Μιρέλα

Ίδιες-58

Είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου.

Την κοίταζε που κοιμόταν γαλήνια. Τα μαλλιά της είχαν μετατραπεί σε ένα απαλό σγουρό και ήταν απλωμένα πάνω στο μαξιλάρι. Ήταν τυλιγμένη με το σεντόνι μέχρι πάνω αλλά έκανε τόση αρμονία με το ηλιοκαμμένο δέρμα της.

Πρώτη φορά την έβλεπε να κοιμάται τόσο γαλήνια, λες και είχε λύσει πλέον όλα της τα προβλήματα. Που, μέχρι στιγμής, είχε λύσει το βασικό. Πως ο Άγγελος την αγαπούσε, οποίο και αν ήταν το παρελθόν της θα συνέχιζε να το κάνει.

Του είχαν εξηγήσει πλέον τα πάντα για εκείνη την δράση του Φάμπιο. Δεν ήξερε πως υπήρχε γενικώς κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και μάλιστα ασχολούνταν και με αυτή την υπόθεση.

Είχε υποσχεθεί πως θα μιλήσει στην Χριστιάννα μετά τις διακοπές. Τώρα δεν ήταν η ώρα, ας ησύχαζαν όλοι λίγες μέρες. Καλό θα τους έκανε.

Ειδικά στον Άγγελο, που είχε όλη μέρα την Μιρέλα στο σπίτι. Ήταν σαν σειρήνα αυτή η κοπέλα, και να μην την ήθελε, με το τραγούδι της, τον έφερνε όλο και πιο κοντά.

Εκείνη γύρισε το κεφάλι της και άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια της. Το απότομο φως του παντζουριού την ενόχλησε αλλά όχι τόσο πολύ όταν ήταν μπροστά της με γυμνό στερνό, σε όλο του το μεγαλείο.

"Καλημέρα" της είπε πρώτος και εκείνη χαμογέλασε.

"Καλημέρα" τεντώθηκε πιάνοντας όλο το κρεβάτι. "Τι ώρα είναι;" ρώτησε μόλις επεξεργάστηκε τον χώρο και τον χρόνο.

"Δέκα και είκοσι" απάντησε και εκείνη σήκωσε απότομα το σώμα της αφήνοντας του ένα άτσαλο φιλί στα χείλη. Χωρίς να τον νοιάζει η πρωινή ανάσα αμέσως έμπλεξε την γλώσσα του με την δικιά της.

Η Μιρέλα απομακρύνθηκε απαλά μετά από λίγο. "Χρονιά πολλά μωρό μου, να τα εκατοστήσεις" του είπε χαρούμενη και ξανακούμπησε τα χείλη τους με ένα πεταχτό φιλί.

Ξάπλωσαν μαζί. Το κεφάλι του ακουμπούσε στο στήθος της και έκλεισε τα μάτια του. Ήθελε να κάτσουν εκεί, να μην σηκωθεί καθόλου από το κρεβάτι.

Να την έχει πάλι όλη δική του, σε λίγο τέλειωναν οι διακοπές τους και δεν θα μπορούσε να το έχει αυτό. Ήταν ο λόγος που πλέον χουζούρευε στο κρεβάτι. Και ο Άγγελος αυτό δεν το έκανε ποτέ.

"Άγγελε" είπε χάιδευοντας του τα μαλλιά και εκείνος μουρμούρισε ένα "Ναι"

"Πρέπει να σηκωθούμε. Σήκω! Σήμερα είναι η μέρα σου" σηκώθηκε απότομα και ήταν λες και είχαν αντιστραφεί οι ρολόι. Ποτέ η Μιρέλα δεν θα σηκωνόταν από το κρεβάτι. Αλλά σήμερα ήταν διαφορετικά.