သားရဲလေ့ကျင့်သူ (ဘာသာပြန်)

အပိုင်း ၇၃ မင်းအရမ်းဝမ်းနည်းနေမှာပေါ့

[Zawgyi]
အပိုင္း ၇၃ မင္းအရမ္းဝမ္းနည္းေနမွာေပါ့

“ရႈိ႕ယင္း၊ မနက္စာစားခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။” အိပ္ခန္းငယ္တစ္ခုထဲမွ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္၏အသံထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။

အဝတ္ဗီ႐ိုေပၚတြင္နားေနသည့္ အနီေရာင္ၾကက္တူေ႐ြးတစ္ေကာင္က အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲေနသည့္ ဆံျဖဴအဘြားႀကီးကို ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မနက္ခင္းတိုင္း ၾကက္တူေ႐ြးသည္ ထိုနည္းအတိုင္းသာ အဘြားအိုကို ႏႈိင္းေနၾကပင္။ လြန္ခဲ့သည့္၂ႏွစ္မွစကာ ဤကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေခၚဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဘြားအို၏မ်ိဳး႐ိုးက ခ်န္းျဖစ္ကာ နာမည္ကေတာ့ ရႈိ႕ယင္းပင္။

ယေန႔တြင္ ရႈိ႕ယင္းသည္ ခါတိုင္းလို နာခံမႈမရွိဘဲ ထမလာခဲ့ေပ။ သူမ၏အျမင္အာ႐ုံမွာ မႈန္ဝါးေနေသးသည္။ သူမ၏မ်က္လုံးမ်ားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ၾကက္တူေ႐ြးကိုၿပဳံးျပလိုက္သည္။

ၾကက္တူေ႐ြးက ဆက္မေခၚေတာ့ဘဲ အဝတ္ဗီ႐ိုေပၚတြင္သာ တိတ္တိတ္ေလးထိုင္ေနၿပီး ရႈိ႕ယင္းႏွင့္မ်က္လုံးခ်င္းဆုံးကာ ၾကည့္လိုက္သည္။

ရႈိ႕ယင္းတြင္ သားသမီးမရွိေပ။ လြန္ခဲ့သည့္အႏွစ္၂၀တုန္းက ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ကားတိုက္မႈက သူမသမီး၏မိသားစုတစ္ခုလုံးကို သူမႏွင့္ေဝးရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အသက္အ႐ြယ္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္သည့္ အထီးက်န္လင္မယားမွာ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦးသာ မွီခိုေနရေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး အရမ္းမႀကီးလွသည့္ဤအိမ္မွာပင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ကားတိုက္မႈျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြေျမာက္ျမားစြာရရွိခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္အသစ္ဝယ္ဖို႔ရန္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးစိတ္မကူးခဲ့ဘဲ ဤအိမ္တြင္ပဲ ဆက္လက္ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ၾကက္တူေ႐ြးတစ္ေကာင္ကို ေမြးျမဴျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ၾကက္တူေ႐ြးသည္ ဉာဏ္ထက္တာေၾကာင့္ စကားေျပာႏိုင္သလို အသံမ်ားကိုလဲတုပႏိုင္တာေၾကာင့္ သက္ႀကီးဇနီးေမာင္ႏွံအား မၾကာခဏရယ္ေစခဲ့သည္။