His Personal Maid

HPM 19

Nang makarating ako sa looban ay nakita ko si Zed na nakaupo sa pang-isahan na sofa habang nakapikit at umiigting ang panga na parang pinapakalma ang sarili. Nakakuyom din ang mga kamao nito.

Walang tunog akong naglakad upang makapunta na sa aking silid. Bawat hakbang ay marahan at walang tunog.

Malakas pa naman din ang pakiramdam ng isang ito, baka mamaya ay mainis na naman ito.

Halatang tulog na yata ang lahat ng mga nandidito sa loob dahil wala narin akong naririnig ng kahit ano.

"Ipagtimpla mo nga ako ng kape."

Nagutla ako dahil sa biglaang pagsasalita nito.

"P-po?"Nerbiyos na tanong ko dito.

Ang nakapikit nitong mga mata ay mas lalong dumiin."Kailangan ba lahat ng sasabihin ko ay uulitin ko?!"Tila kulog na sigaw nito sa akin dahilan para wala sa sariling nagtungo ako sa kusina.

Muntikan ko pang mabasag ang isang babasagin na tasa dahil sa panginginig ng aking kamay.

Hindi ko alam kung anong klaseng kape ba ang anitimpla ko ngayon dahil sa nerbyos na nararamdaman ko. Inilagay ko sa coffee plate ang natimplang kape, pinakalma ko muna ang aking sarili tsaka ako naglakad patungo sa kinaroroonan ni Zed.

"E-eto na p-po ang kape mo S-sir..."Inilapag ko ang kape sa lamesang nasa harapan nito.

"I don't need you here now."Malamig na sambit nito sa akin.

Hindi ko alam kung anong ibig sabihin nito dahil ang sinabi nito ay maraming kahulugan. Tinignan ko ito, nakapikit parin ito at marahas ang mukha.

"Leave me alone now!"

Napa atras alo dahil sa pagsigaw na naman nito. Napatungo ako at hindi umalis sa haparan nito.

"You didn't leave me? Fine!"

Umangat ang aking paningin dito. Nakita ko itong tumayo at gamit ang tukod nitong bakal manipis.

"I will leave! And don't you dare followed me!"Sigaw ulit nito na nakapag papikit sa akin ng mariin.

Inalalayan ko ito ng makita kong tutumba ito ngunit marahas nitong hinawi ang aking kamay na nakahawak dito.

"Don't touched me! I can walk alone!"Sigaw ulit nito.

Kinagat ko ang labi dahil sa namumuong luha sa mga mata ko, hindi ko alam kung bakit ganito ang isang ito. Dahil ba ito doon sa babaeng nasa kwarto nito?

Bakit parang ang laki ng galit ni Zed dito? Gusto ko itong kausapin pero parang hindi ko yata kaya ngayon.

Bukas nalang...Pero...bahala na nga.

Huminga ako ng malalim, naglakad ako at nagtungo kung saan ito pumunta. Nang makarating ako sa hardin kung nasaan ito. Nakita ko ang isang lalaking nakatalikod at nakatungo habang nakaupo habang ang kamay ay nasa ulo nito.

Kinakabahan man ay pinalakas ko ang aking loob. Naglakad ako patungo sa kinaroroonan nito. Wala na akong pake kung sigawan man ako nito.

Nang makarating ako ay umupo ako sa tabi nito.

"Pwede ka naman magsabi sa akin ng nararamdaman mo,"Kabado man ay sinabi ko iyon."Hindi kita pagsasalitaan at huhusgahan."Dagdag ko.

Kita ko sa mga mata nito kanina ang hindi kayang ilabas na nararamdaman nito kanina. Ayaw nitong ilabas iyon dahil tila takot itong may magsabi ng hindi maganda dito.

Lahat naman siguro tayo hindi kayang mapagsalitaan ng maganda diba? Ngunit hindi ka matututo kung hindi mo maririnig ang mga salita ng ibang tao. Hindi mo mababago ang sarili mo kung walang magsasabi sayo ng kung anong salita.

Narinig kong marahas itong himinga ngunit dumaan ang ilang minuto ay hindi ito nagsalita.

Tama nga siguro yung sinabi ng babae dito.

Takot nga 'to.

"Alam mo ba nung bata palang ako, walang katumbas ang pangungut'ya ng mga tagabaryo namin sa pamilya namin,"Mapait akong ngumiti."My mother impregnate to me that time, she was only Seventeen years old, they don't know the real reasons why she's pregnant."Pinunasan ko ang aking luha dahil sa sinabi."Montividad raped her. They throw my mother like a trash. Imagine the rumors thrown the people to my mother,"Sobrang galit ako, pero mas pinili ko nalang tumahimik. Kinamumuhian ko ang Montividad."Marami silang sinasabi sa Mama ko na isang pariwarang babae, isang walang patutunguhan, pokpok, hayok sa l-laman ng l-lalaki..."Nanginig ang aking labi dahil sa naalala ko.

