city of differences

49//Mühür

Tünaydın👋🏻👋🏻

Biraz kısa bir bölüm ama umarım seversiniz😊

İyi okumalar dilerim~~~

.............

    Kuşların cıvıldadığı serin bir yaz günüydü. Gökyüzündeki beyaz bulutlar güneşin önünü kapatıyor, buna rağmen aydınlığını ormana taşımaya çalışan güneş ise her fırsatta bulutlardan sıyrılıyordu. Kasabanın yakının akan çayın sularının şırıltısı yakınlarda duyuluyordu ve çayın yanında bulunan küçük çimenlik alanda gördüğü her yeni çiçeğe koşturan küçük çocuk fazlasıyla eğleniyormuş gibi duruyordu. Bir eli topladığı çiçeklerle çoktan dolmuştu, zaten küçük avuçlarına çok fazla çiçek sığdığı söylenemezdi, fakat buna rağmen o yeni çiçekler peşinde koşmaktan bir an olsun bile vazgeçmiyordu. 

Niyeti açıktı. Topladığı tüm çiçeklerin saplarını birbirine bağlayacak, çözülmeyecek bir buket yaptıktan sonra annesine verecekti. Bu bir hediyeydi. Hazırlarken annesinin yakınında, çayın yanında çamaşır yıkıyor olması hiçbir şeyi değiştirmezdi. Daha önce annesi ona bir hediyenin hediye olmak için sürpriz bir şekilde hazırlanıp verilmesine gerek olmadığını söylemişti. Bu yüzden artık ona hediye hazırlarken sürekli saklamak zorunda kalmıyordu Taehwan. 

Aslında, ne kadar saklamaya çalışırsa çalışsın saklayamıyordu zaten. Gününün neredeyse her bir saati annesiyle birlikte geçiyordu. Dışarı çıkıp oynadığında bile annesinin birkaç metre uzağında olmaya dikkat ediyordu. Bunun yegane sebebi kasabada annesinden başka vakit geçireceği birine sahip olmamasıydı. Ne zaman arkadaş edinmeye çalışsa kurduğu arkadaşlık birkaç günlük bir süreden öteye geçemiyordu. Yeni arkadaşıyla oyun oynarken babasına yakalanırsa arkadaşı babasından kendisine karşı saygılı olmadığı için azar yiyordu ve bir daha onunla oynamak istemiyordu. Taehwan bir noktadan sonra bu yüzden çabalamayı bile kesmişti. Annesiyle birlikte mutluydu. 

"Anne, bak bu çiçeği ilk defa görüyorum!" Öteki çiçeklerin arasında bulduğu mor tonlarındaki bir çiçeği sapından koparttıktan sonra biraz fazla uzaklaştığı çaya doğru kısa bacaklarını zorlayarak koştu ve çayın yanına varıp yalnız başına çamaşır yıkayan annesini gördüğünde gülümsedi. Nefeslerini düzenlemeye çabalarken ona yaklaştı. Elindeki çiçeği gösterip tekrar etti. "Bak! Bu çiçeği ben keşfettim!" Çiçekten gözlerini çekip annesinin yüzüne bakana kadar oldukça neşeliydi. Bugün babasının ona bağırmadığı ve kızmadığı nadir günlerden biriydi ve mutluydu. 

Tabi, mutluluğu annesinin acıyla kasılmış yüzünü görene kadar sürmüştü. Taehwan annesinin onu fark etmiş gibi durmazken acıyla inleyip elini boynuna götürdüğünü gördüğünde kalbi korku ve endişeyle hızlanırken elindeki çiçekleri çimenlerin üzerine attı ve yerde oturan bedene doğru tedirgince yaklaşıp, "Anneciğim, iyi misin?" dedi endişeyle. Sesi titremişti konuşurken. Bu annesini kendisine getirmiş olmalıydı. Çünkü sorusunu duyduğunda elini boynundan çekmiş, gülümsemişti annesi ona. 

Taehwan bu gülümsemenin sahici olmadığını anlayabiliyordu. Artık annesinin yüz ifadelerini çözebilecek kadar büyümüştü zira. Bu yüzden annesi yüzündeki gülümsemeyle, "İyiyim oğlum. Nerede çiçeğin? Bakalım nasıl bir çiçekmiş." dediğinde başını şiddetle iki yana sallamıştı. Kıvırcık koyu kahverengi tutamları alnında dağıldı ve o elini annesinin az önce elini götürdüğü boynuna uzattı. Kadının tepki vermesine kalmadan onun boynunu saran kıyafetin yakasını küçük elleriyle çekiştirmişti. Görüş açısına giren şey annesinin boynunu ensesine bağlayan özel bölgede etrafı kızarmış ve kan toplamış olan ısırık iziydi. 

"Kanıyor mu?" Gözleri hızla doluk doluk olurken bakışlarını mavi gözlere çevirip sorduğunda annesi alelacele geri çekilmişti. Ardından Taehwan'ın açtığı yakasını çekiştirerek kapatmış, "Kanamıyor bebeğim. Birazcık acıdı sadece." demişti hızlı hızlı konuşurken. Taehwan o böyle diyor olmasına rağmen kıyafetin yakasını kırmızıya bulayan sıvıyı gördü ve burnunu çekerken annesinin boynunu gösterip, "Kanıyor işte!" dedi çocuksu bir sinirle. "Neden kanıyor!"