Himera czy Wilkołak (Zakończone)

Rozdzial 29 (poprawione)

Nie zauważyliśmy nic oprócz małego stoliczka, dwóch krzesełek i schodów, prowadzących w dół, w rogu chatki. Jako pierwszy wszedł wilk z brązowym umaszczeniem, rozejrzał się, a później dał nam znak, że możemy wejść. Byliśmy już przy schodach, gdy zaczęły nachodzić mnie wątpliwości.

- Myślicie, że to na pewno dobry pomysł?
- Myślę że nie, ale to jedyne zejście tam - odpowiedział mi Max.
- To może zamiast pchać się tam razem może się zmienię w coś małego i zrobię mały rekonesans?
- Wsumie, nie głupi pomysł tylko musi być to coś takiego nie widocznego, bardzo małego - stwierdził Max jednocześnie przyznając mi rację.
- No dobra - powiedziałam i przemieniłam się w małą myszkę, po czym zaczęłam zeskakiwać ze schodków.

Gdy byłam na samym dole ukazał się długi korytarz z pięcioma drzwiami, 2 po jednej stronie, 2 po drugiej i jedne na końcu korytarza. Poruszałam się przy ścianie, żeby mnie nie zauważyli. Pierwsze drzwi do jakich zajrzałam, to niewielki pokój z różnej wielkości kartonami i drewnianymi skrzyniami, na przeciwko tego pokoju był większy i znajdowały się pojedyncze łóżka. Następne drzwi od strony mniejszego pomieszczenia to magazyn z wszelaką bronią: karabiny, noże, pistolety, znalazł się nawet łuk, oczywiście do tych broni było też masę pocisków i wszelakich strzałek. Drzwi na przeciwko magazynku to prowizoryczna kuchnia. Pokój na końcu korytarza to akurat te pomieszczenie w którym jest najgłośniej. Zajrzałam do niego, był tam stół z czteroma krzesłami które aktualnie były przysunięte do kanapy, która stała w rogu pokoju, każdy stołek był zajęty zaś na kanapie siedziały 2 osoby. Stałam w drzwiach, ale tak żeby nie było mnie widać i po chwili ciszy z ich strony, kiedy miałam iść na górę, zaczęli rozmawiać.

- Jak już będziemy mieli tą himerę w swoich rękach to jej skórę powiesimy na ścianie jako trofeum. - odezwał się jeden z nich.
- I to jest plan, tylko trzeba zaczekać aż ci idioci nam ją przyprowadzą i nie dość, że będziemy mieli piękne trofeum z himery to jeszcze będzie 5 wilkołaków mniej - skwitował inny. Lepiej się stąd wynosić. Jak pomyślałam tak zrobiłam i po jakimś czasie byłam już na górze.

- I jak? Czego się dowiedziałaś? - zapytał Max, na nowo zmieniłam się w wilka i odpowiedziałam na jego pytania.
- No cóż, chyba za dobrze nie jest. Na dole jest sześciu łowców, gadali o tym, że ze mnie zrobią sobie trofeum, a tamtych co ich złapaliśmy mieli zabić.
- To rzeczywiście nie jest dobrze. Tam jest jedno duże pomieszczenie czy parę małych? - dopytał Bruno.
- 5 mniejszych: składzik, sypialnia, magazyn na broń, prowizoryczna kuchnia i coś ala salon. - odpowiedziałam i zerknęłam na dół, a potem z powrotem na chłopaków - To co teraz robimy?
- Na razie skoro oni dalej myślą, że tamci im cię przyprowadzą to niech tak myślą, przecież jak nie będzie ich dłuższy czas to się wkurzą i sami wyjdą cię szukać co równa się z tym, że raczej w zwartej grupce nie będą - powiedział Max.

Zawróciliśmy, Sofia do nas zeskoczyła, a my przemieniliśmy się z powrotem w ludzi i ruszyliśmy w drogę powrotną. W połowie drogi spotkaliśmy 2 pozostałe wilki które nas wcześniej zaatakowały, natychmiast zaczęły warczeć.

- Słuchajcie nawet jak uda wam się ją do nich zaprowadzić to oni i tak was zabiją - powiedział Bruno w między czasie pokazując na mnie. Wilki popatrzyły się na siebie i po chwili porządnie zawyły.
- Po co to zrobiliście? - zapytałam, a wilki po chwili uciekły - Wydaje mi się, że też powinniśmy wiać. - jak na zawołanie zaczęliśmy słyszeć raz za razem łamiące się gałązki.
- Skoro to są łowcy, to nas też nie powinno tu być - rzucił Max.

Zaczął biec w stronę przeciwną do jego watahy, pobiegliśmy za nim. Jakąś chwilę biegliśmy przed siebie nastepnie skręciliśmy dla zmyłki i biegliśmy dalej przed siebie. Po pewnym czasie zatrzymaliśmy sie głośno dysząc.

- Nigdy więcej nigdzie z wami nie idę - powiedziała Sofia leżąc na trawie.
- Nigdy nie mów nigdy - zaśmiał się Max i usiadł pod drzewo - Sara mogłabyś polecieć zobaczyć czy idą naszym tropem?
- Jasne - powiedziałam.

Zmieniłam się w kruka i wzleciałam w przestworza. Uwierzcie mi lub nie ale latać jest cudownie, ta wolnoć którą się czuje i ten wiatr w piórach. Poprostu coś cudownego. Ale wracając do zadania, leciałam ponad koronami drzew rozglądając się i sprawdzając czy przypadkiem ktoś nie podąża za nami. Na szczęście nikogo nie zauważyłam, więc spokojnie, upajając się lekkością lotu wróciłam do reszty.