Μιρέλα

Κοκκίνησμα-16

17/11/16

Η Μαρίνα έτρεχε μες την βροχή. Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η βροχή έπεφτε δυνατά πάνω στα ρούχα της που είχαν κολλήσει πάνω της.

Οι άλλοι δύο έπρεπε να πάνε στο στέκι ενώ η Μιρέλα πήγε σπίτι. Είχε και να σκαρφαλώσει. Την ρώτησε αν ήθελε να την πάει μέχρι το δικό της αλλά η Μαρίνα αρνήθηκε.

Έμεναν κάπως μακρυά και δεν ήθελε η φίλη της να κάνει διπλή απόσταση.

Τα μαλλιά της είχαν κολλήσει πάνω στο σώμα της και στον λαιμό της. Ένιωθε ήδη την πνευμονία την άλλη μέρα. Τι τα ήθελε και αυτή;

Αν δεν την είχα πρήξει να πάμε σε αυτό το καταραμένο κλαμπ εκείνο το βράδυ όλα θα ήταν μια χαρά. Θα είχαμε μια φυσιολογική ζωή και αυτή δεν θα ήθελε έναν δολοφόνο, μαλάκα, που το πιο πιθανό είναι να παίξει μαζί της χωρίς αυτή να το καταλάβ-

Έπεσε πάνω σε μια κολώνα. Έπεσε πίσω και προσγειώθηκε σε μια λακκούβα. Καλά ήταν ήδη χάλια τα ρούχα της αλλά όχι σε λασπόνερα.

"Χίλια συγγνώμη. Είστε καλά;" την ρώτησε η κολώνα που μάλλον δεν είναι κολώνα, ανήσυχα. Κοίταξε ψηλά για να αντικρίσει το πρόσωπο.

Ο Άγγελος της είχε απλώσει το χέρι του για να την βοηθήσει να σηκωθεί. Κοίτα να δεις που ούτε αυτός είχε ομπρέλα.

"Ναι ναι μια χαρά" μουρμούρισε καθώς σηκώθηκε μόνη της. Είχε γίνει που είχε γίνει ρεζίλι. Ας μην την καταλάβαινε έστω.

Το είχε η μοίρα να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον φαίνεται.

"Είστε η..." Δεν ήξερε το όνομα της αν και την κατάλαβε. Είχε έρθει στην εταιρία μαζί την κόρη του Τριανταφυλλίδη. Δεν ξέρει και πολλά για το παιδί του. Για κακή της τύχη είχε καταλάβει τα μαλλιά της. Δύσκολα ξέχνας αυτό το κόκκινο που τώρα είχε κολλήσει πάνω της.

Η Μαρίνα όμως κατάλαβε πως ξέρει και κοκκίνησε, αν δεν ήταν βράδυ μπορεί και να έβλεπε πως είχε γίνει. Ένευσε απλά θετικά ντροπιασμένη.

"Θέλετε να σας πάω σπίτι; Το αμάξι μου είναι λίγο πιο κάτω" Δεν του πήγαινε η καρδιά να την αφήσει μόνη της εδώ. Δεν ήξεραν καν ο ένας τον άλλον αλλά και πάλι.

"Όχι όχι δεν χρειάζεται! Μπορώ να πάω και μόνη μου" η αλήθεια είναι πως την τρόμαζε η ευγένεια του. Ούτε αυτή δεν ήταν τόσο ευγενική.

"Δεν μπορώ να σας αφήσω εδώ" ένας κεραυνός τους φώτισε. Η Μαρίνα το σκέφτηκε καλά μέσα σε... ε, μπορεί και τρία δευτερόλεπτα. Φοβόταν τους κεραυνούς.