Shoot for the Moon [Completed]

Chapter 47

Chapter 47

"HEY, Aki, wanna come with me and Tita Kamila?" tanong ni Blaze kay Aki nang makarating na kami sa tapat ng condo namin.

Nakalabas na si Ricci sa ospital at sinabi ko na rito na lang siya mag-stay sa condo namin para may mag-aalaga sa kanya. We still couldn't reach his parents at ayaw niya na rin namang guluhin ang mga ito. It seemed like something happened five years ago, and they're not in good terms, pero sana one day maging okay na sila dahil sila lang naman ang magkakapamilya.

"Where are we going?" inosenteng tanong naman ni Aki dahil nakapagtataka nga naman ang pagyaya ni Blaze at kagagaling lang namin ng ospital.

Tumingin ako kay Kamila at nagkibit-balikat lang siya sa akin. I already shared and told my side of the story to her noong nasa ospital kami, and she told me na never naman siyang nagtanim ng sama ng loob sa akin kahit bigla ko na lang silang iniwan nang walang-paalam dahil alam niya naman daw. No wonder, palagi niyang pinapansin ang mga pagbabago sa katawan ko noon and she usually called Ricci 'Daddy' because that time, she knew it and she felt it.

"Well, in our house we have a big basketball court and a video games corner there," ani ni Blaze kaya nanlaki naman ang mga mata ni Aki na para bang naging interesado siya sa offer nito, at kitang-kita ko kung paano kinindatan ni Blaze si Ricci na tila ba mayroon silang pinaplano.

"Can I come with them, Mom and D-Dad?" tanong niya sa amin at mukhang nag-aalangan pa siya na tawaging Daddy si Ricci.

Sinabi ko na kasi sa kanya na I wanted to give Ricci a chance.

Mahal ko pa naman, eh. Niloloko ko lang ang sarili ko kapag sinabi kong hindi na. Gusto ko rin na magkaroon ng buong pamilya si Aki dahil deserve niya naman iyon. Ayoko nang taasan pa ang pride ko dahil kapag ginawa ko iyon, pare-pareho lang kaming mahihirapan.

"Do you want too?" tanong ko sa kanya at excited naman siyang tumango-tango sa akin.

"Okay! Let's go and play balls because your Mom and Dad need to play too!" sabi ni Blaze sabay tumawa nang mala-demonyo bago mabilis na binuhat si Aki. Tinapik niya pa si Ricci sa balikat bago naglakad pabalik sa elevator.

Hinalikan ko na lang si Kamila sa pisngi bago niya sinundan sina Blaze at Aki.

"Take your time, guys!" habol pa na sabi ni Blaze bago sila makapasok sa elevator.

Pumasok kami sa loob ng condo at pinaupo ko muna sa kama si Ricci. Sabi kasi ng doktor ay mahina pa raw ang katawan niya at hindi pa siya puwedeng mapuwersa.

"Are you sure okay ka na? Nagugutom ka ba? Wait, ipagluluto kita," sabi ko sa kanya saka aktong maglalakad na sana papunta sa kusina pero bigla niya akong hinila kaya napaupo ako sa lap niya at niyakap niya ko nang mahigpit.

"Been longing for this," aniya at naramdaman ko ang pag- amoy niya sa leeg ko. "The smell of strawberry," dugtong niya pa at sinimulang halikan iyon. Naramdaman kong parang may koryenteng dumaloy sa buong katawan ko habang ginagawa niya iyon.

God, I've been longing for this too. Matagal na panahon na ang lumipas pero parehas pa rin ang pakiramdam. Pinaharap niya ako sa kanya para mahalikan niya ang mga labi ko, at napahiga siya sa kama kaya naman ako ang nakapatong sa kanya habang hindi pa rin naghihiwalay ang mga labi naming dalawa.

"I missed you, Queen," saad niya.

Inikot niya ako para siya ang nakapatong sa akin at kitang-kita ko ang pagkasabik sa mga mata niya bago niya hinubad ang t-shirt na suot niya. Napakagat ako sa ibabang labi ko habang tinitingnan ko ang katawan niya. Malaki naman na iyon dati pero mas lalong lumaki sa pagkakataong ito. Ito yata talaga ang na-miss ko sa loob ng limang taon.

