Μιρέλα

Guarda Che Luna-20

Η Ρώμη είναι πανέμορφη. Μπορεί να μην είδαν τον πύργο της Πίζας ούτε κάποιο άλλο αξιοθέατο αλλά μόνο από τα σπίτια μπορείς να ξεχωρίσεις την διαφορά από την Ελλάδα.

Τα σπίτια είχαν διαφορετικά χρώματα από την Ελλάδα. Της άρεσε αυτή η διαφορετική πινελιά. Η Μιρέλα τα κοίταζε με θαυμασμό από το παράθυρο του ταξί.

Ο γεράκος οδηγός είχε βάλει ένα παλιό ιταλικό τραγούδι να παίζει στο ραδιόφωνο. Το είχε ξανακούσει και καθώς κοίταζε έξω σιγανοτραγούδαγε
όσες λέξεις θυμόταν.

Ο Άγγελος την κοίταζε με ένα απαλό μειδίαμα στα χείλη. Ήταν σαν να έπαιζε σε ταινία. Τα μαλλιά της που έπεφταν απαλά στην πλάτη της, στα μάτια της που αντανακλάται η ομορφιά της πόλης, ακόμα και το χέρι της γύρω από το πετράδι ταίριαζε.

Μπορεί να μην καταλάβαινε κάτι από το τραγούδι αλλά ήταν απαλό και μπορούσε να σε συνεπάρει η μελωδία. Ήταν γλυκό. Του θύμιζε πολύ την κοπέλα δίπλα του.

Και για μια στιγμή συνειδητοποιήσε πως μίλησε σαν αυτήν. Μόνο αυτή θα μπορούσε να πει πως ταιριάζει τραγούδια με ανθρώπους. Μόνο αυτή είναι ικανή να αλλάξει στυλ όλη την Ρώμη για να ταιριάζει στα χρώματα του μυαλού της.

Και της το θαύμαζε αυτό είναι η αλήθεια. Θαύμαζε την παιδικότητα που έβγαζε καμία φορά από μέσα της. Λάτρευε την συναισθησία της. Είναι από τα πιο δημιουργικά πράγματα πάνω της.

Ένιωσε το βλέμμα του να την καίει. Δεν ήθελε όμως να συναντηθούν τα βλέμματα τους. Οπότε όταν επιτέλους ένιωσε πως γύρισε στο παράθυρο της πλευράς του γύρισε και αυτή με την σειρά της.

Ο γεράκος μπροστά τους παρακολουθούσε με ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη. Αυτοί βέβαια δεν το έβλεπαν αλλά ήταν λες και διάβαζε την σκέψη τους.
Δυνάμωσε λίγο παραπάνω το τραγούδι.

Guarda che luna, (κοίτα, το φεγγάρι,
guarda, che mare... κοίτα, τη θάλασσα)

Το ήξερε αυτό το τραγούδι! Το έβαζε πολύ συχνά η μαμά της και η γιαγιά της.

Γύρισε ολόκληρη πλευρό και ξάπλωσε το κεφάλι της από την άλλη μεριά. Δεν ήξερε αν την πήρε χαμπάρι γιατί χάζευε απέξω.

Da questa notte senza te dovrό restare.
(Μετά το σημερινό, θα πρέπει να μην είμαι μαζί σου.)

Ήταν σειρά του να δει τα κτίρια απέξω. Γέλασε στην σκέψη της ιδέας της Μιρέλας να αλλάξει τα χρώματα.

Τον κοιτούσε λοξά. Έβλεπε το απαλό μειδίαμα στα χείλη του και έπιασε τον εαυτό της να αναρωτιέται αν σκέφτεται αυτήν.