Himera czy Wilkołak (Zakończone)

Rozdział 37 (poprawione)

- Tak, byliśmy przyjaciółmi. Często razem z twoim ojcem przyjeżdżali do nas. Pomagali nam w organizacji różnych imprez. Nawet jak byłaś mała i urodziła się twoja siostra to też przyjeżdżali, do czasu aż nie wybuchł pożar. Od tamtego momentu nikt ich nie widział, prawdopodobnie zginęli w tamtym incydencie, jednak ty żyjesz jak to możliwe?
- Mnie i siostrę wychowywali ludzie, podobno jak byłyśmy małe to ktoś nas podłożył pod ich dom - odpowiedziałam.
- Bardzo się śpieszycie do tej Warszawy? Może byście zostali na noc? Mamy jeden domek gościnny możecie tam nocować. - zadeklarował, a ja spojrzałam na Bruna.
- Można zostać, jedna noc w normalnym łóżku dobrze nam zrobi, ale już jutro musimy ruszać - skwitował chłopak.

Alfa skinął głową i pokazał abyśmy szli za nim. Wyszliśmy z posiadłości i ruszyliśmy w stronę domków. Gdy byliśmy już na miejscu otworzył pierwszy domek i gestem dłoni zaprosił nas do środka, chwilę później wszyscy byliśmy w domku. Chatka była jednopiętrowa wyposażona w kuchnię, łazienkę, pokój dzienny i sypialnię, niestety z jednym łóżkiem dwuosobowym. Alfa powiedział tylko, żebyśmy się czuli jak u siebie i wyszedł pod pretekstem papierkowej roboty.

- Zajmuje sypialnie - powiedziałam od razu jak tylko Alfa opuścił domek.
- Czemu? Przecież tam jest łóżko dla dwóch osób - stwierdził ze smutkiem Bruno.
- Po pierwsze w nocy się rozwalam, a po drugie nie chce spać z tobą w jednym łóżku, więc tobie zostaje salon - odparłam z szerokim uśmiechem susząc ząbki i skierowałam się do toalety.
- W lesie jej jakoś to nie przeszkadzało - mruknął sobie pod nosem chłopak.
- SŁYSZAŁAM!!! - krzyknęłam i zamknęłam drzwi od łazienki. Oparłam się rękami o zlew i spojrzałam w lustro, z sekundy na sekundę moje oczy stawały się bardziej srebrne.

- Co się dzieje? - zapytałam samą siebie.
- Sama się nad tym zastanawiam, jakieś dziwne to miejsce. - odpowiedziała Sunni.
- Kojarzysz w ogóle to miejsce? Byłyśmy tu jak byłyśmy małe? Chyba powinnaś co kolwiek pamiętać skoro siedzisz mi w głowie od urodzenia. - zapytałam w głowie wilczyce.
- Dosłownie jakieś urywki pamiętam tylko te drużki i dom Alfy nic więcej, a ty nic nie pamiętasz? Możliwe, że jak tu przyjeżdżaliście miałaś może do 3 lat.
- No co ty pustka w głowie. Jakby mnie tu nigdy nie było albo usunęli pamięć - skwitowałam.
- No trudno może później się czegoś dowiemy o tym miejscu teraz trzeba ogarnąć twoje oczy, żeby nikt nic nie zauważył - zaproponowała wilczyca.
- No dobra, a jakiś sposób masz?
- Jak na razie nie.
- A zamaskować zapach? Tak jak zrobił to kiedyś Max? Może by zadziałało? - zasugerowałam.
- Raczej nie, bo od ciebie nie czuć wilkołakiem.
- Kurcze - w tym momencie usłyszałam pukanie do drzwi.
- Żyjesz tam Sara? - zapytał Bruno.
- Tak już wychodzę.
- A może on miał by pomysł? - zapytałam Sunni w głowie.
- Nie wiem ale zapytać nie zaszkodzi. - odpowiedziała równo z otwarciem przezemnie drzwi.
- No nareszcie ile można - powiedział nie patrząc na mnie, dopiero po chwili spojrzał mi w oczy - Oł, no dobra może się to zaliczać do problemów numer jeden.
- Może ty masz jakiś pomysł jak to zakryć? - dopytałam.
- Maskowanie zapachu na to raczej nie zadziała.
- Dzięki, to już wiem. - powiedziałam ironicznie.
- A okulary przeciwsłoneczne? - zapodał pomysł.
- Działa, ale skąd ja teraz wytrzasne okulary przeciw słoneczne - zawiesiłam się na chwilę po czym coś mi się przypomniało - Ej czekaj, a my przypadkiem nie mieliśmy ze sobą telefonów?
- Właśnie - powiedział i wyjął telefon z kieszeni.
- Działa? - zapytałam jednocześnie wyjmując mój.
- Nie, chyba za dużo przeżył jak na te parę dni. A jak z twoim?
- Coś tam działa ale nie liczyłabym na dodzwonienie się gdziekolwiek, szczególnie po kąpieli w błocie i rzece.
- Marudzisz. Dobra tam trudno, olać telefony chodźmy na spacer, przejdziemy się trochę i może coś wymyślimy - zaproponował.
- A oczy jak wyglądają? - podpytałam. Brunet mi się przyjrzał i odpowiedział.
- Prawie wróciły do swojego koloru, jednak mają jeszcze drobinki srebrnego.
- No dobra, to chodźmy - powiedziałam wstając z kanapy.

Wyszliśmy z domku i szliśmy drużką, podziwiając różne domki, budowle, i inne takie,  nagle wpadła na nas starsza kobieta. Kiedy chcieliśmy ją przeprosić, jej już nie było. Chwilę staliśmy zastanawiając się, co właśnie się stało. Stwierdziliśmy, że popytamy o tą staruszkę innych.

- Przepraszam, widział pan tu może staruszkę mniej więcej tego wzrostu? - pokazałam wzrost ręką.
- Jest tu jedna taka, ale po pożarze domu jej córki zrobiła się jakaś dziwna, w dużym skrócie jest świrnięta. A coś się stało, że jej szukacie? - dopytał.
- Tak właściwie to wpadła na nas i chcieliśmy ją przeprosić. Wie pan gdzie możemy ją znaleźć? - tym razem zapytał Bruno.
- Niestety nie, skoro wyszła z domu, co swoją drogą jest rzadkością, to może być teraz wszędzie.
- Dobrze dziękujemy - odpowiedzieliśmy w tym samym momencie. Już mieliśmy dalej kontynuować nasz spacer, gdy podbiegła do nas jakas dziewczyna, mniej więcej w moim wieku, w kasztanowych włosach.
- Sara to ty? - zapytała uważnie mi się przyglądając. - No co ty nie pamiętasz mnie? To ja Lucy.
- Przepraszam, ale chyba musiałaś mnie z kimś pomylić. - odpowiedziałam z zakłopotaniem.
- No co ty, wszędzie poznam tą białą czuprynę, zawsze jak przyjeżdżaliście byłyśmy nie rozłączne, chodziłyśmy razem wszędzie na plac zabaw, do piaskownicy, nawet się zawsze lalkami bawiłyśmy. To wszystko robiłyśmy razem.