanında hissettiği bambaşka bir duygu daha vardı. Onu daha önce hiç böyle görmemiştim. Gözlerine yansıyan bu duygu hiç şüphesiz mutluluktu. İlk kez Yılmaz Ünal'ı gerçek anlamda mutlu gördüğümü düşünmüştüm. Bu karmaşık duyguyu bir kenara bırakıp kendimi toparlamak adına yutkundum.

"Şimdi bana inanıyor musun?" dedim hala nefeslerimi düzene sokmaya çalışırken. Yüzümde gezindi mavi gözleri bir süre. Ardından boynumu kavrayan eli yukarı çıkmış parmakları yanağımı hafifçe okşamaya başlamıştı. Yüzümde oyalanan mavileri bir süre sonra dudaklarıma inmiş onun dudakları da hafifçe yukarı kıvrılmıştı. "İnanıyorum sevgilim.." Yavaşça yutkunduğumda bir adım geriye gitmiş böylece beni saran elinin gevşemesini sağlamıştım.

"O halde artık ailemi görebilirim değil mi?" Yanıt bekleyen bakışlarım yüzünde gezinmeye başladığında aramıza açtığım mesafeye bakmıştı. O da benim gibi bir adım gerilediğinde derin ve sesli bir şekilde aldığı nefes kulaklarıma doldu. "Elbette görebilirsin." Dedi arkasını yavaşça dönerken. Kaşlarım hafifçe çatıldığında birkaç adım atmış benden uzaklaşmıştı. Merakla onu izliyorken duruşumu dikleştirdim.

Az önce yaptığım şeyi düşünmemek adına zihnimde büyük bir mücadele veriyordum. Az önce ben Yılmaz Ünal'ı öpmüştüm. Buraya gelirken niyetim kesinlikle bu değildi. Yalnızca onu ikna etmek ve ailemi geri vermesini sağlamak istemiştim. Oysa karşımda bir anda öyle bir öfkelenmişti ki bu öfkeyle ailemi katledebilirdi. Ondan ve yapacaklarından çok korkmuştum. Hala da çok korkuyordum. Ailemin hayatı pamuk ipliğine bağlıyken yaptığım şeyin ağırlığı üzerime çökmeye başlamıştı. Bu yaptığımın geri dönüşü olmayabilirdi. Yılmaz gibi bir adam bu öpücüğü yarım bırakmazdı. Benden alabileceklerinin sınırı yokken hata yapmış olabileceğimi düşünmeden edemiyordum. Ona gitmek bir yana onu öpmek büyük bir şeydi. Yaptığım aptallığı yavaş yavaş idrak etmeye başladığım bu dakikalarda düşüncelerimi var gücümle geri plana ittim. Şimdi bu çıkmaza girmenin sırası değildi.

Yılmaz birkaç adımın ardından durduğunda ellerini ceplerine yerleştirmiş omuzlarını geriye vermişti. Başının hafifçe yukarı kalktığını gördüğümde yüz ifadesini az çok tahmin edebiliyordum. Birkaç saniyelik sessizliğin ardından sesli bir şekilde boğazımı temizlediğimde dikkatini çekmiş olacağım ki hareketlenmişti. "Aileni göreceksin Ada." Yavaşça yutkunurken geriye doğru dönmüş yüzünü görebilmemi sağlamıştı.

"Ancak ben istediğim zaman göreceksin. Beni öptüğün için değil.. " Kaşlarım biraz daha çatıldığında gözlerim ardına kadar açılmıştı. "Keyif almadığımı söyleyemem elbette. Ancak yaptığın şeyi bu kadar kolay sineye çekemem. Nihayetinde benden kaçmaya kalktın." Yüz ifadesi eski soğuk halini geri kazanırken gözlerim şaşkınlıkla büyümüştü.

"Ama.. Ama bana inandığını söyle-" İşaret parmağını hızla kaldırıp dudağına bastırdığında lafımı yarıda kesti. "Şşşş. Sana inanıyorum ve görüyorum ki başka çaren olmadığı için buradasın. Ama sana güvenmem lazım sevgilim. Takdir edersin ki öyle kolay güvenebilen biri değilimdir." Derin derin nefesler alıp verdiğimde baştan sona sarsıldığımı hissediyordum. Yılmaz Ünal ile ilgili hiçbir şey kolay olmuyordu. Her zaman bir mücadele her zaman bir hile vardı. Az önce yaptığım şeye rağmen, yüzünde tanık olduğum o mutluluğa rağmen çok geçmeden eski haline dönmüş ve oyunlarına başlamıştı.