TAMAMLANDI
Kitabı bitirdikten sonra neden bu kadar az okuyucusu olduğunu düşüneceksiniz, sebebini ben söyleyeyim, hedef kitlesi zeki insanlar olduğu için.
Dünyanın hissedilen fakat bilinmeyen belli evreleri vardır. Çocukluk, gençlik, olgunluk ve ya...
Önemli not: Bu bölümün yazımı, diğer bölümlere göre daha farklıdır. Bölüme ileriki zamandan başlayacağım. Bölümün ortası ise geçen bölüm kaldığımız yerden devam etmektedir. Yani bir hafta sonrasını ilk etapta anlatacağım, o ruh halini yazacağım. Bölümün ortasında ise bir hafta öncesine geri dönüş yapıp neden o halde olduğunu öğreneceğiz.
Lütfen atlayarak okumayın, bir şey anlamazsınız!
Sınır; 100 yorum.
•••••••••••••••
17. BÖLÜM •
İHANET!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••••••••
1 HAFTA SONRA
Siyah spor ayakkabılar, siyah kot pantolon, siyah tişört ve siyah ceket... Hepsi iç dünyama tutulmuş kocaman bir aynaydı. Kasvetli bir karanlık. Bu renk ahengine göz ve saç rengimde bir hayli uyumluydu. Karaydı her şeyim. İçim, dışım, düşüncelerim...
Çünkü artık eski Gece, yoktu!
Gece ölmüştü. Onu, o içimdeki minicik çocuğu diri diri gömmüşlerdi mezara. Mezar taşımda ise failin izleri vardı. Katilimi çok sevmiştim. Farklı değer vermiştim. Farklı bakmıştım. Değer bilmeyen kişilere fazla değer vermiştim. Neden? Nedeni, benim aptallığımdı.
Başımı gökyüzüne kaldırıp akan göz yaşımı rüzgarın akıbetiyle kuruttum. Yüzüm buz gibiydi. Çok fazla ağlamıştım ve ben ağladıkça yüzüme nankör rüzgar vuruyor, üşütüyordu. Tek üşüyen dışım değildi. İçim de bir yaprak gibi tir tir titriyordu. Korkuyordu.
Üzülüyordum kendime. Acıyordum. Bir hafta öncesinde ki hayatımı bile özlüyordum. O zaman bile mutluydum. En azından sırtımdan bıçaklamamıştı kimse beni. Bu kadar çırpınmamıştı yüreğim. Benim kalbim başkalarına oyuncak olamamıştı hiç. Ama şimdi hepsi vardı. Her duygu vardı ruhumda. Param parçaydı insanlara olan güvenim. Sanki bir kağıttı da duygularım, eline makası alan, bir parça kesiyordu. O kadar çok kesilmişti ki, sağlam bir parçam kalmamıştı.
Titreyen ayaklarım, soğuğun etkisiyle yerden kesilecek gibi oldu. Dimdik durmak eskide mi kalmıştı, yoksa şimdi yeni mi başlıyordu, bilmiyorum. Beyaz tombul ellerimle son kez göz yaşlarımı silip karşımdaki tabelaya baktım. İstanbul Emniyet Müdürlüğü. Buraya girmek benim için bir lütüfken şimdi karşısında ağlamam ne kadar da büyük bir acizlikti.
