TAMAMLANDI
Kitabı bitirdikten sonra neden bu kadar az okuyucusu olduğunu düşüneceksiniz, sebebini ben söyleyeyim, hedef kitlesi zeki insanlar olduğu için.
Dünyanın hissedilen fakat bilinmeyen belli evreleri vardır. Çocukluk, gençlik, olgunluk ve ya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Kutunun içindeki minicik beyaz ayakkabılar tatlı olduğu kadar da sinir bozucuydu. Bir Karan'a bir Melis'e bakıp sinirle soludum. Şeytansı Gökkuşağı gülüşü an itibariyle renklerin padişahı olmuştu. Nasılda utanmadan bakıyordu yüzüme.
" Bebeğimiz için bu ara çok güzel yatak takımlarına bakıyorum. Cinsiyeti belli olmadığı için mobilyası beyaz olsun diyorum sevgilim. Sence?" Kalbimin bir yerlerinde kırılan parçalar kızdırılmış yağ dolu tencerenin içinde yanıyordu adeta. Karan'ın bu yosmadan bir evlat edinmesi sindiremeyeceğim kadar büyük bir lokmaydı. Hafif sulanmış yaşlı gözlerimi korkarak kehribar göze çevirdiğimde sakince kutuya baktığını gördüm. Gayet sakindi. Elindeki kutunun kapağını kapatıp Melis'e uzattı.
" Ama hiç sevinmedin. Olmaz ki babası." Sinirle kutuyu yere fırlatıp bal gözlerinin ateşli okunu Melis'in sevinçle bakan yüzüne hedef aldı. " Kimden peydahladıysan ona git. Gerçi ortada bir bebek varsa tabi." Ayrı ayrı yerlere savrulan bebek ayakkabılarından zeytin gözlerimi alıp bir umut yönümü birbirine bakan iki kararlı gence çevirdim.
" Sen benimle nasıl konuşuyorsun böyle, o senin bebeğin. " Karan, Melis'e yaklaşıp işaret parmağını hemşire edasıyla kaldırıp çocuk azarlar gibi salladı. " Birlikte olduğum tek kadın değilsin, karşında on beş yaşındaki ergen yok. Ben ne yaptığımı gayet iyi biliyorum. " ister istemez yüzümde belli belirsiz bir gülüş, umut limanına kancayı takan sevinç gemisine dönüşüverdi. Neden bu kadar sevindiğimi idrak edemiyordum. Esasında Karan benim hiç bir şeyimdi. Hatta kötü adam kimliğinde desemde yeriydi. Fakat tüm bunları bana yalanlayan asi duygularım vardı. Ona yakın olmak isteyen, onunla yan yana olmak için bahane üretmek isteyen çılgın iç sesim vardı. Şimdi ise Melis'in yalanını duyduğu için seviniyordu.
" Sen sarhoştun, değil ne yaptığını bilmek, adım bile atamıyordun. "
"Haklısın, aklım başımda olsaydı zaten hiç bir şey yapmazdım." Ayrıntıda saklı mesaj Melis'in yüzüne mıh gibi yapıştı. Karan'a olan aşkı karşılıksızdı. Bunu kendi ağzından duymuştum. Şimdi ise sözlerin renklerle buluşmuş tablosunu seyrediyordum. " Kalbimi daha kaç kez kıracaksın? Sen her beni reddettiğinde ben daha çok büyüyorum. Geri geldiğimde senden nefret eden bir bebeğin olacak. Yalan falan söylemiyorum. Senin çocuğun. "
