EMANET SİMA +18 (Vedia Serisi -1-) TAMAMLANDI

43.Bölüm Yazıklar Olsun

Selam bu bölüm inşallah beni öldürmezsiniz. Yarın hastaneye gideceğim ve aldığım bir sürü yorumdan sonra rahatlamanız için bölümü erkenden atıyorum yarın bölüm atmayacağım o yüzden. 

Yorum yapmayı unutmayın bana çok küfür etmeyin merak etmeyin iyi şeyler oluyor bölümün ortasında :) Bana güvenin sadece.

***

Annem, Zülal, Leyla ve Avzem beşimiz bir salonda oturuyorduk. Zamir Berwan abiyle konuşmak için onu Diyarla dışarıya çıkartmışlardı bende Leyla ile konuşmak için doğru onu bekliyordum. Zülal kucağında benim kızımı seviyordu lafa nereden gireceğimi bile bilmiyordum gözlerinin içi parlıyordu kızın.

"Sima sen ne anlatacaksın yarım saattir bekliyorsun orada konuşsana?"diye sordu Avzem ondan cesaret alıp yutkundum.

"Leyla."bakışları bana döndüğünde gözlerim doldu. "Senin bebeğin öldü."dediğimde ortam bir anda buz kesmişti.

"Ne? Ne diyorsun Sima ya şaka mı şimdi bu hiç komik değil."diye sinirlendi Leyla.

"Şaka değil."kaşları daha çok çatırlırken herkes sus pus kalmıştı. "Senin bebeğin kazada öldü."dudaklarımı ısırdım. "Ben sende anneliği gör istedim seninde çocuğun olsun istedim sen mahvolacaktın ama olmadı."sesim titrerken hızlıca gözlerimi sildim. "Simayın tedavisi için Karandan ilik aldılar ilik uydu ama vücuduna tutmadı şimdi ise kız kardeşinden ilik almaları gerekiyor yoksa onu senden istemezdim doğruyu söylemezdim."hıçkırdığımda ağlamaya başladım.

"Ne?"dedi sadece Leyla. Bakışları Zülalin kucağındaki kızıma döndü elleri titremişti hafifçe güldü kafasını inanamaz gibi sallarken bana döndü. "Ne diyorsun sen be!"diye bağırdığında ayaklandı yumruklarımı sıktım.

"Be-ben seni üzmek istememiştim."diye fısıldadım. "Özür dilerim."gözlerinden yaşlar akarken delirmişçesine güldü ellerini saçlarından geçirdi.

"Yenge siz ne yaptınız?"dedi Zülal şokla.

"O yüzden göğsümü almadı benim sütümü emmiyor annesi değilim ki!"tekrar bana döndü sonra. "Niye yaptın ya bunu niye?"yanıma geldiğinde bir anda saçlarımı yakaladığında yüzümü yüzüne çevirdi."Senin Allah cezanı versin!"diye bağırdı ve diğerlerine döndü. "Sizde biliyordunuz değil mi?"diye bas bas bağırdı ve tekrar bana döndü. "Teselli diye kendi bebeğini mi verdin kucağıma!"gözlerimi sıktım cevap vermedim.

"Leyla ne yapıyorsun bırak kızın saçlarını."diye atıldı Avzem elimde durdurdum onu.

"O ha-haklı biz yaptık her şeyi sa-sadece annelik nasıl bir şey oda görsün hissetsin istemiştim üzmek istememiştim ama olmadı."diye mırıldandım hıçkırıklarımın arasında. "Sen mutlu ol diye için için yandım ben kalbime taş bastım meraktan ölsem bile kendimi dizginlemeye çalıştım ama olmadı gerçeğe söylemeseydim Simayı da kaybederdim yapamadım."saçlarımı biraz daha çektiğinde hafifçe bağırdım.

"YA SANA MI KALDI BENİM MUTLULUĞUM? SANA MI KALDI?"diye avazı çıktığı kadar bağırdı Leyla. "KİMSİN SEN YA KİMSİN ALLAH MI SANIYORSUN KENDİNİ? TESELLİ GİBİ KENDİ ÇOCUĞUNU BIRAKIYORSUN KUCAĞIMA YALANLARI DİZİYORSUN BİR GÜN CENNETİ YAŞATIP DİĞER GÜNÜ CEHENNEME ÇEVİRİYORSUN YAZIKLAR OLSUN!"tokat atmak için elini kaldırdığında karşı koymamış ya da engel olmamıştım beni yerime Beritan anne engel olmuş üstüne tokadı Leyla yemişti.

Gözlerim kocaman oldu. Leyla gözyaşları arasında yanağını tutarken zorlukla yutkunduğunda annem konuştu. "Bu kız kendinden bir parçayı yüreğini sökmüş kendi elleriyle sana vermiş sen o elleri öpeceğine bu kadına el kaldırıyorsun!"diye bağırdığında Leyla daha fazla burada durmamıştı konaktan hızlıca bir çıkışı vardı ama nereye gittiğini kimse sormaya cesaret edememişti. Zülalın kucağından kızımı aldığımda sımsıkı sarılmıştım koltuğa çöktüğümde ona sarılıp ağlamaya başladım.