city of differences

32//Açgözlülük

Günaydın👋🏻👋🏻

Güzel bir bölüm😌

İyi okumalar dilerim~~

..........

     Taehyung kendisine uzatılan ele baktı. Jisung küçük parmaklarını açmışken onun elini tutmasını bekliyordu. Küçük bir iç çekip kendisine uzatılan eli tuttu ve, "Kim Taehyung. Tanıştığımıza memnun oldum." dedi. Jisung adını öğrenmesiyle istediğini almış, elini elinden çektikten sonra, "Peki. Artık eve girebilirsiniz o zaman." demişti. Taehyung bu küçük çocuğun onu başından kovmaya çalıştığını fark ettiğinde kaşlarını kaldırdı. 

"Sen ne yapacaksın?" Jisung soruyla biraz düşündü. Ardından omuzlarını kaldırıp indirdikten sonra, "Babamı bekleyeceğim. Sahi, o ne zaman gelecek?" dedi. Taehyung kim olursa olsun küçük bir çocuğu kapalı bir kapının önünde bekletemezdi. Bir şekilde, lider gelene kadar ona göz kulak olması gerekiyordu. Özellikle de onun liderin oğlu olduğunu öğrendikten sonra. 

"Uğraması gereken bir yer olduğunu söylemişti. Bir süre gelmez. Öylece kapının önünde bekleyemezsin." Taehyung'un sözleri, Jisung'un babasının evinin kapısına bakmasına sebep olmuştu. "Sizde babamın anahtar kartı yoktur, öyle değil mi?" dedi bir süre sessiz kaldıktan sonra tamamen umutsuz bir ses tonuyla. Taehyung başını iki yana salladı ve küçük çocuk iç çekti. Daha sonra ise elini saçlarına atıp alnına düşen tutamları biraz kenara çekmiş, "O zaman bana göz kulak olur musunuz babamın arkadaşı Taehyung Bey?" demişti. 

Tanımlaması fazlasıyla uzun ve garipti. Taehyung bu sebeple gülmesine engel olamadı. Tanrı aşkına, henüz on yaşında bile olmayan bu çocuk böyle konuşmayı nereden öğrenmişti? "Tabi, sana göz kulak olurum. Hadi içeri geç." Kendi kapısını tamamen açtıktan sonra içeri geçti ve küçük olanın da peşinden takip etmesini bekledi. Jisung da içeri girdiğinde, kapıyı onun ardından kapatmış, "Salona geçebilirsin." demişti yumuşak bir sesle. 

Jisung ağırbaşlı bir tavırla başını salladı ve spor ayakkabıları zeminde ses çıkartmaktan uzakken küçük adımlarla içeri adımladı. Taehyung üzerindeki ceketini çıkartıp astıktan sonra çantasını da askılığı asmış, onu takip etmişti. Onun arkasından salona girdiğinde, Jisung kendisine dönüp, "Eviniz dağınık olsa da babamın evine çok benziyor." dedi ciddi bir yüz ifadesiyle. Taehyung gerçekten liderinkine oranla epey dağınık olan eve baktı ve omuz silkmekle yetindi. Bu sırada koltuklara ilerlemiş, oturmuştu. Jisung da onu takip edip koltuğun ucuna oturdu. Ellerini birleştirip kucağına koymuştu. 

"Camı neden kapattın?" Kısa bir sessizlikten sonra küçük çocuk hala çarşaflarla kapalı olan pencereleri gösterdiğinde, Taehyung elini ensesine atıp, "Yüksekten korktuğum içindi. Yakında kaldıracağım ama." diye açıklama yaptı. Böylece Jisung başını sallamış, "Korkuyu yenmek güzel bir şey. Ben de karanlıktan korkuyorum. Ama ben hala yenemedim." demişti. Çoğu çocuk karanlıktan korkardı. Taehyung'un bile karanlıktan korktuğu bir dönem olmuştu ancak hiçbir çocuğun korkusunu bu tarz cümlelerle dile getireceğini düşünmüyordu Taehyung. 

"Anlıyorum." Taehyung kısaca konuştuktan sonra merakla sordu. "Jisung, buraya kadar yalnız başına mı geldin?" Sorusunun öznesi olan küçük çocuk dediklerini duyduğunda yanaklarını biraz daha şişkin yapacak şekilde dudağını büzmüş, "Tam olarak değil. İrene abla ile alışverişe çıkmıştık. Ondan kaçtım." demişti. Taehyung açık açık kaçtığını söylemesiyle gözlerini kırpıştırdı. "Bu yanlış bir şey değil mi sence de?" 

Küçük çocuk koltukta ayaklarını ileri geri salladı ve cevap verdi hiç çekincesi olmaksızın. "Hayır, babam demişti ki büyüdüğümde şehrimde istediğim gibi dolaşabileceğim. Ve ben büyüdüm." Hiç de büyümüş gibi durmuyorsun. Taehyung'un o anda söylemek istediği cümle buydu ancak dudaklarını birbirine bastırıp yuttu bu cümlesini. Söylerse çocuktan ters bir tepki alabilirdi. "Peki, öyleyse kayıp falan olmadın?" Belirgin bir şüpheyle sormuştu çünkü onu ilk bulduğunda Jisung açıkça görülür bir şekilde ağlıyordu. Şimdiyse o anları unutmuş gibi stabil bir ses tonuyla onunla konuşabiliyordu. İlginç bir çocuktu.