Μιρέλα

Αρραβωνιαστικός;-6

"Και εσύ τι θες;" την ρώτησε η Δέσποινα.

Πριν μιλήσει σκέφτηκε την απάντηση της. Την βοηθούσε να κοιτάει στον χώρο αρκεί για τα μάτια της ψυχολόγου.

Κοιτούσε πίσω τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά της στον τοίχο. Έχει κάνει ωραία διάταξη. Αλλιώς, κοιτούσε το πάτωμα, τα πόδια της, την γκρι άνετη καρέκλα, οτιδήποτε άλλο πέρα από την Δέσποινα.

Της αρέσει ο χώρος, νιώθει άνετα εκεί. Είναι απλός για τα γούστα της αλλα της αρέσει πολύ. Είναι σαν ένα συνηθισμένο ιατρειο με τους καναπές του, το γραφειακι του, τα πάντα.

"Δεν ξέρω" ανασηκωσε τους ώμους της. Συνέχισε να μην την κοιτάει αλλά ήξερε πως η ψυχολόγος το έκανε. Άφησε το στυλό της και ακούμπησε πίσω στην καρέκλα.

"Κάτσε να το θέσω αλλιώς" πήρε μια ανάσα για να σκεφτεί. "Αν η Αγάπη σου έλεγε πως είχε ένα ημερολόγιο με την πιο άσχημη περίοδο στην ζωή της, εσύ θα της έλεγες να το διαβάσει;"

"Οχι, δεν θέλω να στενοχωρηθει" είπε αμέσως μεν, μα διστακτικά δε.

"Ωραια, εσύ τότε γιατι το κάνεις; Όχι στους άλλους, στον εαυτό σου" πάλι δεν απάντησε. Περίμενε μήπως της έρθει καμιά ουρανοκατεβατη απάντηση.

Η γυναίκα με τα ξανθά μαλλιά και τα κόκκινα ρουχα ξεφυσησε."Μιρέλα, όταν είχες έρθει εδώ, για πολύ καιρό μου συστηνοσουν ως Σάρα επειδή φοβοσουν"

Έκανε προσπάθειες να την λογικεψει. Αν και, ήξερε πως αν έβαζε κάτι στο μυαλό θα το έκανε. Ας ήταν και λάθος βρε παιδι μου, αν ήθελε θα το έκανε.

Έπιασε το κολιέ της. Δεν το έβγαζε ποτέ αυτό. Το έχει χρόνια. Χαϊδεψε απαλά το τον πράσινο κύκλο.

"Τότε ήταν αλλιώς" Δεν της αρέσει αυτό το όνομα, θέλει να αλλάξουν κουβέντα οπωσδήποτε.

"Το ξέρω" κοίταξε το ρολόι της. "Λοιπόν, θελω να σκεφτείς πολύ καλά αυτά που είπαμε. Το επόμενο ραντεβού το σημειώνω από τώρα ή..."

"Θα σε πάρω τηλέφωνο" σηκώθηκε από την καρέκλα και την αγκάλιασε σφιχτά. Την είχε σαν παιδί της. Την είχε από πολύ μικρή εδώ πέρα.

Της χαμογέλασε. Βγήκε από την πόρτα και άφησε τα λεφτα στην γραμματέα. Έφτιαξε το παλτό της πριν βγει έξω στο κρύο. Είχε ακόμα λίγους βαθμούς.

Πήγε στην πιο κοντινή στάση λεωφορείου που υπάρχει εκεί. Το δικό της ερχόταν σε 20 λεπτά. Κάπου εδώ μετανιώνει που έπρεπε να δώσει το αυτοκίνητο των γονιών της στην γιαγιά της για τον Παύλο.