BINABASA MO ANG

Nothing More, Nothing Less

Romansa

Echo Monterrey lives a simple life, secretly admiring his best friend, Twilight-even though she's with someone else. His normal life changes during the Festival when he is attacked by gangsters and saved by an outsider. Suddenly, an unexpected event...

#aasteroverisk #action #friendship #lovetriangle #musical #romance #secrets #teenfiction #wattys2022 #youth

46

8 4 0 
                                        

                                                  
Chapter 46: Ignored 
~~~~~ 
KODE 
*Pritt* 
"Ten minutes break." our coach announced. 
Agad kaming nagtungo sa mga bag namin. Umupo ako sa isang bench at uminom ng tubig habang nagpupunas ng pawis. Geez, biglaan talaga ang training ngayon. Coach said na may lalabanan raw kami after 3 days of training. Well, nevermind. 
Ibinaba ko ang bottle water ko at kinuha ang phone ng maalala ko si Echo. I immediately open my phone and search for my Clumtie's contact. 
To: My Clumtie 
"Are you home now?" I voicemail. 
Two minutes na ang lumipas wala pa rin akong reply na natanggap. Okay? 
Hindi naman masamang tawagan siya, right? 
Tinawagan ko rin siya. I just want to make sure na nakauwi siya ng safe sa kanila. Nagri-ring ang phone niya pero hindi niya sinasagot. Napakunot ang noo ko at tiningnan ang phone. I called him once again. Ringing pa rin at talagang hindi niya sinasagot. 
May nangyari ba? 
Paulit-ulit akong tumawag. Nakalimang call na ako pero wala pa rin akong nakukuhang response. Baka nakatulog sa byahe. Right, I should not overthink. 
*Nods* 
Akmang tatawag ulit ako ng magsalita si Coach na bumalik na sa training.
"Just text or call me, okay? Stay safe clumtie." I voicemail again bago ko ibalik ang phone sa bag.
Bumalik na lang ako sa kanina kong ginagawa. It bothers me, bakit hindi man lang niya nasagot mga tawag ko? 
I frowned. Tsk, I need answers now. 
"Shit!" I cursed when a ball suddenly hits my forehead. 
"Mizuki, focus!" Coach screamed. 
Naliliyong tumayo ako ng tuwid. Damn it! "Yes, coach!" 

TWILIGHT 
"Ate?" I looked at Louen who is standing  outside my room door.
"Hmm? Why?" I asked tsaka lumapit sa kanya. 
"I want to contact ate Kode. Can you give me her number po? Please...." Napatawa naman ako sa inasta nito. 
He's really cute. And I'm really happy that gusto niyang makilala pa ang ate niya. Kinuha ko ang phone ko. Mabilis naman niyang kinuha ang phone niya at binigay sa'kin. 
"Here," I said nang matapos. 
"Yay! Thank you ate!" He said and hugged me. 
I hugged him back and messed his hair. 
Bigla naman tumunog ang phone ko kaya sabay kaming napatingin doon. 
"Answer that, ate! Balik na ako sa room ko." Sabi nito sa akin bago tumakbo papunta sa kwarto niya. 
Napailing na lang ako habang nakangiti. Sinarado ko na pinto ng kwarto tsaka ko sinagot tawag ni Levi na naka-video call. 
Bumungad sa akin ang seryosong mukha nito habang may kung anong tinutulpok sa kanyang laptop. Napangiti ako nang makitang niya ako, nagulat kasi ito. 
"What are you doing?" He asked. 
"Walking," I answered then chuckles. 
"Very funny." He mumbled. 
Tumigil na ako sa paglakad at humiga sa kama. 
"Did you already eat?" I asked. 
Tumigil ito saglit at tumingin sa'kin bago tumango. Napanguso ako. He's always busy, and I noticed that sometimes he lied to me. But I trust him... I always trust him. Malapit na pala ang Anniversary namin. 3 years na kami nun. Akala ko talaga hindi kami magtatagal pero..... Eto kami ngayon. I just wish, walang magbago.
Nothing More, Nothing Less Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon