Μιρέλα

Έχει Πεθάνει;-28

Ήταν στην μέση του τραπεζιού της κουζίνας. Πάνω στο τραπέζι ήταν η Μιρέλα με διαφορά μολύβια με διαφορετικά χρώματα και σχήματα. Καθόταν οκλαδόν με ένα τετραδιο ζωγραφίζοντας ένα σχέδιο που της ήρθε χθες.

Ήταν λίγο πιο φαντασίας βέβαια αλλά είχε σκοπό να δοκιμάσει να φτιάξει κάτι διαφορετικό από το δικό της απλό.

Ήταν ένα φόρεμα με δύο μακρυά μανίκια χρώματος μπεζ. Όλο το φόρεμα ήταν μπεζ πέρα από τις χρυσές και μπλε λεπτομέρειες στο κορσέ και στο μεταλλικά μανίκια λίγο πιο κάτω από τον λαιμό. Στο τέλος άνοιγε σε μπλε χρώμα ολοκληροτικά και ζάρωνε.

Γινόταν ένα από τα αγαπημένα της σχέδια. Ιδικά στο στήθος που άνοιγε σε σχήμα v, έβαλε χρυσά, σαν γραμμή, κοσμήματα. Δεν ήξερε πού θα το έβαζε αλλά φανταζόταν πως, ήταν ένα φόρεμα που θα το φόραγε μια πολεμίστρια πριγκίπισσα, βλέπε Μουλάν και Μέριντα.

Το κουδούνι χτύπησε με μανία φέρνοντας την σκέψη της πάλι στην πραγματικότητα. Το σιχαινόταν αυτό. Αν ήταν ο Άγγελος θα τον κλείδωνε απέξω που τόλμησε και ξέχασε τα κλειδιά του.

Σηκώθηκε γρήγορα γιατί το κουδούνι δεν σταμάταγε να χτυπάει. Ξεφύσησε νευριασμένη και άνοιξε την πόρτα θυμωμένα. Ομως δεν ήταν ο τύπος που την έκανε να πετάει χθες το βράδυ αλλά η μητέρα του.

Άνοιξε τα μάτια της από έκπληξη και έκανε ένα βήμα πίσω για να την αφήσει να περάσει.
"Κυρία Χριστιάννα; Έγινε κάτι;" ρώτησε με ενδιαφέρον που δεν το εκτίμησε και πολύ.

Η δουλειά της εδώ ήταν μόνο μια.

"Θέλω να μιλήσουμε" αυτό την άγχωσε. Είχε να ακούσει αυτή την φράση πάρα πολύ καιρό. Ένευσε θετικά κάπως σφιγμένα. Της έκανε νόημα να μπει μέσα.

Η Χριστιάννα σαν το σπίτι της πήγε και κάθισε στην κουζίνα. Είδε τα χρώματα και τα χαρτιά πάνω και επιβεβαιώθηκε ακόμα περισσότερο. Έπιασε το τετράδιο με τα σκίτσα και το ξεφύλλισε μέχρι να φτάσει εκεί που ήθελε.

Η Μιρέλα την παρακολουθούσε με περιέργεια. Κάτι πήγαινε λάθος, το ένιωθε, το αισθανόταν. Έτριψε νευρικά τα χέρια της ώσπου μίλησε η μεγαλύτερη.

"Δικά σου είναι όλα;" Δεν είχε πάρει ακόμα το βλέμμα της από αυτό το ένα σκίτσο.

"Ναι, τα περισσότερα είναι από παλιά" προχώρησε για να δει που είχε κολλήσει.

Στο μοναδικό μαύρο σκίτσο που είχε κάνει ποτέ. Σε εκείνο το φόρεμα που στέκεται στο δωμάτιο της πιο καλοφτιαγμένο από ποτέ.