Mafya Lisede •Tamamlandı•

Bölüm 1

Tanıtım amaçlı 'Lütfen kitabıma bir şans verin' temalı yorumlarda bulunmamanızı rica ediyorum.
•••
Medya Esila Soykan.
•••
Öncelikle kısaca şunu belirtmem gerekiyor
Wattpade yüklenen tüm bölümleri kitap formatındaki editörün kestiği ve düzenlediği halinin PDF'inden alınan hali.Maalesef ki 52 bölümlük ve neredeyse üç kitap oluşturmuş bu başlangıç rotamızı değiştirmek o kadar kolay değil ve buna zamanım maalesef ki yok.

Buna göre kitaba başlamanızı ve tüm olumlu ve olumsuz yorumlarınızı buna göre saygı çerçevesinde yapmanızı rica ediyorum.

Ve son olarak burası bir tanıtım alanı değil kitabımı tanıtım duvarı olarak kullanmayınız.Denk geldiğim halde tüm yorumlarınızı üşenmeden silerim.

Şimdi keyifli okumalar ❣️

•••
•••

Soğuk,yağmurlu bir havanın en güzel yanı sanırım toprak kokusuydu.Terasta öylece otururken,parmaklarımın arasındaki kupayı sıkıca kavradım.Bir kedi yavrusu gibi terk edildiğim bu evde şimdi yeniden küllerimden doğmaya çalışıyordum.Daha doğrusu etrafımdaki insanların benden beklentisi bu şekildeydi.Yutkunarak,gözyaşlarımın beni yeniden teslim almamasını umdum.İnsanın hayatına bir şekilde dahil olan kötü şeyler sanırım insanı da değiştiriyordu.

"Salaksın Esila...salak"

Kendi kendime mırıldanıp,yavaşça oturduğum yerden kalktım.Hava yeniden aydınlanmış ve öylece yeni bir güne başlama sinyali vermişti.Soğuk havayı umursamadan, üzerimdeki battaniyeyi geriye doğru attım. Donmalıydım. Beynimi işgal eden çığlıklar donmalı ve durdurulmalıydı. Biraz olsun rahat bırakmalıydı düşüncelerim zihnimi.İyi ve kötü Esila'ya bürünmem için rahat bırakmalılardı. Onlar gitse de anılar sağ olsun çığlıklarımı aratmıyordu. Kafamı sağa sola doğru salladım. Aklımda uçuşan birçok anıyı kenara fırlatmak istercesine sallamıştım kafamı. Babamın, son günlerde bana karşı olan davranışlarını aklım almıyordu. Beni evden uzaklaştırması biraz üzücü olsa da gerekiyor gibiydi. Sonuçta o kaza anını, rüyalarım da her zerreme kadar hissedip çığlıklarla uyanmam, tek başıma atlatmam gereken bir sorundu! Kâbus bile olsa, annemi birkaç dakikalığına canlı görmek iyi gelse de hemen arkasından kanlı görüntüsü yerini alınca durum değişiyordu. Babam da haklıydı. Psikoloji bırakmamış olabilirdim belki onda ya da annemin ölümüne bir bakıma neden olmuş; ama beni etrafından uzaklaştırması yaralarıma tuz basıyordu. Hâlâ sığınabileceğim tek limandı. Acımı içimden yaşamayı seçmemiştim. İçimde fırtına estirmek yerine, etrafımda kaos alanını yaratmıştım. Her zaman psikoloji bozan bir kız gibi görünsem de –her zamandan kastım son bir ay- bundan şikâyetçi değildim.Mutluluk nasıl açıkça yaşanıyorsa,mutsuzlukta öyle olmalıydı.
Şimdi herkesin benden beklediği gibi olacaktım.İnsanlara iyi olduğumu göstermek adına, eski Esila rolüme bürünecektim.
Babam beni kendinden uzaklaştırırken hayatımda bana danışmadan bir çok yenilik yapmıştı.Sanki yeni olan herşey annemi bana unutturabilirmiş gibi davranıyordu.Sanki etrafıma dizdikleri onun yerini alabilir gibi davranıyordu. İhtiyacım olan, yeni şeyler değildi.İhtiyacım olan oydu.Açılan kapı ve ayak seslerinden anladığım kadarıyla biricik kuzenim ve biriciğim gelmişti. Yüzüme sahte bir gülümseme kondurdum ve balkona doğru gelen süper ikilime baktım.Yüzlerinde her zamanki gibi muhteşem bir gülümseme ile beni kontrol etmeye gelmişlerdi.Günde sekiz kere mental sağlığımı kontrol etmek için yanıma uğruyorlardı.

"Seni vinç ile yatağından alırız sanıyordum ama beni şaşırttın" dedi Berk gerçekten şaşkın bir ifadeyle.Eli ensesindeki saçlarındayken,gözleri ben hariç her yerdeydi.Alarma iki dakika kalsa bile yeniden uykuya dönebilecek biriyken geldiğim nokta şaşırtıcıydı.Hiç uyuyamadan,yeni bir güne öylece başlıyordum.