KIRMIZI | AJAN #Tamamlandı

2. Kitap | 22. Bölüm

Öncelikle bu kadar geç kaldığım için hepinizden özür diliyorum. Bazı nedenlerden ötürü uzun bir süre wattpade giremedim. Fakat şimdi Ajan'ın bütün bölümlerini (Final de dahil) paylaşacağım. Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen ihmal etmeyin.

Keyifli okumalar.

22. BÖLÜM

◇◇◇
-K
KIRMIZI
MERİH

◇◇◇

Üzerinde asker yeşili bir tişört, keten pantolon ve tabanı kalın spor ayakkabıları vardı. Geniş omuzları arabasının ön kapısını kaplıyordu. Bir elini cebine koyup, dolan benzine baktı. Yüzünde herhangi bir endişe yoktu. Mat duruyordu. Lakabını saçlarından aldığını yeni anlıyordum. Maskenin vermiş olduğu nemli sıcaklık yüzünden saçları ezilmiş görünüyordu. Her zamanki gibi üzerinde geniş palto, eldiven veya ses değişme cihazı yoktu. Tüm şeffaflığı ile karşımda duruyordu.

Elini cebinden çıkarttığında kesik olan sol serçe parmağı dikkatimi çekti. Tüm delilleri ile onun kim olduğunu öğrenmiştim. Sevdiğim ve değer verdiğim biri olmadığı için mutluydum. Düşmanımı tanıyarak savaş vereceğimi düşünüp beli belirsiz gülümsedim. Elim ne ara ağzıma gitmiş ve aralık olan ağzımı kapatmıştı hiç hatırlamıyorum. Donakalmış bir vaziyette ekrana baktım öylece. Tüm acılarımı düşünerek, öfkeyle hislerimi arşa çıkardım.

Artık kim olduğunu biliyordum.

Bedenime yayılan ferahlık derin bir nefes almama sebep oldu. Her şeyden kurtulmuş ve arınmış gibiydim. İçimde öyle bir boşluk vardı ki, yerinin dolması mümkün olmayacak sanırdım. 14 günlük ömrümün kaldığını ve intikamımı alamadan öleceğimi düşünmüşken peş peşe gelen bilgi yığını ile şimdiki görüntüler hayatıma umut olmuştu.

Tüm sahneleri, tüm geçmişi düşündüm. Bana yolladığı ilk mesajı, ilk  kutuyu dün gibi hatırlıyorum. Son 100 gün kaldı, deyip attığı ilk mesajı ve peşine gelen tüm günleri tek tek anımsadım. Onun kimliğini merak edip uyuduğum geceleri, ağlayarak ıslattığım yastığımı, kaybolan canları düşündüm.

Her şey ne kadar ortada olsada onları göremeyecek kadar kör olmuştuk.

Halide Hanım ve Kelebek'in ona karşı olan sonsuz bağlılığını, Nevin Hanımın bu işle olan bağlantısını, kendini öldü süsü vererek şüpheliler listesinden çıkartmasını, Lakabını saç renginden almasını...

" O," işaret parmağımla ekranı gösterip durdum. Bal göz tüm dikkatini bana vermişti. İçi kıpkırmızı olan gözleri saatlerdir bu görüntülere maruz kalmıştı. Benim için, bizim için.

" Kırmızı o, " kısık sesiyle onaylayıp gülümsedi. O kadar paranoyaktım ki hâlâ bir hile olduğunu düşünüyordum. Beni bu şüpheci kimliğe sürükleyen kişi oydu.

Annemi,
Babamı,
Kayhan Beyi,
Kaderi,
Aykut Beyi ve
Kerem Amca'yı  öldüren bir katildi.

İçeleriden biri de kendiydi.

Titreyen soğuk ellerimi yüzüme yaklaştırıp ateş topu yüzümü tüm parmaklarımla kapadım. Nasıl bir ruh sağlığı içinde olmam gerektiğini çözümleyemiyordum. İçimde biriken öfke en kötü planlara geçmeden önce hazımsızlık yaşadı. Habersiz doğum günü sürprizi gibiydi. Hem sevindirici hemde şok edici. İhtimaller dahilinde beynimde geçen senaryoları durdurup gözlerimi odanın içinde gezdirdim.

Onunla olan ilk karşılaşmam, bana ima ile bakması, tüm bağlantıların kendine çıktığı dönemde ölüm süsü verilmesi, kupa kızında yazan M. Korlat ve isminin Merih olması, Nevin Hanımın konuşmaması için öldüğünü göstermesi ve daha nice detaylar yapboz misali oturdu yerine. Tüm yerleştirdiğim parçaların bütün resmine bakmak için gözümü kapattığımda karşımda o resim canlandı.

Telefonum dikkatimi çekince karşı da ki saate baktım. Saat  henüz erkendi. 12 olduğunda her gece attığı mesajı atacaktı. Ve sadece son 13 günüm kalacaktı.

Kimin Son günleriydi?

Benim mi?

Yoksa, onun mu?

Bana kendini tanıttığı isimler miydi yakında son gülüşlerini bahşedecek adam?

Ona -K mı demeliydim?
 
Belki de kendine renklerin en parlağını seçtiği Kırmızı demeliydim.

Ya da ilk ismi olan Merih.

Ben onu ölen profilinde değerlendirmeliydim.

Aykut Koralt.

Kırmızı, Aykut Beydi.

Bölüm Sonu...

Sonbahar_yazari

🖤🖤🖤