EMANET SİMA +18 (Vedia Serisi -1-) TAMAMLANDI

16.Bölüm Aşk

Merhaba bu bölümde birazdan daha fazla +18 var. Başa uyarı koyacağım okumak istemeyenler olursa diye. Şuan Zamirin kolu iyileşmediği için çok fazla bir şey yapamadılar siz asıl kolu iyileşince görün çoşkuyu saşdkfsalş

Neyse yorum yapmayı unutmayın sizleri seviyorum :)

***

"Çitlenbiğim."yarım saat önce uyanmış etrafa şaşkınca bakan kızımın saçlarını okşuyor bir yandan da babası için ağlıyordu. Onu böyle gördükçe kendimi çok kötü hissediyordum zaten kalbimdeki sancı durmak bilmiyordu bir de üstüne ilaçlarım evle birlikte yanmıştı.

O bu haldeyken kendimi mesele haline getirmek de istemiyordum Simayın yanından ayrılmak da. Simayın yanına uzanmıştım bende Simay o kadar korkmuştu ki sıkıca bana sarılmıştı gözlerini açtığı ilk anda beri dedesinin nerede olduğunu sormuştu.

"Dedemye en şon biş çayışma odaşında tonuşuyoyduk bak hatta baya toka aymış."dedi is olmuş saçlarındaki pembe çıtçıtlı tokayı gösterirken.

Zamir dayanamayıp kafasını kızımın omzuna yasladığında içli içli ağlamaya başlamıştı. "Anne babam niye ayıyoy? Dedem tıştı mı yine?"

"Yok bebeğim deden kızmadı."saçlarını okşadığında yanağını öptü. "Deden bir daha gelmeyecek ama bir tanem."

"Neden deymicek?"

"Çünkü o babanın yanına gitti bir tanem."gözleri dolduğunda kafasını sallamıştı susup küçük sırtını bana yasladığında sessizce ağlamaya başlamıştı. Şuan ne mi yapıyorduk? Sarılmış ailece ağlıyorduk.

1 Gün Sonra

Zamirlerine eski konağına geçmiştik diğer konak onarılana kadar burada kalacaktık bu konak ötekine nazaran daha uzaktı Avzemlere ama olsun başımızı sokacak bir evimiz vardı. Cenazeden gelmiştik odamıza girene kadar Zamir dimdik bir şekilde duruyordu tabi bu odaya girene kadar sürmüştü. Tekrar içli içli ağlamaya başladığında elleriyle yüzünü örttü.

"Ba-babam öldü ya."içli içli ağlarken karşısında öylece duramıyordum. Dinen gözyaşlarım tekrar kendini belli ederken ona sıkıca sarılmıştım. Birlikte yere çöktüğümüzde oda bana sıkıca sarılıp kafasını omzuma koyarken ağlamaya devam etmişti.

"Baba!"diye inlediğinde dişlerimi sıktım. Sevdiğim adamın karşımda böyle ağlaması onu böyle görmek o kadar canımı yakmıştı ki. Her daim güçlü olan dışarıda bile kendinden ödün vermeyen Yüzbaşı Zamir Yaman bağıra bağıra ağlıyordu tam da omzuma yaslanmış.

Dışarıda insanların yanında içini dökememişti buraya saklamıştı. "Babam ke-keşke altı yıl hiç gitmeseydim."diye inlediğinde derince iç çektim. "Keşke hiç kalbini kırmasaydım."benim yüzümden kırmıştı kalbini babasıyla dalaşmıştı beni savunmak için böyle olacağını bilseydim hiç izin verir miydim?

"Sima."kafasını kaldırdığında kızarmış gözlerini bana çevirdi. "Se-sen nasıl dayandın?"diye sorduğunda dudaklarımı ısırdım.

"Çocuktum ben anlamadım ki."kafasını salladığında tekrar sarıldı bana.

"Be-ben yetim kaldım ama Simayın büyüyene kadar tekrar yetim kalmasına izin vermeyeceğim."dediğinde ağzımdan bir inleme çıktı onunla birlikte ağlarken aynı zamanda birbirimizden de güç alıyorduk.

Kafasını omzumdan indirdiğimde dizlerimin üzerine yatırmıştım sırtımı yatağın dibine yaslarken saçlarını okşamaya başladım.

"Bana hep şey derdi. Bu hayatta seni hiçbir şey yıldırmasın oğlum neden ürküyorsan neden korkuyorsan hepsinin üzerine git. Sen onlardan değil onlar senden korksun diye sonra eklerdi ben her zaman ya-yanında olamam diye."acı dolu bir nefes çekti içine. "İnsanın annesinin babasının ölmesi çok kötü bir şeymiş."saçlarını sevdim birkaç saat öylece durmuştuk yanımıza Simay geldiğinde zorlansak da kendimizi toparlamak zorunda kalmıştık.