Μιρέλα

Τραπέζι-10

Το μυαλό της ακόμα τριγυρνούσε σε εκείνο το κεφάλαιο του ημερολογίου. Ήταν λες και τα ξαναζούσε όλα από την αρχή. Αν και ήξερε πως αυτή ήταν μόνο η αρχή.

Τώρα που το σκέφτεται είχε φερθεί αρκετά ανώριμα τότε. Το έπαιρνε πολύ για πλάκα. Της ήρθε κατακέφαλα η σοβαρότητα της κατάστασης αρκετά μετά. Βέβαια κάλιο αργά παρά ποτέ.

Στην δικιά της περίπτωση ήλπιζε όλα να είχαν μείνει σαν παιχνίδι. Να μην έβλεπε τίποτα από ο,τι είδε, άκουσε, ένιωθε. Αλλά δεν μπορεί να το αλλάξει. Μπορεί όμως να αλλάξει το παρόν και το μέλλον.

Κοιτάχτηκε μια τελευταία φορά στον καθρέφτη. Είχαν το τραπέζι σήμερα. Έπρεπε να δείχνει σοβαρή. Ήξερε πως η γνώμη της είχε μεγάλη σημασία. Αν έλεγε πως δεν θέλει να συμμετέχει θα μπορούσαν και οι άλλοι μέτοχοι να την ακολουθήσουν.

Εξάλλου ο τύπος είχε καλέσει πολύ συγκεκριμένους. Ήταν η μόνη με λογιστική εταιρία οπότε ήξερε πως θα μπλέξει με όλα αυτά που θα ήθελε να αποφύγει. Αυτή μάλιστα λογικά θα υπολόγιζε και τα κέρδη. Είχε μεγάλη γνώμη και αυτό την άγχωνε ακόμα περισσότερο.

"Πάμε;" ο Άγγελος μπήκε στο δωμάτιο. Την έβγαλε από τις σκέψεις της και τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.

"Σου έχω πει πως σου πάει το σκούρο μπλε;" τον ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση. Τον προσπέρασε να πάρει το μπουφάν της από τον καλόγερο. Αυτό πόσο την ενοχλούσε, ήταν Απρίλιος και ακόμη να βάλει ζέστη!

Μπήκαν στο αμάξι με σκοπό να πάνε στο εστιατόριο. Ο Άγγελος διέκρινε το άγχος της Μιρέλας αλλά δεν είπε κάτι. Ήταν λογικό. Δεν είχε ξαναπάει κιόλας σε κάτι τέτοια.

Πριν ξεκινήσει το αμάξι γύρισε το βλέμμα του σε αυτήν. "Μισό έχω να σου δώσω κάτι" της είπε ενώ έψαχνε κάτι στην τσέπη του. Έβγαλε έξω ένα δαχτυλίδι.

"Άγγελε..."πήγε να τον μαλώσει αλλά την διέκοψε.

"Δεν ακούω κουβέντα" της πήρε το χέρι και το έβαλε εκεί που βάζουν την βέρα. Ήταν ασημένιο δαχτυλίδι με πάνω ένα απλό διαμαντάκι. Βέβαια ήξερε πως η Μιρέλα δεν θα φορούσε ποτέ κάτι απλό.

Είναι πράσινο. Έβλεπε συνέχεια πως φορούσε ένα συγκεκριμένο κολιέ το οποίο είχε πάνω μια πράσινη πετρούλα. Ήταν από αυτές τις ωραίες που ήταν ολοστρόγγυλες.

"Μου είπαν πως αυτό το διαμάντι το λένε αουρόρα. Είχε και ένα άλλο είδος αλλα δεν μου άρεσε. Δεν ταίριαζε με το κολιέ σου" αυτό το κολιέ νομίζει το είχε ξαναδεί. Η μαμά του φόραγε τέτοια.