❤️ရင်ဘတ်ထဲက ကလေးငယ်❤️
အပိုင်း ၂၂
"လွန်း"ဆိုသည့်မိန်းကလေးက အခွားသူမဟုတ်။ကျွန်တော်စင်ကာပူ မှာနေစဉ်ကာလတစ်လျောက်လုံး လွန်း ကပဲ ကျွန်တော်ကို စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သည်။
ကျွန်တော်အထီးကျန်စဉျ
သူပဲအဖော်ပြုပေးခဲ့သည်။
အနီးကပ်ဆုံးဖြစ်ခဲ့သူတစ်ယောက် ။စီးပှားရေးရာမှာလည်း သူ့ဖေဖေနဲ့ ကျွန်တော့်ဖေဖေ က အရင်နနှီးဆုံး မိတ်ဆွေတွေ။ထို့ကြောင့်ပဲ ကျွန်တော်တို့နှစ်ဉီးအား စေ့စပ်ပေးခဲ့သည်။ ထိုစေ့စပျပ်ပှဲကတော့ ကျွန်တျောသဘာမတူသော စေ့စပ် ပှဲသာဖြစ်သည်။ စိတ်မပါတဲ့ပှဲပေါ့ဗျာ။
"လွန်း ကဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ"
"မျှော်နေသူက မလာတော့ တွေ့ချင်သူကပဲလာရတာပေါ့"
"စိုင်း မင်းရော ဖေဖေဘာပြောလိုက်သေးလဲ"
"နောက်လ လိုက်လာမယ်ပြောတယ်"
"သွားရအောင်လေ ကိုမာန်အိမ်သွားမှာလား လွန်းအိမ်လား"
"လွန်း အိမ်ပဲသွားကြတာပေါ့"
"အင်း"
လမ်းတစ်လျောက်လုံးတော့ ခေါင်းခဲစရာဖြစ်ခဲ့သည်။
လွန်း ပိုင်ဆိုင်သောအိမ်ရောက်တော့။
"ကိုမာန် ဒီမှာပဲ ညနစောစားသွားလေ လွန်း လက်ရာမစားရတာကြာပြီမလား"
"မစားတော့ဘူး လွန်း ကိုယ် အလုပ်လေးရှိသေးတယ်"
"အမလေး ကိုမာန်ရယ် နောက်ကရြင် လွန်း တို့နှစ်ယောက်ပဲရှိမှာပါ အရမ်းတွေလုပ်မနေပါနဲ့ အခုလွန်း ပိုင်ဆိုင်တာရယ် ကိုမာန် ပိုင်ဆိုင်တာရယ်ဆို နောက်တစ်သက်တောင်စားမကုန်ဘူး"
"ဪ ဉီးလေးရော နေကောင်းရဲ့လား"
မာန် စကားလမ်းကြောင်းလွဲလိုက်သည်။
"ဖေဖေလားကောင်းပါတယ် နောက်အေးဆေးမှလိုက်လာမယ်တဲ့"
"ဟုတ်လား အလုပ်တွေရော အစဉျပွတေယ်မလား"
"အေးဆေး"
ပက်ပက်စက်စက်လှသည့် လွန်း ကိုသူ့နနှလုံးသားထဲ နေရာတစ်နေရာပေးခဲ့ဖူးသည်။ ဒါမဲ့ နှလုံးသားက ၃၀ရာခိုင်နှုန်းလောက်သာလက်ခံခဲ့သည်။မောင်နှမ ထက်ပင် ပိုလို့မရတဲ့ အနေအထားဖြင့်ရပ်တန့်ခဲ့သည်။
