EMANET SİMA +18 (Vedia Serisi -1-) TAMAMLANDI

56.Bölüm İfşa

Hello son 1 bölüm umarım beğenirsiniz lütfen yorum yapmayın unutmayın sizleri seviyorum :)

***

Söylediklerimden sonra bir şey dememişti ben ona yalvarmıştım ama o öylece pencerenin önünde duruyordu ve dışarıyı izliyordu. Yatağa uzanmıştım bana bakmadan odadan çıktığında gözlerimden birkaç damla daha yaş aktı. Onun için sandığım kadar önemli değil miydim? Sadece başka bir yere tayinini isteye bilirdi bu kadar zor muydu. İşiyle aramda seçim yapmasına sebep olduğum için kendimi kötü hissediyordum ama yaşadıklarımın bana verdiği korkunç his hepsini geride bırakıyordu.

Sadece buradan def olup gitmek istiyordum bir an önce hem de. Zamir Yaman gelmese de olur ben çocuklarımı alıp gideceğim daha fazla burada kalmayacağız Zamir de çok istiyorsa işlerini tamamlayıp arkamızdan gelir ama eğer istemiyorsa da keyfi bilir onunla inatlaşmayacağım. Ayağa kalktım ve giyinme odasına geçip dolabın üzerinden valizi indirdim ve dolap kapaklarını açtım. İçlerindeki kıyafetleri aldığımda valize gelişi güzel tıkmaya başladım. Kendi valizimi birkaç parça eşya ile doldurduğumda odanın kapısında bıraktım valizi.

Odadan çıktığımda sessizce Simayın odasına girdim ve ses çıkartmamaya özen göstererek onun da valizini toparladım. Üç çocuklar havalimanına kadar nasıl gidecektim nasıl uçakta yolculuk yapacaktım zor olacaktı ama imkansız olmayacaktı. Simayın valizini kapının önüne bıraktığımda ikizlerin odasına girecektim ama çok susamıştım merdivenlere ilerleyip aşağıya indim mutfağa girip bir bardak doldurdum ve kafama diktim. Mutfağın camından dışarıya baktığımda Zamirlerin dışarıda konuştuğunu görmüştüm ama umursamadım kırgındım.

Mutfaktan çıkıp yukarıya geçtim aralık kapı dikkatimi çekmişti. Galiba Alparslan dönmüştü orası onun odasıydı çünkü buradaki askerlere komuta ettiği için ona konakta bir oda vermiştik. Küçük de olsa o odada işini görünüyordu, odaya girdiğimde etrafa bakındım kimse yoktu o sıra yastığın altından kenarı görünen fotoğraf çekti dikkatimi. Yaptığım çok ayıp olacaktı ama merak bir kere içime düştü mü beni delirtene kadar bırakmıyordu. Yavaşça içeriye süzüldüğümde yastığın kenarından görünen fotoğrafı çekip aldım ve kendime çevirdim.

Fotoğrafta üç kişi vardı ve ben üçünü de tanıyordum. Asmin, Benan ve Alparslan tabi adı gerçekten buysa belki oda sahtedir Asminlerin yaptığı gibi o zaman askeriyeye nasıl sızdı nasıl buraya geldi? Her şeyi yalan demektir hepimizi kandırdı bunlar gerçekten her şeyi adım adım planlamışlar ve resmen evrakta sahtecilik yapmışlar askeriye gibi bir devlet kurumuna sahte kimlikle sızmak ciddi bir suçtur Alparslancığım kusura bakma ama bende bu suçu ihbar etmek zorundayım. Zamire söylemek için aşağıya inmem gerekiyordu kapıya doğru döndüğümde yerimde sıçradım Alparslan dakikalardır beni izliyordu.

Fotoğrafı tutan ellerim titremeye başlamıştı gözlerimi kaçırırken fotoğraf bir anda elimden kayıp gitmişti zorla yutkundum kalbim çırpınıyordu korkudan ölecek gibiydim. Belinden çıkardığı silahı elinde tutarken karşıma oturmuştu. "İnsanların özel eşyalarını karıştırmaya utanmıyor musun sen?"konuşmadım şuan tek düşündüğüm bu odadan çıkmaktı.

"Se-sen nasıl asker oldun?"

"Bunun türlü türlü yolları vardır en zoru yasadışıdır ama işe yarar."yutkundum.

"Her şeyi sen yapıyordun iyi ama kimsin sen?"

"Benim adım Emir Asmin ve Benanın erkek kuzeniyim ne garip öyle değil mi koruyucun azrailine dönüştü."silahı bana çevirdiğinde titredim.

"Be-ben gitmek istiyorum."

"OTUR!"yerimde sıçrarken ikiletmeden oturdum beni vursun istemiyordum zaten kaçıp gidecektim sessiz sakin bir hayat sürmeye devam edecektim çocuklarım tehlikesiz bir yerde büyüyecekti biz mutlu olacaktık ölmek istemiyordum.