Nothing more, nothing less

29

Chapter 29: Papa...

~~~~~

I was catching my breath when I woke up. My heart is beating so fast and I'm sweating too. Napahilamos na lang ako sa mukha ko.

Damn.

I calm myself down, before looking at the window. Medyo madilim pa. Umalis ako sa pagkaka-higa at umupo muna, napatingin ako sa bed side table ko.

It's still 5:01 am.

Ang aga kong magising, I suddenly sighed again. Napatigil ako ng makita ang picture frame na nakataob kaya kinuha ko ito.

I smiled faintly. My gaze stopped on the calendar.

December 10

So, that's why. I close my eyes and hug the picture frame.

Ilang minuto lang ay napagpasyahan kong tumayo na. Itinabi ko ulit ang frame at inayos sa table bago ako mag-ligo.

Nang matapos akong magligo ay sinuot ko na ang leggings ko na black, tsaka hoodie jacket na kulay gray.

I need some fresh air.

Kaya naisip kong mag jogging muna sa oras na ito. I tie my hair in a bun at kinuha ang phone at headphone bago ako lumabas ng kwarto ko.

"Oh, iha. Ang aga mo naman atang nagising." Yaya May said when she noticed me. I just smiled a little.

"Saan lakad mo?" takang tanong pa niya.

"Jogging." tipid kong sabi. Bumuntong hininga naman ito at tumango.

"Mag-ingat ka sa daan, Kode. Balik ka agad." She said then smiled.

I nodded tsaka ako lumabas ng mansion nina Lola at Lola. Dito sila noon tumira kaso noong nagka ibang pamilya na si Lolo naiwan ito kay Lola. My Lolo in father side asawa siya ni Lola Aurora ang kasama ko noon at nag alaga sakin hanggang sa mawala siya.

Just like what happened to papa, Lola and Lolo are just arranged marriage, but Lola really loves Lolo kaya pumayag si Lola sa engagement but Lolo don't. My Lola said, Hindi siya minahal ni Lolo and in the end nag-divorce sila noong 10 si papa at iniwan sila ni Lolo para makasama nito ang totoo nitong minamahal.

So tragic.

Nasa ibang bansa si Lolo kasama ang pamilya niya. I still didn't know him and I never meet him even once. I doubt that he knows me. He's like my mother. But, I can't blame them, nagmahal lang sila.

Love is really painful.

Nang makalabas ako ay agad kong sinuot ang headphone sa tainga tsaka nagsimula ng tumakbo.

Hours passed...

Napagpasyahan kong magpahinga muna kaya tumigil ako at naupo sa isang bato. Binaba ko sa leeg ang headphone at tumingin sa paligid.

*Sigh*

Ang layo ko na pala. Tumingin ako sa kalangitan at napapikit na lang.

This is peace.

Minulat ko ang mata ko at pinanood ang kalangitan. Ang ganda panoodin ng pagsikat ng araw dito. Kitang kita. Kinuha ko ang phone ko at kumuha ng litrato ng pag sunrise.

"Anong ginagawa mo dito?"

"What the heck?!" gulat kong sabi at muntik ko na rin mabitawan ang phone ko dahil sa biglang nag salita.

Nilingon ko ang taong may kasalanan at natigilan ako ng panandalian.

"Hehe, sorry." nahihiyang sabi nito habang nakahawak sa batok at naka-iwas ng tingin sakin.