Hinalikan niya akong muli mula sa noo ko, sa taas ng ilong ko, sa mga labi ko, sa leeg ko hanggang sa bumaba siya sa dibdib ko.

"This is still mine, right?" tanong niya. Tinanguan ko naman siya kaya naman hinubad niya ang damit na suot ko at napaungol ako nang simulan niyang paulanan ng halik ang dibdib ko na pakiramdam ko ay may mga markang maiiwan doon.

Napahinto siya sa paghalik nang nasa may bandang tiyan ko na siya. Napatitig siya roon. May marks pa ring naiwan doon mula sa pagbubuntis ko kaya napaiwas ako ng tingin sa kanya dahil bigla akong nahiya. Maya-maya ay naramdaman kong dumapo na ang mga labi niya sa bawat sulok ng tiyan ko na tila ba sinisigurado niyang mahahalikan niya ang bawat parte nito.

"Thank you for being strong. I would do everything para makabawi ako sa inyo," sambit niya sa akin at hinalikan ulit ang mga labi ko bago hinubad ang pareho naming natitirang saplot.

Hanggang sa pagkakataong ito ay napapanganga pa rin ako kapag nakikita ko ang pagkalalaki niya. Paano ba naman ako maghahanap ng iba kung nasa kanya na lahat ng gusto at kailangan ko sa isang lalaki? Hindi ko napigilan ang ungol ko nang bumaba na ang halik niya sa pagkababae ko na halos masubunutan ko siya dahil sa ginawa niya.

"I missed you a lot and I'm sorry because I'm not gonna be gentle this time," aniya at saka ipinosisyon ang sarili niya sa gitna ng mga binti ko at unti-unting ipinasok doon ang pagkalalaki niya, dahilan para mas lalo akong mapaungol nang sinimulan niyang gumalaw sa ibabaw ko.

Sabi ng doktor ay mahina pa siya at bawal siyang mapuwersa pero bakit ganito ang ginagawa niya? He was thrusting so hard as if nothing happened to him. He was in and out my womanhood and it felt so good. I missed him so much, and yes I still need and want him, and I love him so bad.

"You're all I ever need, Queen. I love you," saad niya pa habang deretsong nakatingin sa akin at binibilisan ang paggalaw sa ibabaw ko. Sabay kaming napahinga nang maluwag after naming malasap ang sarap ng pagkasabik sa isa't isa.

"This is where I'm supposed to be," sabi pa niya at niyakap ako kaya naman hinarap ko siya.

"Can I ask something?" tanong ko sa kanya at hinawi ang buhok niya. Mahaba na iyon at medyo hindi na rin maganda ang kulay kaya parang gusto ko tuloy gupitan. Tumango naman siya sa sinabi ko habang nakatitig din siya sa mukha ko. Ang guwapo niya pa rin talaga. Pangarap ko pa rin na gumising at matulog na mukha niya ang nakikita.

"Where is Raven?" tanong ko sa kanya.

"Raven? She's in a mental hospital in America," sagot niya sa akin kaya napanganga naman ako.

"Well, I told you she was trying to manipulate everything and I found out that she was not really sick like what she had told me, then I left her and she tried to jump from the hospital building. Luckily, a doctor stopped her," kuwento niya.

Hindi ako makapaniwala.

Sayang si Raven. Maganda siya at malayo pa sana ang mararating niya kung hindi lang siya nabaliw sa lalaki na ito, pero sino ba namang hindi mababaliw rito? Kahit ako man ay hindi na mabilang kung ilang beses ko ring naisip na gusto ko na lang ding mawala nang iwan niya ako sa sobrang pagmamahal ko sa kanya. Mabuti na lang at may Aki na dumating sa buhay ko at binura lahat ng kabaliwan ko.

"Anyway, she's getting better, but my parents are still not talking to me. You know, they're committed to Raven so much," dagdag niya pa kaya hinalikan ko nang mabilis ang mga labi niya.

"We're here for you," sabi ko sa kanya. Hinalikan niya rin ang mga labi ko.

"Who would've thought that you are really mine?" sabi ko at hinalikan ko na naman ang labi niya.

Blaze told us to take our time and I wanted to take every moment with this guy.