city of differences

12//Şehrin Koruyucuları Jeongguk ve Taehyung

Günaydın👋🏻👋🏻

Sanırım bundan sonra iki haftada bire inecek bölümler, haberiniz olsun istedim😊

İyi okumalar dilerim~~~

..........

      Taehyung göz göze olduğu soluk mavi gözlerden kopamazken liderin kuvvetiyle açılan kapı küçük bir ivmeyle yanından kayar gibi geçmişti. Kış ayında salona göre daha serin olan geniş holden gelen soğuk hava genç alfanın yanağını okşadı. Gözlerini oldukça yavaş bir biçimde kapatıp yeniden açmasına sebep oldu. Ortam sessizdi. Dış kapının yanındaki duvara sırtını yaslamış olan Seokjin'in öne doğru attığı bir adımı göz ucuyla görürken dudaklarını araladı. 

"Buraya alıştım." dedi kısaca. Hala inat ediyordu ancak kendisi de farkındaydı çoktan yenildiğinin. Karşısındaki adama karşı en ufak bir şansı bile yoktu. Ona çıkıştığında kendisini şehrinden atmaya kalkmakla tehdit etmişti. Geri adım atmadığındaysa özür dilemişti. Taehyung onun özrüne inanmıyordu. O yumuşak bakışlarda samimiyete dair tek bir zerre bile bulamamıştı, bulabileceğine de inanmıyordu. Yine de, sanki dilediği sahte özür bir şeyleri çözmüş gibiydi. 

Biliyordu. Ondan gerçekten özür dilemediğini, yalnızca onu ikna etmeye çalıştığını... Ancak engel olamıyordu gevşeyen yüz kaslarına. Lider konuştuğunda, bu tepkilerinin sebepleri üzerine düşünmeyi başka bir zamana bıraktı. "Oraya da alışırsın. İyi idare ediyordun. Yanlış mıyım?" Taehyung gülmek istedi bu cümleye. İdare ettiği falan yoktu. Çevresindeki yüzlerce yeni şeye her defasında artan bir şaşkınlıkla bakmaktan başka yaptığı hiçbir şey yoktu. İki ay önceki halini hatırladıkça bundan daha da emin oluyordu. 

"Doğru değilsiniz. Bana ihtiyacınız yok, zaten o işi yapamam." Şimdi kendisi de onu ikna etmeye çalışıyordu. Belki kararından vazgeçer diye uğraşıyordu çünkü gerçekten, tepkilerine engel olamasa da bu evden ayrılmak istemiyordu. Sanki buradan giderse yeniden yapayalnız kalacakmış gibi hissediyordu. Yeni arkadaşlarına çok alışmıştı. Tüm hayatı boyunca en çok bu iki ay boyunca gülmüştü. Onları bırakmak istemiyordu. 

Salon kapısının dışında dönen konuşmanın ana fikrini kavrayamayan Seokjin o anda ne liderin ne de Taehyung'un umurundaydı. Lider kendisine doğru bir adım daha attığında Taehyung bu sefer ondan uzaklaşmak için geri adım atmadı. Artık dip dibelerdi. Çürük mandalina kokusu o kadar yoğundu ki genç alfa bir an düz yüz ifadesini bozup yüzünü buruşturmak istemişti. Fakat engel oldu kendisine. 

"Taehyung..." Gözlerini kırpıştırdı Taehyung. Az önce, ondan özür dilerken ki sesiyle aynı tonlamaydı bu ancak bu sefer sanki daha farklıydı. Tüylerini ürpertmişti çünkü bu sefer, samimi gelmişti. Gözlerini ondan çekemezken sözlerinin devamını dinledi. "Kendini küçük görüyorsun. Bu şekilde şehrimde hayatta kalamazsın. Neden deneyip görmüyorsun? Buna hiç fırsatın olmadı sonuçta." Çok, ikna edici konuşuyordu. Taehyung duraksamasına engel olamadı. 

Bir bataklıkta boğulmak üzere olan bir adamın son bir çabayla havaya ulaşmaya çalışması gibi kısık bir sesle, "Jimin iyi bir yardımcı." dedi. Yine de, çoktan ikna olduğunu biliyordu. Bunu epey belli etmiş olmalıydı ki gözleri parlayan lider geri çekilmiş, dudakları kıvrılırken, "Ondan sıkıldım." demişti. Taehyung onunla kendisini o kadar senkronize etmişti ki kendi dudakları da belli belirsiz kıvrıldığında toparlamak için gözlerini kırpıştırmak durumunda kaldı. Dudaklarını birbirine bastırdı. Bu sırada lider de ikisine bir garip bakan Seokjin'e dönmüştü. 

"Programa olan katkıların ve," Kısa bir an bakışlarını kaçıran Taehyung'a baktı ve devam etti. "Yardımcıma alışma sürecinde destek olduğun için teşekkür ederim. Çabalarının karşılıksız bırakılmayacağına emin olabilirsin." Seokjin şimdiye kadar diğer tüm ev sahipleriyle bir araya geldiği özel toplantılar dışında canlı canlı görmediği liderin ona söyledikleriyle kalakalmıştı olduğu yerde. Ondan bizzat övgü almak, pek çok kişinin hayalini kurduğu yegane şeydi. Şimdi ise buna kendisi ulaşmıştı ve bu zaferin yegane sebebinin iki aydır evinde misafir ettiği adam olduğunun farkındaydı.