EMANET SİMA +18 (Vedia Serisi -1-) TAMAMLANDI

37.Bölüm Biyopsi

Hello dün ki bölümden sonra bana çok kızmadınız inşallah bir anda nereden çıktı bu lösemi hiç anlamadım ateşlenme olayına kadar kafamdaydı ama kanser olayı bir anda aklıma gelip gelişti. Neyse olan oldu artıkın bakalım daha neler görecek bu gözler. 

Yorum yapmayı unutmayınız aşkolar.

***

Lösemi

Bu tek kelimeden sonra dakikalarımız susarak Simayın başında dikilmekle geçmişti. Ben Simayla her gün düzenli bir şekilde ilgileniyordum ama hiç dikkatimi çekmemişti morluklara gelince çocuktur bir yere çarpmıştır diye düşünmüştüm. Bu kadar küçük şeylerin böyle sonuçları olabileceği aklımın ucundan dahi geçmemişti.

İhtimal bile olsa gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu Zamir dayanamayıp kendini odanın dışına attığında ondan da iplerin koptuğunu anlamıştım. Kendimi o kadar çaresiz ve zavallı gibi hissediyordum ki içimdeki bu duyguyu atamıyordum. Beş dakika önce biyopsiye gidip geldiği için hala baygındı ayılmasını beklerken aklımı kaçıracak gibi oluyordum. Doktor kan değerlerine baktığında bile ciddi bir anormallik olduğunu görmüştü yapılan diğer testlerle birlikte yüksek ihtimalle lösemi olduğunu söylemişti ama yine de asıl test biyopsiden sonra belli olacaktı.

Biyopsi sonuçlarının çıkması birkaç gün alacağı için elimiz böğrümüzde beklemeye devam edecektik. Eğer gerçekten de ilik kanseriyse hepimizin testten geçmesi gerekecekti Allahtan hamileydim bizden çıkmasa bile kardeşlerinin iliğinin uyması çok yüksek bir ihtimaldi. Karnımdaki bebeklerimize çok iyi bakmam gerekiyordu onlar ablalarının koruyucu meleği olarak geleceklerdi dünyaya.

Nefes almakta güçlük çekiyordum, sanki boğazıma bir el dolanmış yüreğimi avuçlamış da parçalara ayırmış gibiydi. Elimde değildi kendime hakim olamıyordum ne kadar kendimi toparlayıp ağlamayacağım desem de akmaya devam eden gözyaşlarımı durduramıyordum. Zamir odaya döndüğünde onunda benden bir farkı yoktu gözlerinin içi ağlamaktan kan çanağına dönmüş ama yine de güçlü duruşundan ödün vermeden dimdik duruyordu.

Başımızdan bir sürü olay gelip geçiyordu bir sürü sınava tabi tutuluyorduk ben inanıyordum biz bu sınavlardan anlımız akıyla çıkacaktık mutlu olacaktık her şeye herkese rağmen mutlu olmayı başaracaktık. Simayın kıpırdadığını fark ettiğimde hızlıca uzanıp elini tutmuştum elini dudaklarımın üzerine bastırdığımda büyük bir şefkatle öptüm.

"Bebeğim iyi misin?"dediğimde Zamir de hızla yatağın başına dikilip Simayın saçlarını okşadı.

"Çitlenbik ağrın var mı?"Simay kısaca gözlerini bizde gezdirdiğinde yüzünü buruşturdu ve sızlanmaya başladı.

"Acıyo."diye mırıldandığında kafamı hafifçe salladım.

"Zamir doktoru çağırır mısın?"

"Tamam gülüm."odadan ayrıldığından birkaç dakika sonra doktorla geri dönmüştü. Doktor kabaca bir muayene ettikten sonra biyopsiye kadar idare edecek birkaç ilaç yazdı. Serum bittiğinde hastaneden çıkmıştık eğer gerçekten lösemiyse ne yapacağımızı bilemiyordum Simay bu durumu nasıl atlatırdı? Küçücüktü benim bebeğim daha.

"Miran'ın ailesinde böyle bir hastalık var mıydı biliyor musun?"diye soran Zamire çevirdim bakışlarımı.

"Galiba babasında vardı ama atlatmıştı diye biliyorum."arabaya geçtiğimizde ben Simayla arka tarafa oturup onu sarıp sarmalamıştım.

"Ne vaydı anne?"diye sorduğunda dudağımı ısırdım.

"Bir şey yok bebeğim hadi sen uyu."onu kucağıma yatırdığımda saçlarını okşamaya başladım. Eve gidene kadar sarsıntıyla uyumuştu zaten. Konağa geldiğimizde perişan halimizden kötü bir şeyler olduğunu anlamışlardı Simayı güzelce bizim odaya yatırdığımda aşağıya inmiştim. Zamir olanı kısaca özet geçtiğinde ben kendimi ancak koltuğa atabilmiştim. Leyla yanıma iliştiğinde destek olurcasına koluma tutunmuştu Beritan anne de diğer tarafıma oturduğunda beni kendine çekti.