Tumingala ako sa mga bituin na maganda ang kislap tila hindi ito tumitigil sa pagkislap ng magandang liwanag.

Parang may kutsilyong tumatarak sa aking dibdib. Napaka sakit nito.

"They are easy to judge the people who don't know the really happened. Nakakatuwa lang isipin na sa edad na Limang taon ay nagawa mo ng maglihim ng patagong umiiyak sa gilid dahil lang sa mga sinasabi na 'yon. Tipong gusto mong sumigaw, murahin, saktan sila pero wala kang magawa kaya mas pinilit mo nalang na tumungo at masaktan sa mga sinasabi nila. Sa edad na lima ay binging bingi na ako sa mga sinasabi nila sa Mama ko."No one's deserve to be judged by anyone's who don't know what happened is. Pero sa mga taong hindi alam ang respeto sa kapwa ay parang kay dali lang nilang nagagawa iyon.

"Masakit sabihan ng ganung mga salita, I wish I'm blind, deaf and can't speak. Mabuti ka panga hindi mo nakikita ang mga nangyayari sa paligid mo, hindi mo nakikita yung sakit at daing. My family shouted the justice to the authority, but they rejected it."Mahina akong napatawa at kasabay noon ay ang pagbagsak ng aking luha."Imbis na kaawaan kami. Mas ginusto nilang kumampi sa mali, mas gusto nilang husgahan kami."Lumunok ako.

"Sobrang hindi maganda ang naging impact nun sa pamilya ko, mas ginusto ng pamilya ko na huwag nalang makisalamuha sa ibang ibang tao, nag-iba lang 'yon nung dumating ang mga kapatid ko, Even I'm not Deros child he cared me, he cared me like my real father."Hindi naman inilihim sa akin ng Mama ko, Even she is hurt, Down and depressed that day She didn't abort me, Mas pinili parin ako nitong buhayin kahit na binaboy ng mga Montividad ang Mama ko.

"Nung malaman iyon ng pamilya ni Tatay Deros, Tinaboy siya, nakakahiya daw sa pamilya nila ang may isang taong nakapag asawa ng pokpok at salot sa lipunan."Humikbi ako dahil hindi ko na kaya at gusto ko ng ilabas yung mga nasaloob kong hinanakit.

Tumahimik ako at pinakalma ang aking sarili. Tumingin ako kay Alkez na tahimik lang na nakikinig sa akin. Ang mga mata nitong madilim at malamig ay tila nagkaroon ng awa.

Matagal ulit bago may nagsalita sa aming dalawa.

"I'm scared for everyone. Yung babaeng sa silid ko ay ang babaeng unang minahal ko, she always gave me heart attack,"Mahina itong tumawa na para bang biro iyon na nakakatawa.

"I don't want to lose Her, but when people always saying to me that I don't deserve her that words, gave me a breakdown. I'm not a normal person kaya sino ba naman ang magaatubiling pumatol sa akin?"Tanong nito."Walang papatol sa akin, and besides letting her go is worth it. Worth it for me, because I'm always in the dark."Huminga ito ng malalim at mapait na ngumiti."She is the light of my darkness world yes, but she deserves someone who much better to me."

Tumahimik ito pagkatapos sabihin iyon. Nakita ko dito ang kislap ng tubig sa mga mata nito na kahit liwanag lang ng buwan at ang malalamlam na ilaw ang nasa paligid ay kitang kita iyon.

"She's my motivation, my strength..."Humikbi ito."but I choose to pushed Her away."

Ngayon ko lang nakita na may umiyak sa akin na isang lalaking hindi ko naman kilala at amo ko pa.

Kinagat ko ang aking mga labi."There's always time to make it up again, to make it better to your past, to recall your past, but in a different way and different time, and that time is now. Don't let your girl go away again, don't let yourselves hurts and cried again."Habang sinasabi ko iyon ay bakit sobrang sakit sa akin?

Huminga ito ng malalim bago bumuga ng marahas na hangin at nagsalita.

"Akala ko ba hindi ka marunong sa English? Why are talking to me in the English way huh?"

Kumamot ako sa ulo ko bago nagsalita."Ewan ko din sa sarili ko, nahihiya nga ako kung tama yung grammar ko e."Malakas akong tumawa dahil sa sinabi ko.

At least he's okay now? Tama?